17 januari 2021
Ochtend.
Dag 1 van mijn “social media detox” is gestart.
Waar ik ’s ochtends standaard naar mijn gsm grijp om mijn instagram en Facebook te checken, wiste ik nu de twee app’s van mijn gsm.
Maar, na een moeilijke ochtendspits, waarbij iedereen chagrijnig liep (volle maan ..), voelde ik wel rechtsreeks de invloed van sociale media. Normaal zou ik deze moeilijke ochtendspits delen met instagram. Waarna ik doorheen de dag regelmatig zou gaan zien hoe het zit met de reacties en de aantal likes. Confronterend.
Anderzijds ervaar ik een soort van rust. Niet nadenken over welke foto ik zou posten, welke tekst ik erbij zou zetten, om nog maar te zwijgen van de juiste # en het moment.
Waar mijn hoofd doorheen de dag denkt aan hoe goed zo’n foto misschien zou zijn voor instagram, heb ik dat nu niet.
Ik maakte ontbijt, las in de flow, schrijf nu even mijn gedachten hier op en ga nadien een wandeling maken met de hond.
Het verschil is nu al voelbaar, ik ben productiever en het loopt allemaal vlotter in mijn hoofd.
Benieuwd hoe de dag verder zal verlopen!
Middag.
Ik ging daarnet een half uurtje wandelen met Max. Fris, blauwe lucht, vogeltjes die fluiten, ik genoot er meer van dan ik had verwacht. Doordat Max voortdurend stopte om kleine plasjes te doen, werd ik wel verplicht om te vertragen. Letterlijk!
Ik keek al een volgende aflevering van de masterclass mediteren van Dr. Steven Laureys. Iets waar ik nu automatisch meer tijd voor krijg.
Momenteel hang ik in wacht om een afspraak te maken bij de huisarts. Normaal zou ik ondertussen zitten scrollen op instagram. Weeral valt het mij op hoe erg dat dit een automatisme geworden is. Het is deugddoend, maar ook confronterend hoe erg dat zoiets gemaakt, want dat is het wel, die digitale wereld, ingeburgerd is in mijn leven en eigenlijk heel veel tijd inneemt!
18 januari.
Avond.
De dag vloog voorbij, ook zonder continu te koekeloeren op dat schermpje! Ik miste het niet eens.
Oké, ik geef toe, ik ging snel even via internet kijken. Maar eerlijk? Het duurde nog geen 10 seconden en de boel was alweer helemaal weg geklikt.
Het doet zo’n ontzettende deugd. Ik dacht eerlijk gezegd dat ik het moeilijker ging hebben. Vooral omdat ik nu geen “sociale” contacten zou hebben, me nog meer zou afzonderen. Maar, het tegendeel is waar. Ik mis het -voorlopig- niet.
We wandelden, deden boodschappen (hallo paniekaanval), gingen de kinderen samen halen, …
Wat nu wel nóg meer opvalt, is de drang van onze kinderen naar een scherm. Ik ergerde mij daar in het verleden wel al aan. Maar nu valt het eens zo hard op.
De meisjes kunnen zich meestal vrij goed bezighouden zonder scherm. Spelen met hun poppen, knutselen, dansen,.. Meestal is het alleen met Warre een probleem. Maar nu was het gewoon bij alle drie. Ze zette de tv uit, omdat ze koekjesdeeg wilden maken, maar eens dat klaar was, wilden ze weer achter een scherm. Het liefst ieder hun eigen scherm. Dus, zette het zagen zich (Warre gaf de voorzet en begon te zagen van zodra we thuis kwamen) voort! Die ogen op puppy stand en zagen maar.
Én toen ging ik -weeral- in de fout, door toe te geven. Weliswaar koppelde ik er deze keer wel een voorwaarde aan (gelimiteerd, mét wekker). Maar toch liet ik maar weer eens over mij lopen. Jürgen is daar dus nu wel wat lastig over.. Maar, diep vanbinnen weet ik dat hij gelijk heeft. Alleen zorgt het nu voor wat ongemakkelijke momenten…
Morgen belooft een drukke dag te worden. Jürgen is al sinds de ochtend weg, dus zowel ochtend- als middagspits zijn voor mij. Tussendoor moet ik nog eens heen en weer rijden naar school, om Warre af te halen, naar de orthodontist te rijden en dan de meisjes terug te gaan halen. En daartussen moet ik onze bestelling bij de beenhouwer die tegen de middag klaar ging zijn, gaan afhalen.
Genoeg om kortsluiting te geven in mijn hoofd. Want, ik moet dit alles zien te managen, ALLEEN.
Ja, dit is niets abnormaals. Maar voor mij (instant paniek in m’n hoofd) wel..
Avond.
Ik ging toch even via internet kijken op Facebook en instagram. Maar eigenlijk boeit het mij niet zoveel. Het enige wat nu echt opvalt, is dat op momenten zoals nu, we “wachten” totdat het bedtijd is voor de kinderen, is dat ik die tijd meestal verdrijf door zinloos gescrol.
Maar ook: ik deed zo veel vandaag én toch was er ook meer dan tijd genoeg om te ontspannen.
Ik hoop deze gewoonte te kunnen doorzetten.
Er borrelt heel veel in mij! En ik heb het gevoel dat ik nu veel vrijer ben qua gevoel!
19 januari.
Ochtend.
Jürgen is gaan vliegen. Eerst zag het er (gisterenavond) nog naar uit dat het misschien niet zou doorgaan. Maar, het weer is toch oké genoeg..
Ik bracht vanmorgen de kinderen naar school, de zenuwachtigheid voor straks zit er in. In mijn hoofd overloop ik continu de manieren hoe ik het beste naar daar rijd. Nog niet beslist trouwens of ik met de auto of de bakfiets zal gaan…
Daarnet toch even gespiekt online. Maar, ik kreeg er hartkloppingen van. Het was eerder omdat ik even niet goed wist wat gedaan. (Nochtans staat er genoeg om op te ruimen, heb ik boeken om te lezen, huishouden,…). Puur door de stress voor straks.
Stress die gebaseerd is op angst. Waarvan ik nog altijd niet goed begrijp vanwaar die komt.
Die is er jaren geleden zachtjesaan ingeslopen. Nu beheerst het mijn leven. Iets wat ik niet wil, maar ook niet goed weet hoe er van los te komen..
Ik stond vanmorgen, voor ’t eerst sinds langs, weer eens voor de gesloten overweg. Het duurde dan nog eens lang ook.
Misschien moet ik die momenten ook maar aanzien als: “je moet vertragen, je gaat te snel, je raast maar door in je hoofd”. Want, de momenten dat ik veel minder ín mijn hoofd zit, stond ik nooit voor de bareel. Toeval? … 😉
- Voor nu ga ik nog snel de boel wat opruimen, het is altijd fijner in een opgeruimd huis thuis te komen, dan wanneer alles er nog ontploft bijligt!
Middag.
Alles ging super goed. Ik ging Warre op tijd halen, we reden, wel de “grote” toer, naar de orthodontist. Daar ging ook alles goed. Op 10 minuten waren we alweer buiten … Ik ging dus met de bakfiets.
Bij het terugrijden aan de fietsrotonde, net voor de AH, moet er in de bocht ergens een steentje of zo gelegen hebben. Geen idee. Maar, plots kantelden we en lagen we op de grond.
Warre vooral erg geschrokken, ik heb heel het frame van de bakfiets op mij gekregen. Ik heb dus een fameus geschaafde arm en been.
Er waren gelukkig wel twee mensen die meteen kwamen helpen!
Gelukkig ook is er niets al te ergs gebeurd. Maar, we zijn beiden wel erg geschrokken.
Warre dramatiseert het wel een beetje, door er continu over door te drammen, waardoor ik mij extra slecht voel.
Alles ging, ondanks mijn angst, zo goed! Waarom gebeurde dit nu dan? Ik reed niet te snel, ik ben immers zo oplettend met de bakfiets. Want, je rijdt dan wel met 3 wielen, maar dat ding is helemaal niet zo flexibel of wendbaar als een gewone fiets of een bakfiets met maar twee wielen. De borduur oprijden is bijvoorbeeld niet echt iets wat haalbaar is met dat ding. Ik doe dat dan ook niet. Ik had in mijn hoofd al helemaal uitgestippeld hoe we gingen rijden, zodat ik zeker wist dat er geen “obstakels” op de weg zouden liggen en alles zo veilig en vlot mogelijk kon verlopen.
Op de blauwe arm en een blauw en dik been na, heb ik vooral spierpijn. Over heel mijn lijf. Van het verschieten, van schaamte, van angst…
Ik nam net, terwijl de kinderen beneden tv keken en iets aten, een warme douche. Deed even deugd. Maar het schuldgevoel is groot. Had ik nog oplettender moeten zijn? Nóg trager rijden? Een andere weg? Of had ik gewoon van in het begin de auto al moeten nemen?
We zijn de meisjes alleszins wel met de auto gaan halen. Dat ging vlot. Alleen kreeg ik dan weer zo’n vreemde blikken van de meisjes. Mama, jij met de auto?! Alsof ik niet kan rijden (rollende ogen)…
Mijn angsten, die er door de jaren heen langzaam ingesijpeld zijn, worden nu pijnlijk duidelijk. Het werkt verlammend. Maar ook beperkend. Is het de ADD (waarvan ik vermoed het te hebben, na het lezen van mijn testen van 22j geleden), mijn zelfvertrouwen dat sowieso niet hoog is of is het gewoon puur een angststoornis of misschien een combinatie van al het voorgaande?! Geen idee! Niet dat ik zoveel nood heb aan buiten zijn of echt verder weg dan de “kerktoren” gaan. Nee, ondanks dat ik het soms wel mis, zoals vroeger, sociaal zijn, veel weg zijn, mis ik dat nu niet. Het liefst van al wil ik ergens in de natuur zijn. Een huis in het midden van een bos of zo, dat is mijn droom.
Wat ook wel pijnlijk duidelijk werd, is dat ik, op Jürgen na, niemand had wie ik even kon bellen of sms’en om mijn eerste gevoel even van mij af te spreken. Jürgen was aan het vliegen, dus ik kon hem niet bellen. Misschien heb ik daar nog wel het meeste last van. Een vriend of vriendin die soms gewoon ook luistert. Maar bon..
Wat ook duidelijk werd, was dat je op zo’n momenten dus heel snel naar sociale media grijpt. In “normale” omstandigheden had ik waarschijnlijk wel een post of storie gemaakt over ons “kantelmoment”. Nu dus niet. Weer even een “confrontatie” met hoe erg sociale media ingeburgerd is in ons leven. Hoe het bijna een automatisme is geworden om zoveel van ons dagdagelijkse leven te gaan delen met de wijde wereld, het internet.
Ik betrapte er mij in het verleden wel al eens op dat ik dacht in “dat zou goed zijn voor instagram” of “zo’n foto zou goed zijn”. Ik dacht in termen van sociale media, van een internetwereld. Niet meer in termen van de echte wereld. Dat is nu enorm aan het kantelen.
De laatste dagen had ik al zo’n goede vibe. Een goed gevoel dat mijn stap om terug met beide voeten 100% in de echte wereld te staan een goede keuze was en nog steeds is.
Nu heb ik dus wel even een dreun gekregen. Ik voel me even heel slecht. Alleen, ook al ben ik omringd door onze kinderen en straks door Jürgen.
Mijn schuldgevoel, schaamte en angst nemen het momenteel even van mij over! Mijn zelfvertrouwen heeft een grotere dreun en schaafwonde gekregen dan mijn lichaam, of zo voelt het momenteel even voor mij.
20 januari.
middag.
Vandaag is zo’n baaldag. Ik voel me heel emotioneel. Nochtans is volle maan toch al een paar dagen geleden. Maar, het is grotendeels gestuurd door de fysieke pijn die ik nu voel. Fysieke pijn die veel invloed heeft op mijn mentaal welzijn. Gelukkig is Jürgen vandaag thuis.
Hij is nu naar Christel, ondertussen heeft hij mij gezegd om in de infrarood te gaan. Even ontspannen, warmte voor mijn spieren… Het deed wel deugd. Ondertussen staat de podcast van Elke Vermeir op, ze spreekt met Eva Daeleman.
Mijn hoofd raast maar door. Maar, ik zie door het bos de bomen niet meer. Ik kan dus echt totaal niet benoemen wat er allemaal in mijn hoofd omgaat. Het is als het ware een mistig bos.
21 januari.
Middag.
Gisterenmiddag kreeg ik telefoon van mijn broer, hij lag dronken op spoed. Wat er nadien allemaal gebeurd is, ik ben eigenlijk te moe om dat nog allemaal uit te schrijven.. Het heeft alleszins tot een uur of 8 geduurd voordat hier in huis ook de rust was teruggekeerd..
Avond.
Ondertussen heb ik mij volledig teruggetrokken in mijn “bubbel”. GSM uit.
Daarnaast begin ik heel veel pijn te krijgen in mijn nek en arm. Waarschijnlijk nog door de val. Maar tof is het niet, het is zo’n vervelende, scherpe pijn!
Wel een paar keer gespiekt via internet op sociale media. Maar, ik voel zeker nog geen nood om echt terug te keren en weer dingen te beginnen delen. Ik hoop eigenlijk dat de rust die ik tot en met woensdag had, ook mentaal, snel weer zal terug keren!
22 januari.
Namiddag.
Moe. Heel moe ben ik. Maar, toch ergens in mij heb ik wel de energie, of toch de goesting, om verder op te ruimen. Dingen die ons niet meer dienen weg te doen. Minimaliseren, ruimte creëren,..
Ruimte creëren om los te laten, het oude mag vervangen worden door iets nieuws, of gewoon niet vervangen.
Vandaag is wel zo’n dag dat ik uit gewoonte ontzettend veel op social media zou zitten. Maar, voor de rest gaat het eigenlijk best goed.
De flow van de eerste 3 dagen probeer ik nu terug te vinden, want door de hele historie met Thomas alweer is dat naar de voorgrond gekomen en mijn eigen prioriteit naar de achtergrond. Dus daar gaan we weer aan verder werken 😉
23 januari.
Ochtend.
Zondag, week 1 zit er bijna op! Deugd, echt waar. De flow en het gevoel dat ik had toen ik besloot om mijn social media van mijn telefoon te smijten, komen stilletjes aan weer terug.
De kinderen knutselen volop, ondertussen staat “mees kees” op en gaan we straks zeker nog eens wandelen.
Straks zullen we ook nog wel wat proberen verder zoeken, want we zijn een zoektocht gestart naar de echte, Britse, grootvader van Jürgen. Geen gemakkelijke opdracht, zeker in tijden van privacy en de wetgevingen hieromtrent.
Positive vibes all over the place!♥
Liefs,
Dorien ☾
