Leef vandaag!

Hersenspinsel van 17 augustus 2023.

Loslaten, het is een thema dat al jaren op mijn pad komt. Ik las er boeken over, luisterde naar podcast, allemaal met succesverhalen. Maar als er één ding is wat ik ondertussen door heb, is dat wanneer je krampachtig bezig bent met zaken loslaten, je ze net níét loslaat. Hoe succesvol andere verhalen en boeken ook mogen zijn, ik vrees dat sommigen eerder vanuit een commercieel oogpunt “succesvol” waren, dan dat ze echt zaken hebben losgelaten. Al kan ik er mij ook door laten vangen of voel ik mij net stom omdat het mij niet lukt, hoe hard ik ook probeer.

Ik kan er hoe dan ook niet omheen, wil ik “vorderingen” maken in mijn persoonlijk groeiproces zal ik naar binnen moeten keren. Écht naar binnen. Niet oppervlakkig of snel snel. Maar diep. Het is iets wat ik altijd al voor mij uitgeschoven heb.

Maar nu, bijna 8 maand na de plotse dood van mijn broer, kan ik er eigenlijk niet meer om heen. Ik wil stappen voorwaarts zetten, zogenaamde patronen doorbreken. Maar telkens bots ik op weerstand, angst of geef ik op.

Excuses genoeg waarom ik bepaalde gedragingen maar niet kan veranderen, waarom ik zo graag nieuwe gewoontes wil implementeren, maar deze maar niet onder de knie krijg.

Angst.

Angst is één van mijn grootste struikelblokken. Niet alleen de angst om (oude) pijnen echt te moeten gaan doorvoelen, maar effectief ook angst. Vaak overvalt mij dat. langs de buitenkant is hier quasi niets van te merken. Binnenin daarentegen woedt er op dat moment één grote oorlog.

De laatste jaren had ik wel al vaker last van (interne) paniekaanvallen. vaak op de zeldzame momenten dat ik eens meeging (of ga) om boodschappen te halen. Iets wat ik nota bene vroeger gewoon zelf deed. Op drukke momenten en wanneer het precies ieder voor zich is in de winkel, slaat de paniek toe. Dan word ik intern ongeduldig en kan pas terug deftig ademen wanneer ik buiten ben. Soms ook voor dat ik auto moet rijden. Al beperk ik mijn ritten tot “rond de kerktoren” en plaatsen die ik goed ken.

De dood.

Maar steeds vaker overvalt mij een diepe angst net voor bedtijd. Sinds de dood van mijn broer is “de dood” echt een issue geworden. De dood hoort bij het leven. Dat is onafscheidelijk. Maar door het plotse overlijden bekruipt mij vaak die angst. Angst dat ik ‘s ochtends niet meer wakker word.

Geen leuke gedachte, dat weet ik. Maar het overvalt mij. Dan is de (chronische) hyperventilatie daar, met een stevige druk op mijn borst. Slapen lukt hoegenaamd niet, vaak duurt het enige tijd tot wanneer ik mijn ademhaling weer een beetje onder controle krijg en door die rust de slaap een beetje kan vatten. Ook hier probeer ik dat niet te laten zien…

Ook zijn dood zelf is iets wat ik wegduw. Rationeel weet ik dat hij er niet meer is, emotioneel ligt dat blijkbaar een pak ingewikkelder.

Het verdriet tussen zijn overlijden en de afscheidsplechtigheid was intens. Zo intens dat ik tot op de dag van vandaag geen traan meer kan laten. Ik duw het weg. Wanneer ik het verdriet, het gemis voel opkomen neemt mijn denken het automatisch weer van mij over. Een strategie die mij tot nu toe geholpen heeft om niet te verdrinken in mijn pijn, verdriet, gemis en gevoelens daaromtrent.

Het is ook zo dat ik de angst van en voor het vergeten heb. Hij is letterlijk een stuk van mij (drieling), maar toch. Wanneer ik zijn dood een plaats zou geven vrees ik dat het normaal zou worden. “Gepasseerd en klaar”. Dat wil ik niet.

Ook hier weet ik rationeel gezien dat dit nooit zal gebeuren. Al 8 maand steek ik trouw bijna dagelijks kaarsjes aan op ons altaartje met de foto’s en aandenkens aan onder andere mijn broer.

De kinderen gaan ondertussen heel “creatief” om met het gemis van hun nonkel. Tijdens het spelen, zowel online (roblox) als offline hoor ik hen hoe ze zijn dood verwerken. Vaak door hem te implementeren in hun spel, grapjes te maken die hun nonkel ook grappig zou gevonden hebben of herinneringen op te halen. Yenthe koos onlangs “koe oorbellen”, omdat haar Peter gek was van koeien. “Zo is hij altijd bij mij”. Mooi vind ik dat.

Zelf heb ik nog een hele weg af te leggen in het loslaten, aanvaarden en creëeren van mijn emoties.

Hokjes en filtertjes.

Mijn weg naar loslaten kan dan wel heel zwaar en negatief klinken. Iedere weg is persoonlijk. Voor mij is dit allesbehalve negatief. Zwaar, dat wel. Alleen zijn mensen totaal niet voorbereid op een ongewassen beeld van de realiteit. Door o.a sociale media zijn we het gewoon om overal een filtertje over te smijten, om iets op te poetsen. Zelf ben ik daar vanaf gestapt.

Ik probeer mij niet meer krampachtig in een hokje te wringen, omdat men dat nu eenmaal verwacht van ons als mens als men deelneemt aan onze maatschappij. Ook dát is een proces van loslaten.

Ik ben introvert, gevoelig, soms dat tikkeltje te gevoelig, rustig en onrustig, warhoofd maar toch een structuurjunkie, naïef, positief en soms eerder negatief. Realist én dromer. Down to earth en zweverig. Probeer dat allemaal maar eens in een hokje te proppen. 🙂

Ik doe er niet meer aan mee, aan filters, aan opgepoetste verhalen. What you see is what you get. Je houdt ervan of niet. Jawel, ook dát is een proces van loslaten, zeker voor een notoir people pleaser. Iemand die voor iedereen goed wil doen en zijn. Fun fact: dat kan niet. De realiteit is dat je niet voor iedereen goed kan doen (en omgekeerd). Oef!

“Leef vandaag, niet morgen.” – Johan Cruijf.

Liefs,

Dorien.