… En toen ging mijn broer voor altijd op reis zonder ons.

Tussen alle kerstwensen, kerstlichtjes en “all I want for Christmas” door, viel op 25/12/2022 bijna letterlijk de wereld op mijn hoofd. 

Na een zorgelijke hoeveelheid gemiste oproepen die ik kon zien via mijn smartwatch van mijn voicemail, strompelde ik die ochtend toch maar even naar beneden om te zien wie er zoveel had gebeld. Want, ik word zelden gebeld. De persoon die mij het meeste belt, lag gewoon naast mij te slapen. 

Ik belde zonder te kijken het eerste nummer in mijn gemiste oproepen-lijst. Mijn zus. 

De woorden “onzen Thomas is dood” waren vlijmscherp. Mijn eerste reactie: “Dit is toch een grap?”. Maar nee, ze waren echt, hard, rauw, maar vooral vlijm en vlijmscherp. 

Pijn en vol ongeloof. Dat kan nu toch niet waar zijn? 

Een slechte april grap, maar dan in december? Net zoals die fake telefoon die we kregen dat buren een petitie hadden gedaan omdat onze hond de buurt wakker zou houden. 

Maar nee, het was écht zo. 

Even terug in de tijd…

Op 22/12/1990 werden mijn twee broers en ik geboren. “Den drieling van Buggenhout”. Het kwam in de krant en werd zelfs omgeroepen op de radio. Iedereen mocht het na enkele uren op deze wereld weten, wij waren er. 

Bewust weet ik daar natuurlijk niets van, maar mijn broer, Thomas had het al sinds dag 1 op deze wereld heel moeilijk. Medisch gezien dan.

Hij was een vechter, want na 10 weken mochten we naar huis. Met 3. 

Het mag gezegd; deze wereld is met de jaren en jaren alleen maar moeilijker geworden. Presteren, er goed uitzien, succesvol zijn, een mooie auto, de laatste nieuwe smartphones, succes op sociale media, een gezin,… Vraag aan mensen wat geluk voor hen betekent en je krijgt steevast zulke antwoorden. 

Maar, worden we daar echt gelukkig van? Het is al jaren zo dat ons geluksniveau daalt. Ondanks onze levensstandaard er alleen maar op vooruit gaat. Hoe dit komt, daarvoor verwijs ik je graag door naar het boek van Lieven Annemans over geluk. Deze man doet al jaren onderzoek naar ons geluk. 

Kopiëren.

Onlangs verwoordde een dierbaar persoon het wat mij betreft perfect:

“Thomas heeft al heel zijn leven moeite gehad om mee te kunnen gaan in deze wereld. Al van kinds af aan kopieerde hij jou en jouw broer. Om erbij te kunnen horen, om zoveel mogelijk als jullie te kunnen zijn”. Maar, er kwam een moment waarop het kopiëren gewoon niet meer ging.”

Vanaf het moment dat hij besefte dat het kopiëren van ons niet meer kon, was dat als een mokerslag. Recht in zijn gezicht. Een pijn en verdriet die wij ons niet konden voorstellen, bij nader inzien.

Na jaren van heel hard werken om zich staande te houden in deze wereld. Na jaren van zichzelf uitputten om niet “uit de toon” te vallen in deze wereld. Na jaren van verdriet over zijn kleinere gestalte, zijn molliger uiterlijk. Na jaren van zich heel alleen te hebben gevoeld. Na jaren van gewoon hard werken om iemand te zijn, na jaren van zich te hebben laten profiteren, kon hij niet meer.

Hij verloor zichzelf in drank (alcohol), eten en gesuikerde dranken. Rationeel wist hij wel dat dit niet de oplossing was. Maar, hij was mentaal niet sterk genoeg om een uitweg uit dat cirkeltje te vinden. Hoe vaak en hoeveel mensen hem ook zeiden dat hij zo’n mooi mens was. Dat hij talenten bezat die anderen niet hebben. 

Gastric Bypass.

één van de stappen die mijn broer ooit nam in een poging om zichzelf liever te zien en aanvaard te worden door onze maatschappij, was het kiezen voor een gastric bypass. Na talloze, en (veel) te dure diëten leek dat voor hem dé oplossing te zijn.

Voor vele mensen lijkt dit de “easy way” naar een slanker en gezonder leven. In de realiteit is dit echter veel moeilijker en complexer dan wat men denkt.

Zeker wanneer men, zoals in zijn geval, er vooraf quasi geen deftige info sessie was met mogelijke gevolgen dat dit soort ingrepen met zich meebrengt. Je gaat niet “gewoon maar” minder eten. Neen, heel je maag/darm systeem wordt overhoop gehaald. Je systeem reageert vanaf dan heel anders op bepaalde voeding (denk aan vettig eten, kaas,..) en alcohol. 

Men zou denken dat wanneer men kiest voor zo’n ingrijpende ingreep, je voor, tijdens en na deze ingreep, begeleid wordt in het stap voor stap gewoon worden aan een heel andere manier van leven. Fysiek, maar ook mentaal. 

Wanneer je al jaren een (ongezonde) manier van leven had, onder andere door een coöpingsmechanisme om je slecht voelen even te “verdoven”, zou je verwachten dat je hierna toch een begeleiding krijgt om je nieuwe levensstijl te “lanceren”. Om het in HUN (medische wereld) termen te verwoorden een ‘multidisciplinair traject’ te volgen. Niets was minder waar. De na-begeleiding/zorg was quasi onbestaande, waardoor er bijvoorbeeld geen attentie was op het feit dat alcohol bijna niet meer wordt afgebroken en meteen in het bloed terecht komt. Met alle mogelijke en zeker slechte gevolgen van dien. 

Alcohol vs hulp.

Eén van de gevolgen van die slechte nazorg in combinatie met zijn psychologische en cognitieve issues resulteerde in een problematiek (verslaving) met alcohol.

Iets wat iedereen met man en macht probeerde aan te pakken, hem te helpen.

Van zodra je in het traject van verslavingszorg terecht komt, kom je ook meteen in aanraking met de tekortkomingen en de grote gaten in het gehele systeem. één van die gaten haalde ik in het verleden al meermaals aan … Wanneer je, want ja, de wachtlijsten zijn ook ellendig lang, niet alleen in de verslavingszorg trouwens, binnengeraakt in een systeem, ben je een nummer. 

Het gekke is wanneer je opgenomen bent om aan je verslaving te werken en je hervalt, je meteen aan de deur wordt gezet. Binnen het uur dat je de laan wordt uitgestuurd is het bed alweer klaar om de volgende persoon op te nemen.

Het is iets wat ik in al die jaren van dit dichtbij mee te maken nooit heb begrepen. De problematiek waarvoor je hulp zoekt, is tevens de stok achter de deur als je even terugvalt. Dan word je de deur gewezen en sta je weer alleen met je probleem.

Vooroordelen.

De vooroordelen waar je als patiënt binnen de verslavingszorg mee te maken krijgt, zijn groot. Of beter gezegd: de onzichtbare stempel die je op je voorhoofd gebrand krijgt is gigantisch groot.

Ik zou nog uren kunnen doorgaan over verhalen die wij meegemaakt hebben in heel het verhaal met mijn broer. 

Maar dat helpt niemand.

Al ben ik er wel van overtuigd dat de vooroordelen waar mijn broer mee te maken kreeg ervoor gezorgd hebben dat hij niet de juiste zorgen gekregen heeft, de dag voor zijn overlijden. 

Hij werd met spoed binnengebracht en kreeg gemakkelijkheidshalve de stempel dat hij een delirium had. Dat hij al bijna een week niets meer kon eten, idem wat drank betreft, werd gemakkelijkheidshalve genegeerd.. Dat zijn lichaam in shock was, hij niet onderzocht werd zoals je zou verwachten met de symptomen waarmee hij binnengekomen was en hij op een gewone kamer geparkeerd werd ipv dat hij op intensieve hoorde te liggen, zijn allemaal dingen waar ik het nu heel moeilijk mee heb.

Iemand die een spoed binnen gebracht wordt zou als een nummer met een blanco blad moeten behandeld worden. De ‘persoon’ zou zelfs niet moeten ‘gekend’ worden door een dokter. Die dan op zijn manier een soort van “checklist” zou moeten afwerken. Om zo tot de kern van het probleem te komen, een beetje zoals een dierenarts dat doet (zonder dat de patiënt aanwijzingen kan geven over symptomen). 

Brengt het hem terug? Nee. Zou het de uitkomst verandert hebben? Dat weet ik niet. Wil ik met stenen gooien? Ja en nee. Ben ik boos? Zéér zeker! 

Mijn broer had medische hulp nodig. Los van zijn problematiek waar hij al jarenlang heel hard tegen vocht. Maar door ons zorgsysteem dat naar mijn aanvoelen allesbehalve toereikend is, gewoon niet kreeg waar hij recht op had. Omdat ze met een vooroordelen oog naar hem keken op dat moment en niet als persoon in nood. Ah ja en dan spreek ik nog niet over de ‘regulitis’ binnen de overheid over “verhoogde tegemoetkoming in medische kosten” , daarin verdiende mijn broer 5ct per maand teveel om die verhoogde tegemoetkoming te kunnen verkrijgen. (wie vindt dit uit ???)  

Hoe mooi zou het zijn als onze zorgverlening holistisch naar ons als mensen gaat kijken? En niet naar alles los? 

Hoe mooi zou het zijn als vooroordelen losgelaten kunnen worden en telkens wanneer men beroep doet op onze zorg je behandeld wordt als een onbeschreven blad? Dat een verleden, of actuele problematieken wel meegenomen worden in hun kennis, maar deze niet ondermijnend gaat werken?

Thomas, broer. Ik ga u missen, ik mis u, ik zal u altijd missen.

x je zus Dorien.