We zijn nu 25 maart 2022. 3 jaar geleden op deze dag kwam de nieuwste rate one uit. Wat was er dan zo speciaal 3 jaar geleden? Voor velen misschien een dag zoals een ander, voor ons het einde én het begin van een heel andere dynamiek binnen ons gezin. Want, het icoon “de seaking” van het Belgische leger, hét uithangbord van de kust, ging met pensioen. Mijn man, laatste boordcommandant, instructeur en testpiloot, sloot die dag, 21 maart 2019, ook zijn 13-jarige carrière aan de kust af.
Zijn afscheid, want dat was het ook, werd volledig naar de achtergrond geduwd door onder andere het afscheid van het icoon zelf. Ik was dan ook zeer vereerd dat Caroline mij vroeg om als “lady of the house” een tekst te schrijven voor haar luchtvaartmagazine, die voor de gelegenheid helemaal in het teken van stond.
Als boegbeeld voor deze editie werd ook Andréa Croonenberghs oftewel “kapitein Anne Linders” uit windkracht 10 mee ingezet om deze eresaluut een nostalgische toets te geven.
3 jaar al. De tijd vliegt. Ons leven, of beter gezegd, het leven van mijn man ziet er ondertussen helemaal anders uit.
In de speciale editie kwam er maar een deel van mijn tekst online. De tijd is nu rijp om de gehele tekst te delen met de wereld! De tekst is zoals hoe ik hem toen schreef. Zonder aanpassingen.
Veel leesplezier,
Liefs, Dorien
2011, de allerlaatste airshow die plaatsvond in Koksijde.
Hét hoogtepunt voor vele liefhebbers.
Zo ook voor mezelf.
Van kindsbeen af, ben ik al een reuze “seaking-fan”.
Deed ik 3 jaar na elkaar de jongerenstages bij defensie. Ik ging 3 jaar een week naar Beauvechain. Bij de koninklijke muziekkapel van de luchtmacht. Voor mij was dat het beste van 2 werelden. Mijn passie voor muziek en het leger (en onrechtstreeks de luchtmacht) samen! Inclusief de militairen dril 😉 Heerlijke herinneringen!
Zo kwam ik via via kwam in 2005 terecht bij de “parking crew” van de airshow Koksijde.
Allemaal mensen met dezelfde passie en liefde voor de (militaire)luchtvaart. Die trouwens allemaal jongerenstages gedaan hebben bij Defensie.Wij leidden de parking het hele weekend lang in goede banen. Iets wat wij met heel veel plezier gedaan hebben!
We werden een hechte vriendengroep en Koksijde airshow werd altijd hét hoogtepunt van ons jaar. Iets waar we letterlijk het hele jaar naartoe leefden!
We zaten net niet met onze hoofden boven de wolken!
Zo ook in 2011.
We gingen, naar de arrival party, wat wij echt geweldig vonden.
Een goed feestje tussen alle (buitenlandse) piloten en militairen.
En daar kruisten onze blikken. Tussen de piloot, die ik ondertussen al bijna 4jaar mijn echtgenoot mag noemen, en mij.
De enigste woorden die er blijkbaar bij mij uitkwamen waren “Ik ken u eh”.
Iets waar we nu, bijna 8 jaar later nog steeds om moeten lachen. Want, wij hadden elkaar nog nooit gezien, laat staan dat we elkaar kenden!
Enfin, 2011 was dus een topeditie! 😉
Ondanks dat de liefde en romantiek er vaak afspatte tijdens de windkracht 10 serie, is de realiteit toch wel heel wat anders. Ja, ik ken de hele serie uit mijn hoofd, oooeeeppss!
Maar, in werkelijkheid ben ik getrouwd met mijn man én zijn job!
Natuurlijk had ik mij een relatie met een piloot ook wel een pak romantischer voorgesteld. Maar, we leven natuurlijk niet in een serie, maar in de echte wereld!
De impact is vele malen groter dan ik ooit had kunnen denken. Eerlijk gezegd heb ik daar zelfs nooit bij stilgestaan vooraf.
Natuurlijk was die impact niet van in het begin zo, toen hadden we samen nog geen kinderen.
Maar, van zodra onze oudste zoon geboren was, die überhaupt geen grote slaper was en overigens nog steeds niet is, wogen de vele afwezigheden door. Niet in het minst omdat hij ook heel veel gemist heeft. (Onder andere Warre zijn eerste schooldag)
Tijdens de zwangerschap van onze tweelingdochters in 2015, is hij de laatste 8 weken van de zwangerschap volledig afwezig geweest wegens een cursus in het buitenland. Enkel in de weekends kwam hij naar huis, om dan het hele weekend te studeren en op zondag namiddag alweer te vertrekken. De wekelijkse doktersbezoeken moest ik zonder hem afleggen. De echo’s van onze dochters heeft hij voor het meerendeel gemist. Ik kon niet meer met de auto rijden, want ik had echt een mega dikke buik. Ik kon met moeite nog stappen op het allerlaatste :-D. Ik moest rusten, om het risico op vroeggeboorte te beperken. Dus, moest ik altijd beroep doen op familie voor hulp en verzorging van onze zoon. Twee dagen na zijn thuiskomst ben ik op 35 weken bevallen. Hij was dus zeker geen dag te vroeg thuis ;-).
Dat zijn allemaal zaken die je natuurlijk op voorhand niet weet en ook niet kunt weten. Ook voor mijn man niet. Zijn leven als piloot is zodanig onregelmatig dat een vaste planning hier heel moeilijk is. Hij heeft zowel “gewone” werkdagen als stand-by’s (24uur diensten).
Maar, wat wel vaststaat, is dat hij dagelijks voor 06.30u de deur uit is. En op de gewone dagen pas vaak na 18.30u thuis is. Meestal net op tijd om de “avondspits” hier in huis nog even mee te maken.
Het is niet ongebruikelijk dat ik onze planning helemaal overhoop moet gooien, omdat er weer aanpassingen zijn gebeurd aan werkschema’s. Meerendeel van de tijd is dat last minute, ja soms zelfs de avond voordien! En ja, het gebeurt dat ik hier dan wel echt eens heel kwaad over kan zijn!
Wij als gezin plooien al bijna 8 jaar mee. pas op, voor alle duidelijkheid, met héél véél liefde! Dat zeg ik er ook altijd bij. Wat dus echt wel een heel belangrijke nuance is! Maar, al dat plooien zorgt er ook voor dat de rek er wel wat aan het uitgaan is.
Mijn man doet zijn job graag, heel graag. Waardoor hij dus ook met veel plezier privé heel wat zaken op “low level” zet. En, ik steun hem daar in. De ene keer met al wat meer plezier dan de andere keer, dat wel.
Maar, het mag dus wel degelijk gezegd worden, de vele afwezigheden zijn niet altijd gemakkelijk. Er zijn altijd momenten waarop je graag hebt dat je partner er is.
Mijn man zijn “roots” liggen bij de light aviation. Iets wat ook gezegd mag worden! Want, tijdens zijn opleiding tot piloot heeft hij de passie van daaruit meegekregen. Iets waar hij vandaag de dag zeker en vast nog de vruchten van plukt!
Maar, naast militair en piloot is mijn man natuurlijk ook een vader.
Wij samen hebben dus 3 kinderen. (Hijzelf heeft nog 2 grotere kinderen). En voor hen is het niet altijd gemakkelijk om uit te leggen dat papa er niet is. Ondanks dat ze alle drie dus niets anders gewoon zijn.
“papa moet bij de seaking blijven slapen”, of papa moet een paar nachtjes weg. Het zijn zinnen die onze kinderen wel goed begrijpen en kennen.
Er zijn periodes geweest zijn onze kinderen hem meer zagen via FaceTime dan in realiteit.
En, dan hebben wij een papa/ partner die geen langdurige buitenlandse missies moet doen. (niet meer, in het verleden heeft hij deze ook nog gedaan!)
Maar, mijn man is hét kriebelmonster ’s avonds, de “ik-vlieg-je-met-een-helikopter-naar-je-bed” papa, hun favoriete voorlezer (ja, serieus, ze vinden dat papa veel leuker voorleest dan ik!)
Ook voor mijn man is het missen van vele momenten niet altijd even gemakkelijk.
Al grappend zeggen wij soms dat wij een gsm-relatie hebben! Of dat we eens moeten kijken op de kalender wanneer we nog eens deftig kunnen praten met elkaar! Dan bellen we of sms’en we voor gezinsbeslissingen of besprekingen. (Romantisch eh 😉 )
Nu het einde van de seaking nadert, heb ik zelf wel een dubbel gevoel.
Want, mijn passie en liefde voor de seaking heeft plaatsgemaakt voor een haat- liefde verhouding. Zij is onze gemeenschappelijke deler. Zij heeft ons onrechtstreeks samengebracht! Maar, heeft ook al voor heel wat afwezigheden en spanningen gezorgd!
Maar, wij hopen natuurlijk stiekem wel dat wij onze man/ papa iets regelmatiger gaan thuis hebben.
Gaan de stand-by’s verminderen? Of misschien wel stoppen?
Voorlopig hebben we hier nog geen idee over. Maar, het zou wel leuk zijn natuurlijk!
Samen ontbijten is een zeldzaamheid. Dus, altijd een groot feestje wanneer we als voltallig gezin rond de tafel kunnen zitten.
Onze kinderen zijn wel echt super trots op hun papa. En vertellen dan ook graag aan hun vriendjes op school, dat hun papa met “zijn” helikopter mensen gaat redden.
Hij heeft al meerdere reddingen gedaan in hachelijke situaties. En, dan ben ik echt heel trots om te kunnen zeggen dat mijn man hier deel heeft van kunnen uitmaken!
Hij loopt hier niet graag mee te koop, maar, daarvoor heeft hij mij dan … 😉 Maar, mijn man zal de allerlaatste gekwalificeerde boordcommandant zijn en instructeur op seaking. Hij heeft de laatste drie toestellen naar hun “pensioen” gevlogen. Inclusief de allerlaatste vlucht op 21 maart!
En, weet je wat?! Ik ben daar dus kei trots over! Op zo’n momenten trek ik mij overigens niet veel aan van mensen die hierover misschien wel eens hun ogen zouden kunnen ronddraaien of zo. Omdat ik dit expliciet vermeld.
Het leven met een (militair) piloot is dan misschien niet altijd zo romantisch. We hebben ons leven er ook serieus op aangepast. Door zijn vele afwezigheden ben ik onderander (tijdelijk) een “thuisblijfmama”, zodat we niet moeten puzzelen met opvang, schoolse activiteiten en andere. Maar, ik ben de afgelopen 8 jaar wel getuige mogen zijn van mijn man zijn passie. Hoe hij gelukkig wordt wanneer hij in de seaking kan stappen en kan vliegen. Wanneer hij vertelt over scrambles, die mede door hem goed zijn afgelopen. Wanneer mensen hem complimenteren met hoe goed hij zijn job uitvoert. Ja, dan groei ik toch een aantal centimeters (en, ik ben dan niet groot eh :-D).
Hoe hij zich de laatste 13 jaar heeft ingezet voor “zijn” SQN. Want, hij is de laatste 13 jaar meer in Koksijde geweest dan thuis. Hoe hij met veel liefde en toewijding PR officier is, wanneer hij een gadget lanceert en ziet dat deze goed draaien. Ja. Trots. Dat is het enigste goede woord dat ik kan zeggen. En wat hier ook al meermaals gevallen is!
Hijzelf wordt toch ook wel deels emotioneel wanneer hij denkt aan zijn laatste vlucht.
De seaking heeft voor hem geen geheimen meer. Zoals zovelen zal ook hij de Seaking missen.
We zullen haar missen. Een vertrouwd beeld aan onze Belgische kust. Het typische geluid. Haar camo-kleuren. Het zal niet meer hetzelfde zijn.
Maar, ook wij gaan nu een andere toekomst tegemoet!
Het ga je goed, seaking!
Dorien
