Alcohol vs alcoholisme.

Wanneer je de zuivere betekenis van alcohol opzoekt bekom je volgende definitie: “Het begrip alcohol heeft 2 verschillende betekenissen: 1) ethanol. heldere, kleurloze, brandbare vloeistof die o.a. een bestanddeel is van alcoholische dranken en die door distillatie of vergisting uit allerlei grondstoffen kan worden bereid; ethanol. 2) chemische verbinding.”

Wanneer je in de Van Dale alcoholisme ingeeft, krijg je de volgende definitie: “al·co·ho·lis·me (het; o) 1het verslaafd zijn aan alcohol”

Het verhaal.

Iets meer dan een week geleden vertelde ik, via de stories van instagram, het verhaal van mijn broer. Een verhaal dat al jaren bezig is, maar waar ik tot op dat moment helemaal geen behoefte aan voelde om dit te delen met de wereld.

Al was het maar omdat het een verhaal is waar je niet mee te koop loopt. Niemand loopt graag met zijn/ haar problemen te koop en het gaat tenslotte niet over mij, maar over één van mijn broers. Dat maakt de stap naar er over spreken, in het openbaar, toch nog iets delicater.

Een “kleine” recap:

20/12/2021 “wij zijn actueel onderweg om mijn broer te gaan zoeken” of iets in die aard postte ik op mijn sociale media. Mijn broer, die al jaren een zware strijd voert tegen de drank, was op dat moment in een stad niet zo ver van ons, aan het dolen. Hij was buitengezet uit de crisisopvang waar hij een week eerder, in een dronken bui, zelf voor opvang had gezorgd! De reden? Hij had twee keer een half uurtje “uitgang” gekregen en had gedronken en drank meegesmokkeld op de dienst en bracht zo dus zijn mede-patiënten in gevaar.

Nadat hij mij zelf een aantal keren in beschonken toestand had gebeld, kon ik het niet langer meer aanhoren, regelden we in allerijl opvang voor onze drie kinderen en stapten we de auto in, middenin de avondspits, naar hem. Niet goed wetende waar te moeten zoeken. Want, zat hij wel waar hij zei dat hij zat.

We informeerden bij een bevriend inspecteur, die in die zone werkt en we belden de 101 centrale, met vraag of ze mee wilden uitkijken naar mijn broer.

Net op het moment dat wij aan het kruispunt staan met het ziekenhuis, kregen we telefoon van de politie dat ze hem gevonden hadden en dat hij onderweg was naar spoed.

Omdat wij er als eerste bij waren aan de spoed, besloot ik met hem mee te gaan. (Door C* mag er ook maar 1 iemand mee). Hij werd in een onderzoeksruimte gelegd, de verpleegkundigen legden een verband op zijn hoofdwonden, vertrokken en dan was het wachten op de arts. Eens die er was, keek hij eens “oh, het is niet te erg, hier kan ik niets aan doen” en hij vertrok weer. De twee (lieve en vriendelijke!!) verpleegkundigen kwamen terug, ontsmette zijn hoofd, deden er een plakker over en we kregen de boodschap dat we mochten beschikken.

Met al mijn macht probeerde ik hem naar de uitgang te loodsen, want rechtop en zelfstandig lopen kon hij door zijn beschonken toestand niet. Verbaasd dat er niet verder werd gekeken. Verbaasd dat het allemaal zó vlot ging. Hij had tenslotte toch goed gedronken, was letterlijk voor dood gevonden (de ambulanciers dachten dit initieel ook, aan de manier hoe ze hem vonden..) en had een flinke smak op zijn hoofd gemaakt.

De zorg.

Zijn traject naar hulp is natuurlijk al langer bezig dan vorige week. Bijna 1,5 jaar lang al gaat hij van de ene kliniek naar de andere. Telkens met de gedachte: “hier zit hij goed”, “van deze kliniek hoorden we veel goeds”. Maar telkens wanneer hij een moment van zwakte heeft, gaat diezelfde kliniek hem hiervoor afstraffen: buitenzetten. Exact wat er ook gebeurde in de crisisopvang van vorige week. En eens ze buiten zijn, zijn ze weer op zichzelf aangewezen en dan moet ik je niet gaan vertellen wat de meeste van deze mensen gaan doen. Ze grijpen terug naar wat ze kennen, in dit geval: alcohol. Want, ja… Je bent en blijft een nummer. Het blijft een vreemde regel binnen al deze zorginstellingen: faal je? Dan moet je buiten. Voor 1 bezette kamer, staan er buiten misschien een handvol mensen te wachten die ook geholpen willen worden en een gooi doen naar een “feilloos traject”. Met andere woorden: een economisch model. Jammer genoeg is dit wel de realiteit. Een zeer harde.

Want als familie sta je erbij en kijk je ernaar! De schade die deze verslaving aanricht bij de familie, daar wordt amper tot niet naar gekeken. Laat staan dat er rekening mee gehouden wordt. Ik spreek hier over materiële, financiële én emotionele schade!

Er bestaan wel privé organisaties, waar de kans tot slagen vele malen groter is. Maar, hier hangt een zeer stevig prijskaartje aan, wat voor de gemiddelde mens niet te betalen valt. Laat staan dat de verslaafde, die vaak door zijn verslaving in financiële problemen verkeert, dit kan betalen.

Een dunne lijn.

Genieten van een glaasje (of twee, drie..) is zeker oké! Ik lust ook wel eens graag een glaasje bubbels. Maar, de lijn tussen genieten en een probleem is tegenwoordig zeer dun.

Het probleem is ook dat alcohol een zeer geaccepteerde drug is. De gedachte dat je op café gaat en er geen alcohol te verkrijgen is, is surreëel. Net zoals het liedje van Bobbejaan Schoepen: Café zonder bier!

Alcohol is overal: op café, restaurant, hotel, thuis, in de kantine van de sportclub, … Je bent dus al gauw de vreemde eend in de bijt wanneer je resoluut kiest om geen alcohol meer te drinken. Om welke reden dan ook.

De reacties die ik gisteren kreeg, naar aanleiding van mijn stories die ik schreef over het artikel op HLN liegen er niet om. Er zijn mensen die vertelden dat ze bewust niet meer werden meegevraagd door hun vriendengroep omdat ze geen alcohol dronken. Of mensen die er dan maar vanuit gaan dat jij standaard BOB bent. Je wordt bestempeld als saai.

De grootste misvatting naar mijn mening is dat een feestje zonder alcohol geen feestje is. Er hoeven geen liters alcohol geserveerd te worden om plezier te maken. Integendeel.

Drink je toch een glaasje of een glaasje te veel? Stap hoe dan ook NIET meer in je auto, rijd niet meer met de fiets, motor,…. Maar bel iemand die jou veilig thuis kan brengen, regel een taxi, beslis op voorhand wie tijdig stopt met drinken of niet drinkt,… Mogelijkheden genoeg!

Awarness.

Toeval of niet, maar toen ik vorige week de boekenwinkel binnenstapte, viel mijn oog op niet 1 maar op 4 boeken die gaan over stoppen met drinken, de impact van niet drinken en de dunne lijn tussen een normaal drinkgedrag en een problematisch drinkgedrag. Onder andere Evi Hanssen hield 500 dagen lang een dagboek bij sinds ze koos om geen druppel alcohol meer te drinken. Ook Michael Niclaus schreef als ex-alcoholverslaafde een boek en coacht nu mensen.

Alcohol kan dan wel fijn zijn, een maatschappelijk geaccepteerde drug, maar de stap naar problematisch drinken is kleiner dan wat je zelf denkt.

Drink, geniet, maar met mate(n) ;-).

Zeer benieuwd naar jullie idee over alcohol! Laat gerust een berichtje achter onder dit verhaal! Dit taboe mag, nee moet meer doorbroken worden! Spreken en verbinden werkt!

Liefs,

Dorien.