“Rouwe” gedachten.

13/01/23

Ik ben eigenlijk, sinds ik fulltime thuis ben voor de kinderen, iemand geweest die heel hard opzoek was en nog steeds is naar zichzelf. In de eerste jaren met een kleuter en tweeling baby’s, kwam ik mezelf en mijn limieten meermaals tegen. Hetzij onbewust. Maar ik knalde dan wel onbewust kei hard tegen die muur.

Deze zomer ben ik al 8 jaar thuis. 8 jaar die in een vingerknip voorbijgevlogen zijn. Sommigen zullen misschien denken “amai, 8 jaar, da’s lang”. Dat is ook lang. Maar als ik er nu over nadenk denk ik net “waar zijn die jaren naartoe?”. Onze kinderen groeien aan een sneltempo. Ik zie hen dagelijks. Ben 7/7 bij en met hen. Al 8 jaar en toch heb ik het gevoel dat ik de helft gemist heb. Of nog erger: vergeten. Want, wanneer zette ze hun eerste stapjes nu weer? Wat waren hun eerste woordjes?

1 grote chaos en sneltempo.

Ik ben iemand die van structuur houdt, maar in werkelijkheid is alles 1 grote chaos. Dus ja, die fotoboeken, boekjes met kinderuitspraken kwamen er nooit.

Het leven raast aan een sneltempo door en voorbij.

Dat en de snelheid van het dagdagelijkse leven die alleen maar hoger en hoger wordt, maken dat ik mijn weg in deze wereld soms moeilijk kan vinden. Neem dat maar letterlijk.

Eindigheid.

Ik ben geconfronteerd met de eindigheid. Dichter dan ooit. De verliezen die ik al meemaakte waren ofwel te ver van mijn leefwereld of ik was nog te jong om die eindigheid te begrijpen. Daarnaast is er ook de gedachte dat onze tijd hier kort is. Soms zelfs korter dan wat we zelf zouden willen…

Niet alleen door abrupte verlies van mijn broer, maar ook echt het verlies van een deel van mezelf is dat besef er meer dan ooit tevoren. Daardoor lig ik nu in conflict met alles. Gedachtes. Emoties. Fysiek. Alleen lukt dat nu niet. Alles ligt in de knoop. Net niet letterlijk.

Leven.

Want ik wil genieten van het leven, anderzijds heb je het gedeelte van moeten, verplichtingen, financiën en een gezin dat je draaiende moet houden. Verplichtingen naar hobby’s, naar school, naar het sociale. De balans tussen dat alles is meer dan ooit zoek. Want welke geef je prioriteit in een maatschappij waarbij alles quasi even belangrijk geacht wordt? Hobby’s om ons of onze kinderen te laten ontwikkelen, school om dingen te leren (allesbehalve wát het leven nu echt is..), financiën omdat je zonder niet kan leven in deze wereld, sociaal omdat men verwacht dat je dat bent, want anders ben je maar raar. Waar ik altijd dacht dat ik stap per stap mijn ding wel zou vinden, twijfel ik nu aan het minste. Nog meer. Ja. Want ik twijfel al lang, over zoveel. Vooral over wie ik ben, wat ik bij te dragen heb en hoe ik een (minimaal) verschil kan maken.

Willen mensen wel echt horen hoe het met je is?

Al heb ik naast mijn lieve man en (plus)kinderen wel nog één houvast: schrijven. Al zijn ook daar twijfels. Omdat ik mijn diepste gevoelens probeer neer te pennen. Die confronterend zijn voor mezelf. Maar naar alle waarschijnlijkheid ook voor vele andere mensen. Willen mensen dit wel lezen of weten? Willen mensen wel horen hoe iemand zich echt kan voelen?

Vluchten…

Vluchten is mij ook niet onbekend. Niet letterlijk natuurlijk. Wel figuurlijk. Vluchten in van alles en nog wat, waardoor ik niet moet voelen, waardoor tranen niet kunnen stromen, ik niet moet nadenken. Vluchten in het kijken naar allemaal mooie plaatjes, naar hoe fijn anderen het hebben. Niet uit zelfkastijding, wel om niet te moeten voelen. Wat de verwarring alleen maar nog groter maakt. Want iedereen weet echt wel dat die plaatjes ook geen representatie zijn van hoe het leven echt is. Een foto is maar een afdruk van luttele seconden.

Liefde.

Het enige waar ik nooit aan getwijfeld heb en dat ook nooit zal doen, is de liefde van en voor mijn gezin. Die warmte en steun houden mij nu enigszins recht.

Want ja, ik ben dan wel open. Ik breek al eens graag een lans(je). Maar wanneer het erop aankomt zegt niemand graag dat het gewoon niet meer gaat.

Dat uit je bed komen een van de grootste opgaves is, maar evengoed dat naar bed gaan ook niet iets is waar je naar uitkijkt, omdat je nachtrust verstoord wordt door levensechte dromen of wakkere episodes met muizenissen. Dat ik mezelf intern een applausje geef wanneer ik de kinderen ‘s ochtends proper aangekleed, mét brooddoos naar school krijg. Het liefst nog met alle turn-/ zwemtassen op het juiste moment mee. Hoera ook voor mijn man. Echt waar!

Rouwen.

Over rouwen had ik nog nooit nagedacht. Nu ook niet. Omdat ik dat eigenlijk een heel beklemmend woord vind. Want rouwen, wat is dat? Voor iedereen is dat anders. Er bestaat niets zo universeels én tegelijkertijd zo individueels als rouwen.

Er bestaat niets zo universeels én tegelijkertijd zo individueels als rouwen. ❤️

Als ik via google zoek wat rouwen is, kom ik deze definitie tegen “Rouwen is het verwerken van een groot verlies. Bijvoorbeeld het overlijden van iemand van wie u houdt. Of het verlies van uw gezondheid door een ziekte of het verlies van de hoop op een kind. Verlies geeft veel emoties, zoals verdriet, somberheid en boosheid.”

Wanneer ik verder scroll kom ik de “fases van rouwen” tegen. Ik hoorde er al van. Maar als je zelf niet in contact komt met rouw, is dat niet iets waar je bij stil staat, laat staan besef hebt dat er zelfs fases bestaan!

De fases van rouwen.

Google “leert” mij dat er 7 fases zijn die je ondergaat als het op rouwen aankomt:

De 7 fases van rouw:

Hier begint het proces met:

1. ongeloof,

2. gevolgd door ontkenning,

3. woede,

4. het gevecht aangaan / onderhandelen,

5. schuldgevoel,

6. depressie en uiteindelijk

7. acceptatie.

In de praktijk is de vorm, volgorde en duur van een rouwproces bij iedereen anders. (Google).

Ik kan me momenteel moeilijk voorstellen hoe iemand deze stappen zou ondergaan. Al ben ik mij wel bewust genoeg van het feit dat dit zo individueel is. Dat er geen einddatum staat op nummertje 7: acceptatie. Misschien komt die laatste stap er nooit? Misschien wel.

De tijd zal het uitwijzen …

Liefs,

Dorien