Loyaliteit.
Al 7 jaar ben ik gelukkig samen met mijn man, waarvan 3 jaar getrouwd.
Sinds die tijd ben ik dan ook getuige van de liefde voor zijn job. Voor de loyaliteit die hij heeft én de fierheid.
Ik kan dan ook zeggen dat ik echt wel terecht fier ben op hem. Het siert hem. Zijn toewijding, zijn loyaliteit, zijn fierheid.
Maar, Ik heb ook de keerzijde mogen ondervinden van zijn loyaliteit.
Realiteit.
Een keerzijde is zijn vele uithuizigheid bijvoorbeeld.
Wij wonen op 125km van zijn basis. Dagelijks 1,5uur op en 1,5uur af. Waarom niet verhuizen hoor ik je denken? Wel, dat is allemaal niet zo evident. Toentertijd was er co-ouderschap met zijn dochter. Dan moet je maximaal binnen de 25km van elkaar wonen. (wil jij er als persoon niet voor het op én het afhalen moeten instaan).
Ik had hier een job, nu ben ik een thuisblijfmama. (Lees ook: Huismama.) Maar, ondertussen hebben wij ook 3 kindjes, die hier naar school gaan.
En, mijn man is al zowat in alle uithoeken van België gestationeerd geweest. Tijdens zijn nu al 28 jarige carrière is hij al gestationeerd geweest in Zedelgem (West-Vl.), Heverlee (Vl.-Brabant), Peutie (Vl.-Brabant), Goetsenhoven (Vl.-Brabant), Brasschaat (Antwerpen), Bierset (Luik), terug naar Brasschaat en dan nu Koksijde (West-Vl.).
-Als hij telkens moest verhuizen wanneer hij veranderde van standplaats, dan had hij al meermaals België doorkruist met een hele hoop verhuisdozen.
Gelukkig is hij (nog) niet moeten veranderen tijdens onze verkering/ huwelijk. Want, hoe je het draait of keert, simpel is dat niet. Al is de kans groot dat dit binnen dit en een aantal jaar wel het geval zal zijn.
Voor defensie is het een evidentie dat zijn personeel maar volgt naar waar die wordt uitgezonden.
Indien je verandert van standplaats, voorziet defensie 3 maand een tegemoetkoming voor uw onkosten woon/werkverkeer.
Maar, je man heeft toch gekozen voor het leger?
Ja, dat klopt! Dat was 28 jaar geleden een bewuste keuze van hem. Een keuze die hij zich -voor alle duidelijkheid- nog geen enkele seconde beklaagd heeft.
Maar, de realiteit is wel dat hij ook voor zijn job uit te voeren, al uren en uren heeft doorgebracht in de auto of op de moto. én ook dit is voor defensie een evidentie.
Oh ja, defensie voorziet wel trein abonnementen voor zijn werknemers. Maar, in het geval van mijn man zou dat dus willen zeggen dat hij daags voordien al zou moeten vertrekken. Want, de verbinding van onze woonplaats naar zijn standplaats is niet haalbaar om elke dag te doen (+3uur onderweg), want er rijden zo vroeg geen treinen, waardoor hij op tijd zou aankomen. En dan nog, dan staat hij nog maar aan het station. Dan zou hij dus ook al een fiets moeten voorzien.
Nog zo’n “leuke” bijkomstigheid is dat wij jaarlijks extra controle krijgen van de belastingen. Zij geloven nl.niet dat mijn man effectief zoveel op de baan is voor zijn job. Nou ja, als jullie zijn basis dichter kunnen brengen of onze woonplaats dichter, doe maar! 😀
En nee, een hele week “living in” zijn is GEEN optie. Iets met een familiaal leven enzo … Maar, om eerlijk te zijn, defensie trekt zich echt niets aan van dat familiaal leven. Dit was trouwens de reden van het falen van zijn eerste huwelijk. Op den duur vervreemd een mens van zijn eigen partner.
Onze kinderen zijn het vanaf hun geboorte gewoon dat papa veel weg is. “gaan werken met de broemmer” zeggen ze dan. Al heeft vooral onze oudste zoon het de laatste maanden ontzettend moeilijk met de vele afwezigheden van zijn papa.
Mijn man werkt buiten zijn gewone werkdagen (waarvoor hij dagelijks de deur al uit is om 6.30u(!!), om tegen 08.00u aan te komen op zijn werk) ook met 24uur diensten.
Dus in de meeste gevallen is mijn man nooit aanwezig tijdens het opstaan. Samen ontbijten is hier een zeldzaamheid. En, wanneer hij dan wel thuis is, een waar feest!
Zelfs onze meisjes, die bijna 3 zijn, hebben ’s ochtends al de reflex om te zeggen: “papa is weg”, “papa gaan werken”, “papa weg met de broemmer” .
Ik vind dat zelf toch verbazingwekkend hoe zelfs zo’n jonge kinderen er gewoon vanuit gaan dat hun papa weg is. Ze zijn zelfs verbaasd wanneer hij ’s ochtends eens gewoon thuis is!
aanklacht.
Enkele maanden geleden schreef er (anoniem) een vrouw van een militair een aanklacht over de vele uithuizigheid van haar man. (lees hier het artikel: aanklacht uithuizigheid.)
Daar is heel wat reactie op gekomen. En ja, ik snap haar wel! Ik heb dan nog het geluk dat mijn man geen functie heeft waardoor hij buitenlandse missies of zo moet doen. Al heeft hij die in het verleden zeer zeker wel gedaan!
De reacties waren verdeeld. Zowel de reacties met begrip, maar evengoed de reacties vol onbegrip!
Mensen gaan er maar al te vaak van uit dat wanneer je kiest voor een job binnen defensie het maar normaal is dat je zoveel weg bent, je amper thuis bent en je gezin maar moet draaien zonder jou. “Je krijgt er toch mooi voor betaald”, is vaak de reactie.
In mijn man zijn geval is dat allemaal maar relatief. Een 24uur dienst draaien is geen grootste extra inkomst. En, je moet weten dat al die “extraatjes” (premies dus) aan 55% belast worden.
Ja, wanneer je naar het buitenland moet, voor meerdere maanden, ja, dan krijg je inderdaad een mooi extraatje. Maar, lost geld dan echt alles op??
Nee! Als vrouw, partner, kind van, maakt dat extra geld het gemis er niet minder op.
Een mooi voorbeeld is onze militairen die na de aanslag van 22 maart 2016 op alle hoeken van de straat aanwezig waren, tot op de dag van vandaag!
Maar, wat de meeste mensen onder ons NIET zien, is dat deze mensen weken van huis zijn. Het is niet omdat je shift er voor die dag opzit, dat je ’s avonds lekker naar huis gaat. Nee, je blijft gedurende de periode dat jij op een bepaalde plaats van dienst bent, continu bij je team.
En, tussendoor/ nadien, moeten deze mensen ook nog trainen voor hun andere missies of om hun operationele status te behouden. Na weken van straatdienst, hebben zij geen weken verlof. Nee, het gewone leven binnen hun commando gaat gewoon verder.
Wat is nu eigenlijk de bedoeling van heel mijn verhaal zal je denken? Awel, ik wil gewoon even mijn frustratie kwijt! Mijn frustratie over het feit dat defensie dingen verwacht van hun personeel, ten koste van hun gezinsleven. En, omdat ik graag onderwerpen aansnijd waarvan het niet zo evident is om er over te spreken.
Een aantal weken geleden heb ik geïnformeerd of er officiële cijfers bestaan van de echtscheidingen binnen defensie. Wat zal je denken? Ja, ja! Scheidingen bij militairen zijn veel meer voorkomend dan men zou denken. Alleen, er zijn GEEN officiële cijfers van bekend.
Volgens mij wil defensie gewoon deze realiteit niet onder ogen zien. Wil defensie niet beseffen dat hun verwachtingen wel degelijk impact heeft op het privé leven van hun militairen. Misschien gaan ze het beseffen als ze geen kandidaten meer vinden? OF ja die mogen nu de dag van vandaag al op maandag de kazernes vervoegen in opleiding want vroeger moesten die dat op zondag doen. Kwestie van een gezinsleven mogelijk te maken. Jammer genoeg is daar na de opleiding nog weinig van te merken.
Nog even voor alle duidelijkheid. Dit is MIJN persoonlijke mening. Niet die van mijn man, niet die van iemand anders. Want, om eerlijk te zijn, mijn man was niet zo happig op het feit dat ik mijn mening zou ventileren. Hij weet namelijk ook hoe ik er over denk :D. En, dat dit niet echt strookt met hoe defensie zich wil profileren.
Conclusie.
Nu, als je zekerheid wil, discipline wil kweken én een boeiende job wilt hebben. Dan is defensie echt wel een goede keuze. Je leert er veel, kan er je eerste werkervaring opdoen, (we moeten eerlijk zijn, als jong afgestudeerd persoon zonder werkervaring is het ook moeilijk om aan een leuke job te geraken) Maar, je moet je gewoon bewust zijn van het feit dat er zich nu eenmaal bepaalde zaken gaan zijn die hieronder zullen lijden.
En, defensie zal in de toekomst -naar mijn mening- zijn mentaliteit moeten aanpassen. Vandaag de dag staat het gezin meer en meer centraal. En, is je job er om te leven en niet omgekeerd.
Ik als partner heb de afgelopen jaren al heel wat zaken alleen moeten doorstaan. Mijn man heeft al veel moeten missen in het opgroei proces van onze kinderen. (hij was maar net op tijd thuis van een buitenlandse cursus voor de geboorte van onze tweelingdochters!) En, het enige wat ik wil bereiken is dat er wat meer bekendheid/ erkenning is.
Mijn man is een fiere militair. Vaak zeg ik dan ook dat hij de gek van zijn basis is. Hij geeft zich voor de volle 100% (en wie dit graag tegenspreekt, mag dit mij altijd gerust privé even komen zeggen!) Hij doet er alles voor dat diensten blijven draaien, dat iedereen alles heeft wat hij/ zij nodig heeft. Zal zijn job met veel overgave promoten. En, zal altijd alles doen voor ieders goed!
Ja, ik ben trots. Héél trots!
Maar ja, ik én onze kinderen missen hem vaak. Wanneer hij er niet is om even gek te doen voor het slapengaan, wanneer ik tijdens koude nachten dicht tegen hem aan kan kruipen. Dat ik ’s avonds alleen voor de tv zit. Ja, dan missen wij onze papa/ man extra hard.
En ja, dat is dus “de bluts met de buil”. Want, na een 24 uur dienst is hij thuis. Om dan daags nadien weer te vertrekken.
Zal ik hiermee mensen misschien voor de borst stoten? Dat kan goed zijn. Maar, respecteer dan ook dat dit mijn mening is. Mijn gevoel.
Een gevoel waar ik al lang mee bezig ben om dit op te schrijven. Al lang over twijfel of ik het überhaupt wel naar de buitenwereld zou brengen.
Zo, het is best wel een zwaar blogje geworden. Maar, allé, dat moet af en toe ook al eens kunnen eh!
Als jullie het eens zijn met mijn woorden, ook fier zijn op onze militairen, deel dan dit bericht gerust.
Liefs,
Een fiere militaire vrouw.
Dorien.