“Surfen op de golven van het leven” las ik in een artikel. Een zin die mij meteen aan het denken zette en de woorden “floepten” één voor één in mijn hoofd. Zoals steeds had ik op dat moment geen pen en papier voor handen en ook mijn gsm lag buiten handbereik. Ik wist dus op voorhand dat ik mijn woorden, tegen de tijd dat ik het kon opschrijven, alweer vergeten ging zijn.
De woorden die nú in mijn hoofd opkomen hebben vooral te maken met de golven zelf. Golven kunnen mooi en “ideaal zijn”, maar ook ruw en onvoorspelbaar. Net zoals het echte leven dat ook is. Bijna 8 maand na datum hap ik nog steeds naar adem na die ene, levens veranderende golf.
In een poging om weer wat meer te landen in de echte wereld, besloot ik een week geleden om weer even offline te gaan. Om weer de adem te vinden waar ik zo naar verlang. Maar ook innerlijke rust en misschien zelfs berusting.
Ik schreef gisteren eerst een tekst. Geschreven, in een schrift. Geen computer, geen gsm.
* Toegegeven, op papier schrijven, hoe graag ik dat ook doe, is niet zo simpel meer. Digitaal schrijf je, verwijder je, corrigeer je met enkele klikken wanneer je iets niet goed vindt. Het maakt het impulsief schrijven van teksten wanneer die zomaar in mij opkomen omslachtiger. Ik neem digitaal al vaak de tijd niet om mijn hersenspinsels neer te schrijven. Ja, nadien kan ik mij dan wel even frustreren in mezelf daarvoor. 😉 Maar het schrijven in een schrift (wat ik dus ook eerst deed voor deze tekst) heeft ook zoveel charmes. Charmes die je gemakkelijker voelt wanneer ze geschreven zijn. Je neemt er bovendien meer tijd voor. Tijd die vandaag de dag niet zo vanzelfsprekend meer is. Want snel, sneller, snelst is wat er toe doet. Je let op je handschrift, je kan zowel impulsief als bedacht schrijven.
Dat maakt dat ik hoe dan ook geconfronteerd word met hoe hard het online aanwezig zijn ingebakken zit in ons leven. Het vluchtige ook. Want alles gaat een pak sneller dan het niet geconnecteerd zijn op of met het “www”. Online hangt voor mij onlosmakelijk vast aan snel, vluchtig.
Van dat escapisme probeer ik nu los te komen. Het vluchtige probeer ik om te buigen naar duurzame tijdsbestedingen. Maar eerlijkheidshalve is dit minder gemakkelijk dan wat ik had verwacht. Het “www” heeft ons als mens toch steviger in de greep dan wat men denkt. Kijk gewoon eens rond wanneer je buiten bent. De kans is groot dat de meerderheid rondloopt met zijn/ haar gsm in de hand. Al wandelend aan het “sms’en”, even voor het rode stoplicht? Huppakee, even zien of er toch geen berichtje binnengekomen is. zelfs al fietsend is bellen of sms’en bijna normaal geworden. (Ook al mag het niet) Mijn man en noemen ze al grappend “smomby’s” (sms-zombies). Ja, we zagen al mensen net niet (of net wel ;-)) tegen een paal denderen, omdat ze helemaal ín hun toestel zaten.
Wil je de openingsuren kennen van die ene winkel? Check dan even online of zoek de pagina op via Facebook (nog zo’n apart verstrikkend web binnen het grote www). Als ik daar stil bij sta, vind ik dat best gek. Zelfs gemeentediensten en andere officiële diensten zijn online beter bereikbaar dan offline (en dus mede slachtoffer van deze clusters van webben want geraak er maar eens terug uit).
Ergens in 2015 koos ik er voor om na een aantal jaar “social media-loos” te zijn, om voorzichtig terug die stap naar een online identiteit weer te zetten. Ik maakte terug een Facebook account aan én ontdekte instagram. Die laatste nam sneller dan wat ik zelf had kunnen bedenken een grotere plaats in. Initieel om mijn leven als een (bewust en zelfgekozen) thuisblijf mama in de kijker te zetten. Om een inkijk te geven in het leven met -toen- een peuter en tweeling baby’s.
Zo tuimelde ik zonder het goed en wel te weten de valkuil van sociale media. Ik begon mij te meten aan anderen. Probeerde “één van hen” te worden. (influencer) Naast het feit dat die wereld gebaseerd is op een model (waar wij het product van zijn) is de wereld die ze ons daar proberen voor te houden niet de realiteit. De gezonde bomen zijn al lang niet meer in één oogopslag te identificeren in het grote zieke oerwoud vol met ongedierte en onkruid die je liever niet wil tegenkomen.
Gelukkig kun je overal lessen uit trekken. De bevestiging die ik (bijna hopeloos) zocht in iets wat niet bestaat, zit gewoon in mezelf!
Is het gemakkelijk, om die online wereld (voorlopig) te laten voor wat het is? Nee, want sociale media, online aanwezig zijn is ondertussen een normaal onderdeel van onze maatschappij. Mensen zijn meer en meer op zichzelf. “Verbinden” gebeurt online of met online tools. Niets mis mee, maar voor nu is het weer even landen in de echte wereld.
Liefs,
Dorien
