Categorie: Reallife

kinderen, Reallife

Zwerfvuil

mamavandrieblogt

Zwerfvuil.

Een jaar geleden zag Warre op een wandeling een mama samen met haar dochter zwerfvuil rapen. Hij was meteen zo enthousiast, hij wilde dit ook! Zo gezegd, zo gedaan. We informeerde bij onze stadsdiensten en een paar dagen later hadden we al het materiaal ter beschikking. We kregen per kind en per volwassene een “grijptang” en een rol zwerf-vuilzakken.

Vanaf dat moment gingen/ gaan wij regelmatig met onze kinderen op pad om het vuil in de omliggende straten en parkjes om te ruimen.

Onze kinderen waren nog nooit zo enthousiast (meestal toch :-D) om te gaan wandelen!

Bewustwording.

We waren eigenlijk heel blij dat onze kinderen zelf het initiatief namen tot deze vraag. Als gezin zijnde zijn we al langer bezig met bewust ons afval te sorteren, te recycleren en wat wij niet meer nodig hebben, brengen we naar de lokale tweedehandswinkel van het CAW. Consuminderen en bewust ontspullen is echt een nieuwe levenswijze geworden van ons gezin.

Al moet ik toegeven dat onze kinderen en ontspullen niet altijd evengoed samengaan. Wat natuurlijk niet helemaal abnormaal is 😉 .Zeker nu met al die speelgoedreclame op tv en reclame boekjes. De woorden “IK WIL DAT OOOOOOK!” worden hier dan ook dagelijks geroepen! Maar, we proberen hen echt wel bij te brengen dat ze niet alles altijd kunnen krijgen wat ze willen.

Op regelmatige tijdstippen nemen we dan allemaal onze tang, afvalzakken en fluo hesje en zijn we voor een tijdje weg. Net zoals we voor zo’n pakjes periode of voor verjaardagen vol leuke cadeautjes even door hun speelgoed gaan. Dan kiezen ze zelf wat ze willen wegschenken voor andere kindjes die het niet altijd even gemakkelijk hebben!

Ongeloof.

Wat wij het afgelopen jaar al tegengekomen zijn van vuil, het is soms, nee quasi altijd ongelooflijk. Gaande van bierblikjes (echt, alleen hier al zakken vol van!), mensen die hun (rest)afval tussen de boompjes proppen, tot kapotte fietsonderdelen en ja, zelfs zakjes drugs. En dit is nog maar een kleine greep uit het “assortiment” afval van het afgelopen jaar!

Greep uit de realiteit.

Zo doen wij dagelijks onze kinderen te voet naar school. Laatst kwamen we bij het station, zag mijn man een kerel een leeg koffiebekertje weggooien en hij sprak deze jongeman aan. Nog net niet dood gebliksemd en een pasklaar antwoord klaar, nam deze jongen zijn beker na veel morren weer op. Tijdens het terug naar huis wandelen, zagen we dat deze jongeman alsnog zijn koffiebekertje op de grond had gegooid.. Jammer! Wat een voorbeeld voor onze jonge kinderen denk ik dan. Enfin …

Nog zo’n dagelijks fenomeen zijn de dichtgebonden zakjes huisvuil bij de stads vuilbakken…

Milieu.

Wij vinden het ontzettend belangrijk om ons steentje bij te dragen aan het milieu. En dit ook zo mee te geven in onze opvoeding. Klimaatveranderingen, het is niet meer weg te denken uit het dagdagelijkse nieuws. Wat het milieu betreft, daar kan er toch echt wel een serieus beentje bijgezet worden!

Want ja, afgelopen zondag deden we alweer een “zwerfvuil-actie” en nog geen 24u na onze actie zagen we op ons parcours alweer weggesmeten afval, al dan niet gepropt in tussen de struiken!

Onze “buit” van afgelopen zondag, op een parcours van nog geen kilometer waren 2 propvolle zakken (waarvan massa’s bierblikjes/ flesjes), stukgeslagen fietsonderdelen, héél veel plastiek en een achtergelaten rugzak.

Mochten onze kinderen niet moe zijn geweest (lees: “mijn been is gebroken, mag ik in uw nek zitten?- gehuil) hadden we op ons vooraf uitgestippeld parcours, wat we dus maar voor de helft gedaan hebben, gemakkelijk nog eens 3 zakken kunnen vullen..

Missie.

Na 1 jaar “zwerfvuilmeester” te zijn, gaan wij hier met veel plezier (klinkt misschien wel een beetje raar…) mee verder! Hop naar een propere stad, met hopelijk veel minder afval!!

Rapen jullie wel eens zwerfvuil op? Of houden jullie ook wel eens van dit soort acties? Ik ben benieuwd hoe jullie je steentje bijdragen aan het milieu!

Liefs,

Dorien

kinderen, Reallife, Vakantie, weg met perfectie

Vakantie, week 3.

mamavandrieblogt

Hoe verloopt onze vakantie momenteel? Wel, hieronder vertel ik dus hoe het er nu aantoe gaat. Rechttoe, rechtaan. Zonder nonsens en mooimakers!

De structuur en het ritme waar je zo hard voor zwoegt om je kind tijdens het schooljaar zo snel als mogelijk eigen te maken, vervalt in no time wanneer het grote vakantie is. Ochtendspitsen, exclusief de ochtendhumeuren, avondspitsen, ze vallen allemaal weg wanneer het vakantie is. 

Heerlijk denken de meesten onder ons. Niets moet, alles mag! Waar we zin in hebben dat doen we toch gewoon. In mijn vorige blog was ik nog lyrisch over de vakantie.. Want, het mag gezegd worden, die eerste week was echt top! De opstootjes waren minimaal, de hoogoplopende gevoelens en overprikkeling minimaal! Maar, ik sprak te snel. Jep. Want ook deze vakantie is een harde noot om te kraken. 

“Yeah right”, das dan zonder onze handleiding-loze kinderen gerekend! 

Bij de gedachten dat het vakantie werd, begon ik op voorhand al te huiveren. (Ook al bleek dit de eerste week echt onterecht!)

Ja, echt waar. Sorry voor deze schokkende woorden ;-). Want, onze kinderen houden van structuur. Die proberen we dan ook te bewaren waar kan. In realiteit is dat dus enkel en alleen de “avondspits” die bijna elke avond volgens hetzelfde plan verloopt! 😀

We zijn drie weken ver. Het huilen stond mij al vaker nader dan het lachen. 

Zoals jullie wel weten -het is al lang geen staatsgeheim meer- is slapen hier een mega issue! 

Ik ga niet uitweiden over het slaapgedrag van onze meiden, want dan gaat menig mens gaan lopen! (Ja, ik zou dat ook willen doen soms!) En deze werd al even aangehaald in mijn vorige blog. 

Ik probeer mij in te prenten dat “het maar een fase is”. (Al krijg ik jeuk bij de uitspraak van “het is een fase”,…)

Maar, halleluja, Warre die slaapt dan weer wel zalig, sinds hij de “sleep”-roller gebruikt met een op maat gemaakte blend van etherische oliën. Voor de meisjes zijn we nog zoekende, want voor hen is deze roller blijkbaar niet sterk genoeg. 😀

Als je onze kinderen ziet dan denk je steevast “wat een schatjes zijn dat”. Ja, da’s waar. Op het eerste gezicht zijn ze dat ook. En, ik zou liegen als ik zeg dat ze niet lief zijn! We worden regelmatig overladen met stevige knuffels en een overvloed aan kusjes. En, als we geluk hebben, mogen we naar de feestjes van onze dochters. Welke feestjes ze bedoelen, Joost mag het weten.

(Is dat een fase of zo? -ai ai, een fase…- ) Wanneer ze blij zijn mogen we naar hun feestje, maar als we boos zijn, mogen we plots niet meer naar hun feestje.. Iets met kleuterlogica vermoed ik.

Maar, laat ons zeggen dat het ruziemaken, slaan, huilen, schreeuwen, brullen -sorry buren!- meer voorkomend is. Het selectief doof zijn is hier ook een topsport! Ruw geschat zo’n 11uur van de gemiddeld 12u die ze wakker zijn is dit het scenario. Met wat geluk hebben we per dag zo’n 2 a 3 (maar das echt positive thinking) rustige, goedlachse kinderen. 

Het doet mij wel nadenken over het ouderschap en de mama die ik ben. Of eerder, de mama die ik heel graag zou willen zijn. Trouwens, dit geldt evengoed voor mijn man! 

Hoe meer ik lees over “mild ouderschap” of tout court ouderschap en opvoeden, hoe onzekerder ik word. 

In al die boeken klinkt het allemaal zo simpel. Erken alles en je staat al een hele stap verder. Pas op, het klinkt ook allemaal heel logisch, en dat zal het zeker ook zijn, maar wij zitten al zodanig ver in een bepaald cirkeltje, dat die doorbreken een hele klus is. 

En, ieder kind is natuurlijk anders, ieder kind reageert anders op bepaalde handelingen. 

En ja, dé valkuil van deze tijd, social media. In mijn normaal denkend brein besef ik ook wel dat 99% van de mensen alleen maar de mooie (en liefst picture perfect) foto’s laten zien. (Want likes is natuurlijk mega belangrijk! 😎 ) Want de realiteit is vaak “not done”. Laat staan dat je huilende, schreeuwende kinderen of wie weet zelfs een huilende moeder laat zien op social media. Maar toch, wanneer ik al die zorgeloze, breed lachende gezichten zie langskomen op mijn social media, dan denk ik “verdorie, daar lukt het wel en hier niet”. 

Al ben ik natuurlijk niet het type dat graag de dingen verdraaid en alleen maar mooier voorstelt dan ze zijn. -Voor sommigen is dat misschien irritant, want oh jee, is ze daar weer met haar realiteit- maar so be it! Het leven is nu eenmaal niet altijd een roze bubbel! (En roze is mijn lievelingskleur, dus hoe meer roze, hoe liever ik het nochtans heb 😉 )

Wij zijn hier gezegend met drie HSP én “strong willed”, of vurig sensitieve kinderen (vind ik trouwens een veel zachtere benaming dan de ruwe “strong willed”). Kortweg komt het er dus op neer dat als ze iets in hun hoofd hebben, ze het niet in hun gat hebben. (Zoals wij dat hier in Dendermonde zeggen). 

Natuurlijk mogen ze hier boos en verdrietig zijn. Wij erkennen die gevoelens ook. En we zeggen hen dat ook echt. Maar, daarmee is het hier echt niet opgelost. Dat werd mij de laatste 2 weken wel echt duidelijk. De overprikkeling en stress van de laatste schoolweken zijn dan wel weer weg. Maar, deze hebben plaatsgemaakt voor andere gevoelens.

We werken sinds kort met een “boosheidsmeter”, die ik vond via internet, ik maakte emoticons met een kleurencode, die ze kunnen gebruiken om aan te geven hoe ze zich voelen en voor Warre hebben we een doe-boek rond emoties. 

Maar, zeker voor de meisjes is het dieper benoemen van “het waarom” nog niet echt aan de orde. Ze weten perfect wanneer ze blij, boos of verdrietig zijn. Kunnen bij sommige situaties ook wel echt aangeven waarom ze zich zo voelen. Maar, vaak ook niet. En dat is perfect normaal voor deze leeftijd. Kinderen worstelen vaak met wat ze voelen en vooral hoe ze iets moeten uitdrukken, omdat ze gewoon die kennis nog niet hebben. 

Maar, dat maakt het er als ouder niet echt gemakkelijker op. Vaak is het dan ook gissen naar het waarom. Want, de kleinste tegenslag in deze grote wereld kan er al voor zorgen dat ze zodanig van slag zijn, of wanneer iets niets lukt of wanneer een lego blokje niet wil doen wat zij willen. 😉 

Hannah is bijvoorbeeld echt een kopij van Warre. Soms beangstend hoeveel we terugzien komen bij haar, wat we ongeveer 3 jaar geleden al eens zagen voorbijkomen bij Warre. 

Gelukkig is onze kennis ondertussen wel een heel pak uitgebreider en weten we ook dat haar vurige uitbarstingen vaak voortkomen uit frustraties. 

Iets in haar hoofd hebben, in haar hoofd weten hoe het moet, maar de uitwerking ervan lukt nog niet. Perfect normaal. Maar, leg dat maar eens uit aan een bijna 4 jarige! (Die daarenboven nog eens kei eigenwijs is ook :-D) 

Ook Warre heeft meerdere keren per week een moment van vuur spuwen.  Frustraties, de vakantie die oersaai is voor hem, maar evengoed de angst voor het eerste leerjaar. Iets waar hij zo hard naar uitkijkt. Al bijna 2 jaar is hij aan het aftellen! Want dan ga ik eindelijk echt iets leren… Maar, door zijn grote faalangst die hij het afgelopen schooljaar ontwikkeld heeft, heeft hij ook bepaalde scenario’s in zijn hoofd, waardoor hij alleen maar wil leren rekenen. 

“Ik wil geen fouten maken, dus ik wil niet leren schrijven”. Zucht … 

Ja, onze kinderen slopen ons energieniveau aan een recordtempo! Vaak zeggen wij hier tegen elkaar dat wij dat bijna niet meer durven te zeggen aan onze omgeving, want mensen zouden haast denken dat dit soort scenario’s alleen maar voorkomen in soaps! 

Mijn man werkt de vakantie gewoon door, zit middenin 2 verschillende opleidingen die ook heel veel van hem vragen. En dan zijn de onderbroken nachten natuurlijk killing voor hem. Hij verdient dan ook echt alle lof omdat hij in de overgrote meerderheid gewoon mee opstaat voor onze kinderen! (Dikke merci hiervoor, schatteke).

En ja, natuurlijk heeft deze situatie ook invloed op onze relatie. Tijd voor ons samen is er amper. Want, ’s avonds duurt het tegenwoordig 10 keer naar boven gaan of meer voordat de meiden beslissen dat ze dan toch eindelijk willen toegeven aan hun vermoeidheid. 

En tegen die tijd dat alles hier gekalmeerd is, lig ik vaak al in zwijm. Wij hunkeren dan ook echt naar slaap, maar evengoed naar eens een zorgeloos avondje samen, zonder de gedachte dat we diezelfde nacht er meermaals uitmoeten voor pipi, dorstjes en hongertjes. Of dat we thuiskomen met drie kinderen die wakker zijn, omdat wij er niet waren. 

Een babysit nemen we ook nog zelden, gezien hun “ik kom eerst nog 10 keer uit mijn bed voordat ik dan toch ga slapen”-fase echt niet doenbaar is. 

Verlatingsangst is hier ook weer een dingetje. “Jullie mogen niet weggaan eh, mama en papa! Want wij willen niet dat hier iemand anders is dan jullie”. 

Meestal zeggen we hen ook niet wanneer wij eens een (zeldzaam) avondje uitgaan, we leggen hen zelf in bed, zodat de babysit niet met deze helse klus zit. Maar, ze weten dus echt perfect wanneer wij een avondje voor onszelf hebben ingepland en dan zijn ze dus extra lastig in bed te krijgen. (Jep, echt waar …)

Terwijl ik dit schrijf heeft Hannah weer zo’n “vuur spuw” moment. Ze is boos omdat ze haar horloge rond haar enkel wilt doen. (Rond haar pols vind ze haar horloge niet leuk, dus koos ze maar haar enkel, logisch, toch? :-D) Maar, ze vindt het niet goed rond haar enkel zitten. Wanneer ik vraag wat ik moet doen, is ze alleen maar boos en nukkig. Al mijn pogingen om haar blij te maken komen niet binnen. Dus laat ik haar gewoon even zijn. Zo wordt ze vaak het snelste weer rustig! 

Maar, om dus toch met een positieve noot af te sluiten. Wanneer ze ons weer eens in de armen vliegen en we overladen worden met kusjes, vergeten we heel even onze dichtvallende ogen, gigantisch slaaptekort en prijzen we ons gelukkig met deze drie ‘sjarels’ AKA onze “bende van ellende” of “loslopend wild”! 

Elke dag is weer een nieuw begin en elke dag vertrekken we dan ook vanuit een positief gevoel! 

Hoe verloopt de vakantie bij jullie? Is de vakantie net leuk voor jullie kinderen of hebben ze net nood aan die dagelijkse structuur die er is tijdens het schooljaar? Kijken ze uit naar 2 september of mag deze dag nog lang wegblijven? Trouwens tips om onze ‘problemen’ aan te pakken zijn ook welkom hoor 😉 

Liefs,

Dorien 

kinderen, Reallife, Vakantie

Vakantie en HSP’ertjes.

mamavandrieblogt

De vakantie is nu bijna 1 week ver.

Voor de kinderen was het hoogtijd dat het vakantie werd. Het liep niet meer zo vlot op school. De dagdagelijkse structuren vielen ook daar weg en daar werden onze kinderen niet vrolijker van.

Ik had dagelijks huilende kinderen die niet naar school wilden, die stokstijf bleven staan aan de schoolpoort en maar bleven zeggen dat ze niet naar school durfden en mee naar huis wilden. Of ja, de klassieker “ik voel mij niet goed”. Ik ontving hun boodschap, liet hen voelen dat ik hen begreep, maar toch liet ik hen met een klein hartje achter op school. Eens je aan dit soort gevoelens gaat toegeven, vrees ik dat het een heuse opdracht gaat worden wanneer ze in de toekomst nog eens momenten gaan hebben dat ze niet zo graag willen gaan.

Ik vond het wel enorm belangrijk om na de schooldag even te informeren hoe de dag nu was gegaan. Dit doe ik al jaren na elke schooldag. Met wisselend succes. “Ik weet het niet meer” of “het was stom” kreeg ik regelmatig te horen. Maar, meestal zagen de kinderen mij op het schoolplein aankomen en begonnen de tranen te stromen. Erg lastig natuurlijk, want telkens ze mij zagen, kreeg ik drie huilende kinderen. En als ik zeg huilen, dan had heel het schoolplein dat ook gehoord. Want drie huilers bij elkaar, dat geeft wat volume! En onze bende kan er echt wel wat van! 😀 Van op het schoolplein tot in de auto vaak aaneen stuk door!

In het begin voelde ik mij hier lastig over. De mensen keken. Je voelde hun ogen zo branden op je rug. Ik probeerde hen te kalmeren, werd boos, maande hen aan om te kalmeren. Maar, je raadt het al… Allemaal vruchteloos. Tegen de laatste week liet ik het huilen toe. Nu besef ik pas dat dit hun manier was om hun overload aan prikkels (en dus ook overprikkeling) te uiten en zo dus even te ontprikkelen. Eens ze doorhadden dat wij richting huis reden én we ook effectief thuis waren, werden ze wel weer rustig.

Nu in de vakantie valt deze vorm van overprikkeling helemaal weg. De huilbuien hebben plaatsgemaakt voor rustige kinderen. Al moet ik er nu wel bijzeggen dat het geen engeltjes zijn hoor. 😀 Dagelijks zijn er wel eens opstootjes. Maar, ook daar kan ik mee leven. En, wat nog belangrijker is, ik kan mezelf echt rustig houden op dit soort momenten. (Wat dus echt niet altijd zo was, … Tja, eerlijk is eerlijk…)

Vorige zomer, was echt een hel vakantie . Van ’s ochtends tot ’s avonds ruzie, gehuil en vooral veel drama! Dus, je kan al denken dat ik koudwatervrees kreeg toen de vakantie dichterbij kwam. 😀 . Een herhaling van toen zag ik echt niet zitten, dan kon je mij wel bijeenvegen na deze vakantie.

Maar, een jaar is er voorbij. Een jaar waarin iedereen gegroeid is. Zowel fysiek als mentaal gegroeid. Ook wij als ouders zijn gegroeid. We begrijpen onze kinderen nog beter. Begrijpen ook dat niet alle reacties voortkomen uit koppigheid (en geloof mij vrij, dat zijn ze hier alle drie! – Dat hebben ze niet van mij hoor 😉 ) en kunnen hier dus ook al beter op reageren.

Maar, slapen dat blijft hier een issue. Afgelopen nacht alleen al 4 (!!) keer moeten opstaan, om stoute dromen te verjagen, troostmelkjes te geven -ja, ze hebben nog steeds nood aan hun flesje warme melk- tranen te drogen of het welbekende “ik moet pipiiiii dooeeeeeeeeeen”. En Warre, die blijft nog steeds mee opstaan met de kippen. Tussen 6 en half 7 zal hij je erop attenderen dat het ochtend is en dus tijd is om op te staan.. En ja, op dit soort momenten vervloek ik mezelf dat ik dus geen koffie lust. (Ja, echt, erg eh!)

Hoe wij deze vakantie toch de nodige rust geven aan onze kinderen? Structuur! Jep … Er is dan wel geen ochtendrush meer. (Geen kinderen die op het allerlaatste moment pipi moeten doen, hun sok dat toch net niet goed zit of toch die barbie nog mee willen in de auto!) maar toch behouden we, of proberen we toch, hen zoveel mogelijk dezelfde structuur te bieden. Het naar bed gaan verloopt bijvoorbeeld helemaal op dezelfde manier als tijdens het schooljaar alsook het uur blijft ongewijzigd. Natuurlijk zijn er wel uitzonderingen, dat ze langer opblijven. Het is wel vakantie. Maar, wij voelen toch dat ze hier gebaat bij zijn. Een half uur later in bed, kan al voor heel wat drama zorgen.

Verder zorgen wij voor weinig “moetjes”. Mijn man werkt door en zal hier en daar wel eens wat verlof nemen. Maar, echt grootse dingen hebben wij niet gepland. Waardoor je automatisch de “moetjes” grotendeels achterwege kunt laten.

Ik probeer deze vakantie, met structuur, toch wat trager te laten verlopen. Zodat de kinderen alle tijd krijgen om alle prikkels van het afgelopen jaar te verwerken, maar ook om zich zachtjesaan voor te bereiden op hun nieuwe school. Ze weten wel dat ze na de vakantie naar “de grote school” gaan. Dus gaan we regelmatig de wandeling naar de nieuwe school al eens doen deze vakantie. Om hen op een zo zacht mogelijke manier de effectieve overstap te laten maken.

Nu, als het aan mijn #loslopendwild zou liggen, keken ze een hele dag tv, het liefst zo van die kei irritante youtube vlogs, speelden ze een hele dag op de iPad en eten ze als ontbijt, lunch en avondmaal cornflakes en koeken! 😀

Hoe gaan jullie om met de vakantie? Plannen jullie elke dag iets? Of kijken jullie dag per dag? Zijn jullie kinderen blij met de vakantie? Of vragen ze net zoals hier toch regelmatig wanneer ze terug naar school mogen? 😉

Een fijne vakantie iedereen, met veel rust en zon toegewenst!

Liefs,

Dorien

hoogbegaafd, kinderen, Reallife, weg met perfectie

Hoogbegaafd, maar niet altijd gelukkig (deel 2)

mamavandrieblogt

Zoals jullie in mijn vorige post konden lezen, hebben we toch al een parcours afgelegd met Warre.

Tot de kinderpsychiater aan toe. Maar, deze ervaring was allesbehalve positief. Wij stonden toen ook nog maar aan het begin van onze eigen vergaarde kennis omtrent hoogsensitiviteit en hoogbegaafdheid. Dus, zijn we naar een kinderpsychiater geweest die ik zelf kende van naam. Zonder te weten of zij enige kennis had over deze onderwerpen. Wat nadien natuurlijk echt wel een must is, wil je bij iemand terecht komen die je echt goed en waardevol kan helpen.

We beseften toen ook niet meteen dat we hier spraken over twee “persoonlijkheidskenmerken”. Dus, hier zijn geen officiele diagnoses. Of anders gezegd je kan geen officieel etiketje opplakken. Wat natuurlijk een wereld van verschil is. Zeker wanneer je naar mensen gaat die in feite alleen maar diagnoses stellen. Of, zo zie ik het nu toch.

Ons verhaal startend bij haar, merkten we wel dat ze door had dat Warre niet bepaald een “doorsnee” kind is. (Maar, wat is doorsnee natuurlijk …) Maar dat ze ons ook al gauw met argusogen aankeek. “De zoveelste ouders die willen dat hun kind hoogbegaafd is of willen dat hun kind anders is”. Voor alle duidelijkheid, dat hebben wij nooit gewild/ gedacht/ gevoeld of wat dan ook …

Het woord “autisme” viel al zeer snel in het gesprek. (Wat een diagnose is die gesteld kan worden door een psychiater.) Nog voor dat ze Warre gezien had, nog voor dat we in feite ons volledige verhaal gedaan hadden. En, dat was voor ons het moment waarop we wisten dat we niet bij de juiste persoon zaten om ons te helpen. Terug naar af dus.

Natuurlijk hebben we, zoals je wel kon lezen in mijn vorige post, ook met de school samengewerkt. Ook het CLB (centrum voor leerlingbegeleiding) werd hierbij betrokken. Maar, ook dat liep al gauw af op een grote teleurstelling… Tja ..

Ondanks zijn jonge leeftijd (3 jaar), wilde het CLB wel al een soort van intelligentietest afnemen. Maar, al gauw bleek dat deze test toch niet helemaal verlopen is, zoals deze diende te verlopen, dus konden we hier ook niets mee. Wilden we een representatieve test, moesten we wachten tot hij 6 jaar is, (volgende maand!) want anders zou hij teveel gaan herkennen. Ja, we konden er niet naast kijken dat Warre zijn taalvaardigheden vér voorstonden. Dat viel trouwens niet te ontkennen. Maar, volgens het CLB kon Warre bijvoorbeeld nog geen simpele blokken toren nabouwen.. Nu ja, het is ook een kwestie hoe je iets aan de man brengt eh. Bij Warre moet je niet zeggen “doe dit eens” want dan denkt die in zichzelf “dat doe ik niet hoor, doe dat maar lekker zelf”. Maak je daar iets leuks van, kleed dat wat in, dan is hij meteen vertrokken. Hier thuis maakte hij kastelen, torens, noem maar op. Maar nee, hij kon dat niet.. :/ (voorbeeld hieronder)

Puzzelen is trouwens tot op de dag van vandaag ook zoiets dat hij weigert. Hij ziet er het nut niet van in. Dat is 1. Want ja, eens die puzzel gemaakt is, wat heb je er dan aan? In zijn ogen niets …

Dit jaar werken ze in de derde kleuterklas met een systeem rond puzzels. Er hangt een ladder omhoog waarop van elk kindje een wasknijper met hun naam op hangt. Telkens je een puzzel met meer stukjes kan, ga je omhoog op die ladder. En wie dan de 100 of 150 puzzel kan maken, krijgt een rode kroon mee naar huis! Want dan ben je “puzzelkampioen”. En Warre? Die staat nog steeds onderaan de ladder met zijn wasknijper. Voor hem werken dit soort “stimulansen” net omgekeerd. Hij krijgt hier stress van. Meermaals kwam hij huilend thuis. “Ik sta nog altijd onderaan de ladder”. “Ik kan niet puzzelen”, “Ik mag geen vragen stellen, want anders speel ik vals”. Dan sta je echt met je mond vol tanden! Want een kind zou toch net plezier moeten beleven aan het naar school gaan en het leren. En dient een kind nu niet net te leren om vragen te stellen als hij iets niet snapt op school? Of heb ik de essentie van school niet begrepen?

Ondertussen heeft Warre een vrij hevige vorm van faalangst ontwikkeld. Komen er bijna dagelijks de woorden “ik kan dat niet”, “ik ben stom” en dergelijke uit zijn mondje!

Al snel werd duidelijk dat de kennis omtrent HSP en HB van de leerkrachten op school en van het CLB-personeel beperkt tot zeer beperkt was.

Ondertussen ging ik mezelf meer en meer gaan verdiepen in deze onderwerpen, zodat ikzelf Warre wat beter ging begrijpen, aanvoelen en wie weet wat helpen.

Maar, eerlijk is eerlijk, bij je eigen kind is dat een stuk moeilijker dan bij een kindje van iemand anders!

Wij zijn dan ook “gezegend” met een zoon (en twee dochters) die een zeer sterk karakter hebben. Wat de boel er niet altijd gemakkelijker op maakt.

We zijn ook ten rade gegaan bij een gespecialiseerde coach van hoogbloeier. Zodat we toch wat diepgaandere informatie zouden vergaren.

Daar zijn ons toch wel echt een aantal zaken heel duidelijk geworden! Want, ja, de vooroordelen van een hoogbegaafd kind zijn onder andere dat die kinderen overal “doorfietsen”, het toch zo gemakkelijk hebben op school. Maar, niets is dus minder waar.

Om Warre als voorbeeld te gebruiken… Als de juf iets uitlegt aan de kinderen van de klas, dan zal ze dat doen met de nodige tussenstappen, zodat iedereen alles begrijpt. Maar, Warre weet meteen wat de bedoeling is van iets. Hij heeft al die tussenstapjes niet nodig. Waardoor hij dus in feite ook niet leert om te leren. (En al zeker niet als het hem niet interesseert..). Nu zal hem dat nog niet zoveel problemen opleveren. Al merk je nu dus wel al dat als hij ergens moeite moet gaan insteken hij zeer snel, zo niet meteen afhaakt. Wat dus best problematisch is. Of, wanneer hij merkt dat er een kans bestaat dat hij een fout zal maken (faalangst), zal hij er ook niet aan beginnen. Want, in zijn opzicht zijn fouten maken “not done”. Wat natuurlijk dus wél belangrijk is in het leerproces.

Omdat de kennis van de school zo beperkt is, heeft Warre de afgelopen drie jaar al deze belangrijke dingen niet meegekregen. Waardoor hij nu dus een zeer laag zelfbeeld heeft, faalangst heeft en moeite doen voor iets, nee hoor! Daar begint hij gewoon niet aan.

Na de paasvakantie zitten we terug samen met de school, want -jaja, ons doordrammen heeft toch enige vruchten afgeworpen … (Wie mij volgt op instagram weet dat wij toch echt al heel veel moeite hebben gedaan om zelf de school te informeren over hoogbegaafdheid,…) Kangoeroeklassen hebben ze niet, maar Warre wordt af en toe eens apart genomen om over onderwerpen te praten en bezig te zijn over dingen die hem interesseren.. Alhoewel dat Warre hier zelf weigert over te vertellen…

De juf heeft gevraagd of hij een presentatie wil geven over straaljagers en helikopters (rara waarom hem dat zo interesseert). Alleen heeft hij dus geen zin om dit te maken.. Gelukkig brengt de papa wel leuke PR-spulletjes mee, die hij kan afgeven aan zijn vriendjes! Dat vindt hij het leukste …

Want, ondanks dat hij nu tijdens de vakantie de dagdagelijkse structuur mist van school (allez ja, hij blijft wel op zijn standaard uur opstaan, uitslapen kent Warre niet), gaat hij niet graag naar school. Alle soorten excuses heb ik al gehoord. “Mama, ik ben ziek, ik voel mij niet goed, ik heb hoofdpijn,…”

Dit zal ongetwijfeld nog een vervolg hebben. En hopelijk alleen maar positieve nu! 🙂

Want, als ouders put ons dit uit. Een strijd voeren voor je kind. Voor iets waar hij gewoon recht op heeft. Op aangepaste hulp. Want, het is niet omdat je hoogbegaafd of meerbegaafd bent, dat je geen hulp of aangepast onderwijs nodig hebt. Integendeel. De realiteit is jammer genoeg zo dat HB kinderen vaak het onderwijs verlaten zonder diploma of nooit gaan verder studeren.

Voor volgend jaar hebben we de gepaste keuzes al gemaakt. Alleen maar met veel liefde voor onze kinderen! Om ze een mooie en hopelijk zo zorgeloos mogelijk onderwijsparcours te laten afleggen!

Ik heb ongetwijfeld nog niet de helft verteld van wat er in mijn hoofd zit. Maar, het moet natuurlijk een beetje aangenaam blijven eh! 😉

Deel gerust jullie ervaringen, tips, tricks, … Hoe meer bekendheid er komt over Hoogbegaafdheid (en hoogsensitiviteit) hoe beter!

Veel liefs,

Dorien

hoogbegaafd, kinderen, Reallife

Hoogbegaafd, maar niet altijd gelukkig. (Deel 1)

mamavandrieblogt

Al sinds de dag dat onze zoon geboren is, hadden wij het gevoel dat hij “anders” was. Tja, hoe kan dat nu zal je denken. Je kind is nog maar pas op deze grote wereld, en je denkt nu al dat hij anders is.

2013

Ons gevoel… Ja, anders kan ik het niet omschrijven. Natuurlijk denkt iedereen van zijn/haar kind dat het speciaal is. En, voor alle duidelijkheid, dat is ook zo! Zeker weten. Ieder kind is mooi en speciaal op zijn eigen manier.

Maar, wanneer de kinderarts tijdens de “4-weken”controle zei, “jullie hebben een zoontje dat ongetwijfeld heel veel afleiding nodig zal hebben”, keken mijn man en ik toch eens raar naar elkaar. Hoe kan zij dat nu weten. Het manneke is amper 4 weken oud.

Wisten wij dus veel dat zij het bij het rechte eind had? Warre was naar onze mening altijd al anders dan een gemiddelde baby. Hij at, kwam goed bij, maar dat slapen eh… Dat was (en is overigens nog steeds) een ramp! Wanneer de meeste baby’tjes zouden slapen na heerlijk hun buikje vol te hebben gedronken, bleef hij gewoon rond staren. En het liefst van al op een plekje waar hij alles goed kon zien. Boos, hij was altijd zo boos wanneer hij in zijn bedje moest. Uren en uren heb ik of mijn man, naast hem gezeten. Hebben we hem gewiegd. Tot dat hij toegaf aan zijn vermoeidheid.

We zijn met hem naar een osteopaat geweest, homeopatische druppeltjes, inbakeren, een zacht liedje, noem maar op en wij hebben het geprobeerd!

We susten onszelf met de gedachten “wakkere baby’s leren veel”. En, in dit geval klopte dat ook. Lang met hetzelfde speelgoed kon hij niet bezig zijn. Hij had nood aan verandering.

Ondanks dat het slaaptekort echt snel begon door te wegen, want “slapen is voor baby’s” moet Warre gedacht hebben, hadden we altijd een heel vrolijk en lief ventje! Hij was helemaal klaar om deze grote wereld te gaan ontdekken.

Alles ging zo snel bij Warre. Hij ontwikkelde razendsnel. Op 8 maand liep hij al rond, (wel nog met hulp), begon hij te brabbelen (en echt, zijn mondje staat vandaag de dag nog steeds niet stil!) hij leerde alles zo snel! Hij was met moeite anderhalf en meneertje stak zelf zijn Bumba-DVD in (wat ben ik trouwens blij dat we uit deze fase zijn :-D).

Natuurlijk ben je als ouder trots wanneer alles zo vlot loopt met je kind. Maar, eens hij naar school ging werden de verschillen eens zo groot en zichtbaar.

Ons kind sprak met 2,5 in perfecte en vooral verstaanbare volzinnen. (Onze meiden zijn 3,5, spreken goed maar daar moeten we echt nog gericht naar luisteren, want anders verstaan we hen niet altijd). Kon perfect tot 20 tellen en kende alle kleuren al. Terwijl we wisten dat ze hun leeftijd +1 moesten kunnen tellen bijvoorbeeld.

Ik hoor je al denken “stoeffer”. Nee, echt. In het begin denk je “tof, mijn kind kan al zoveel”. Maar, gaandeweg keert dat helemaal. Het is echt geen zegen. Maar eerder een vloek.

Daarbij komen we dus bij één van de grootste vooroordelen, naar mijn mening, over een hoogbegaafd kind. Dat je als ouder hier graag over opschept en dat het toch echt gemakkelijk is, zo’n slim kind.

Dan kan ik je nu al zeggen: NEEN! Het is geen zegen. Want, gaandeweg zijn schoolcarrière begonnen we tegen vele muren aan te botsen.

Eerst en vooral, de vooroordelen die er zijn kregen we allemaal te verduren én ons onderwijs die er nog te weinig van kent.

Wij zagen onze zoon van een “spring in ’t veld” en altijd lachen naar een gefrustreerd en ongelukkig mannetje evolueren.

De echte zorgen kwamen er wanneer Warre terug begon met broekplassen en stoelgang problemen kreeg, puur uit stress. En, dat zorgde dan weer voor stress bij hem. Dus, zaten we in een cirkeltje. Geraak daar maar eens uit. Want, nee, wij dachten niet meteen aan “ons kind is hoogbegaafd”. Nee, dat flitst niet meteen door je hoofd…

Dokters, kinderpsychiater, coaches, CLB, … Ze zijn allemaal al de revue gepasseerd. Maar, hierover wijd ik uit een volgende keer!

Zo, voor nu is het denk ik wel genoeg. Ik wil het natuurlijk allemaal een beetje luchtig en interessant houden. En niet dat het hier zo’n ellenlang en zwaar betoog wordt.

Hebben jullie tips, tricks of vragen?! Shoot! Ik lees/ antwoord alles met veel plezier!

Daarom zal dit verhaal in meerdere delen gepubliceerd worden!

Liefs,

Dorien

Reallife

Het herkennen van ouderverstoting. (Steunpunt Ouderverstoting)

mamavandrieblogt

Enige tijd geleden schreef ik al een blog over ouderverstoting. Mijn verbazing was toen groot over de vele, (veelal privé) reacties die ik kreeg van herkenning.

Ouderverstoting komt veel vaker voor dan we zouden denken.

Jammer genoeg is dit “fenomeen” nog niet goed genoeg gekend bij het brede publiek, laat staan bij hulpverleners en bij het gerecht. Wat natuurlijk leidt tot triestige situaties.

Ook wij kennen dit maar al te goed. En, mede daarom help ik graag steunpunt ouderverstoting om hun groep, blogs en lezingen zichtbaar te maken bij het grote publiek.

Ouderverstoting is en blijft een misdaad! En vooral voor het getroffen kind.

Willen jullie graag meer weten over hoe ouderverstoting “er in sluipt”? Lees dan zeker volgende blog van Steunpunt Ouderverstoting!

“Hoe herkennen van ouderverstoting”

Liefs,

Dorien

Reallife

Een ander straatje!

mamavandrieblogt

Vandaag de dag kom je de term “hoogsensitief” veel meer tegen dan vroeger. Vroeger werden deze kinderen of mensen vaak bestempeld als anders, vreemd of onhandelbaar. Maar, waar men zich niet van bewust is, is dat hoogsensitiviteit aangeboren is. Maar, ik ga hier vandaag niet technisch over uitweiden.

Meer dan een anderhalf jaar geleden kwamen wij in aanraking met de term hoogsensitief zijn. Het was al sinds de geboorte van onze zoon duidelijk dat hij een kind was met een eigen handleiding, eentje die ze niet standaard liggen hebben.

Bij de standaardcontrole na 4 weken, zei de kinderarts ons toen al “jullie hebben een kind dat veel aandacht en variatie nodig zal hebben”. Alsof zij toen als wist dat Warre “anders” was. Warre was een kind dat amper sliep, wanneer hij wakker was, wou hij alles zien, liep op zijn 8 maand al rond de kasten, sprak met zijn 2,5 jaar al zoals een kleuter van 4- 5 jaar. Hij sprak al correcte volzinnen. En ja hoor, vandaag is hij 5 jaar, slaapt hij nog steeds bitter weinig, wil alles weten, mengt zich in volwassen gesprekken, het woord “waarom” kunnen wij al niet meer horen en kent hij ondertussen al alle kleuren in het engels.

Dit gaf ons als ouders vaak een dubbel gevoel. Natuurlijk waren wij trots dat onze zoon bij de start van de peuterklas bewust tot 10 kon tellen, alle kleuren al kende, in perfect foutloze volzinnen sprak en wist wat de dood was.

Waar wil ik nu naartoe zal je denken? Wel, ook bij onze meisjes werd snel duidelijk dat het kinderen zijn met een andere handleiding. En, tot op de dag van vandaag zijn we voor alle drie onze kinderen nog steeds op zoek naar wat de beste manier is om met hen om te gaan. Want, ook onze beide meisjes zijn hoogsensitief.

Doordat, vooral ik, mij zo hard ben gaan verdiepen in het onderwerp, zijn we ook te weten gekomen dat niet alleen onze kinderen, maar ook wij hoogsensitief zijn. Wat natuurlijk veel verklaard. Bijvoorbeeld wanneer onze kinderen overprikkeld zijn, raken wij overprikkeld door hun gedrag en zijn we binnen een mum van tijd al onze energie kwijt. En zitten wij in een cirkeltje van allemaal overprikkelde mensen. Alleen, vallen wij dan meteen als een blok inslaap! 😀

55BA75B8-0BDD-49BF-9130-B079578DAB97
Eerste hulp bij overprikkeling. 

Dus ja, wij zijn dan ook heel blij wanneer onze kinderen eindelijk stil en wel in hun bedje liggen. (Waar, naar mijn mening niets mis mee is om dit te vinden). Zij hebben nl deze momenten echt nodig om tot rust te komen, prikkels te verwerken en weer helemaal op te laden.

Zoals je kan lezen in mijn blog van 17 juni 2017 gingen wij toen al het gesprek aan met de school. En, net zoals toen krijgen we momenteel dezelfde  (negatieve) signalen dat het, vooral voor Warre, te veel is. Te veel prikkels, te weinig uitdagingen. Hij werd vorig jaar getest door het CLB, een IQ test.  Maar, bij die test is achteraf gebleken dat deze niet correct uitgevoerd werd. Dus moeten wij zeker nog een jaar wachten, voordat we deze test opnieuw kunnen laten uitvoeren. Heel frustrerend!

Daarom heb ik besloten om een bepaalde weg in te slaan en om van onze persoonlijke struggles mijn kracht te maken. Niet alleen om zo onszelf en ons gezin de kracht van het “hoogsensitief zijn” te leren ontdekken en positief te gebruiken. Maar, ook om andere mensen te helpen in hun zoektocht naar de juiste aanpak voor zichzelf, voor hun gezin of voor hun kinderen. Want, hoogsensitief zijn is heel mooi! En moet worden gezien als een positieve eigenschap!

IMG_6158
Kleine greep uit mijn collectie. 

Vandaag de dag krijg ik al geregeld vragen van mensen om hen wat tips te geven. Of om hun hart te luchten, omdat ze weten dat ik er intensief mee bezig ben.

Ook wil ik scholen gaan sensibiliseren over dit onderwerp. Want, wij merken heel fel dat de onbekendheid bij scholen groot is. De zorgjuf van onze school kent, ondanks dat wij er dus al drie jaar met hen over communiceren, bijna niets over deze materie. Het is onbekend terrein voor haar. Zelfs voor de psychologen die wij al bezochten was het vaak onbekend terrein.

Vaak krijg je zo’n blik “allez, daar is het volgende stel ouders dat wilt dat hun kind anders is”. Voor alle duidelijkheid. Dat willen wij dus niet! Wij willen enkel dat er meer bekendheid komt over dit onderwerp. Dat scholen hier mee bekend geraken. Dat CLB’s hier bekend mee zijn. Wij willen namelijk geen etiketjes op de hoofden van onze kinderen. Maar, jammer genoeg is dat wel de enigste manier in onze maatschappij om bekendheid of hulp te krijgen. Een kinderpsychiater die wij bezochten, wou onze zoon “diagnostiseren” met “autisme”, zodat we wel hulp zouden krijgen. Maar, hier zijn wij resoluut tegen in gegaan. Ze zei zelf dat onze zoon geen enkele vorm van autisme vertoont, maar dit wel de enigste manier is tot het openen van poorten tot hulp. Dit was best wel choquerend!

HSP of hoogsensitiviteit is dan ook geen diagnose. Waardoor vele mensen of kindjes uit de boot vallen voor extra begeleiding op school of werk. De ene arts “gelooft” er wel in, de andere vindt het maar een “modeverschijnsel” van vandaag de dag. Net omdat er nog véél te weinig bekendheid over is!

Maar, er zijn gelukkig wel al organisaties in België die zich uitsluitend bezighouden met dit onderwerp:

  • Zo heb je “zitdazo” een organisatie die ik ook volg via Facebook . Zij geven regelmatig lezingen, hebben boeken die zéér goed zijn en waar je terecht kan als ouders.
  • Of kan je ook terecht voor meer informatie op de site van HSP vlaanderen.

 

Via  instagram kan je mij, mijn hoogsensitief gezin, onze struggles en positieve momenten mee volgen.

Liefs,

Dorien