Met de tissue doos naast mij, want je zou het bijna niet meer durven zeggen, ik ben snip verkouden, installeer ik mij nog eens achter mijn toetsenbord.
De woorden schieten ongeremd door mijn hoofd. Maar ook ongestructureerd. En net die ongestructureerde woordenstroom maakt mij rusteloos. Niet alleen die woordenstroom, maar ook de wereld buiten mijn cocon.
Vonken en vuur.
Maar, ook hier in ons veilig coconnetje is de rust de laatste tijd steeds verder zoek. Ondanks dat er buiten een (ik probeer echt de juiste woorden te vinden, zonder iets te dramatiseren, maar ook niet te bagatelliseren) pandemie woedt waarvan niemand nog goed weet waaraan en waaraf, sluipt die rusteloosheid van de buitenwereld ook zachtjesaan binnen in ons huis, in ons gezin. Iets wat we lang hebben kunnen tegenhouden, door al bijna 2 jaar lang geen nieuws meer te kijken, de nieuwsmeldingen op onze gsm af te zetten, minimaal de nieuws-app te openen en die dan ook nog eens met een korreltje zout nemen. Maar nu lijkt het ons niet meer te lukken. We zijn moe (ook letterlijk) en voelen ons allesbehalve oké. We maken ons zorgen. We zijn hechter dan ooit als koppel, maar de strijd is eens zo groot intern. Dat weerspiegelt zich ook op onze kinderen. Want ook zij ervaren alles heel erg intens. Vonken en vuur.
Hokjes en termen…
Hoe dan ook, tegenwoordig is het opletten geblazen met wat je hierover zegt of schrijft. Want, je kan zomaar plots in één of ander hokje geplaatst worden, zonder dat dit eigenlijk de bedoeling is. Er wordt met termen gesmeten, alsof ze in de afslag staan.
Persoonlijk.
Wat voor ons persoonlijk zo wat dé druppel was die ons immer boordevol emmertje na bijna 2 jaar crisis deed overlopen? De plotse aankondiging om de mondmasker plicht (maar ook hier is er dus eigenlijk geen duidelijkheid over en dus veel discussie) te verlagen naar 6 jaar. Jonge kinderen, veel te jong om plots dé verantwoordelijkheid te krijgen, laat staan te moeten dragen over de situatie waarin we ons nu bevinden. Kinderen kunnen vandaag de dag nog amper kind zijn. De nadruk ligt op presteren, uitblinken en van de ene hobby naar de andere hollen en dan nu nog eens de verantwoordelijkheid als “de motor” van deze pandemie opgespeld krijgen. Ze zijn nog zo jong, maar nu al zoveel laagjes rond hun authentieke ik aan het bouwen. De wereld is continu aan het veranderen, dus ja, ik begrijp dat zij niet dezelfde kindertijd kunnen hebben dan diegene die ik had. Alleen al door de technologie die zij nu ter beschikking hebben. Maar, is het niet de taak van ons als volwassenen, als ouders om hen toch binnen de maatschappij van vandaag de dag, zo zorgeloos mogelijk te laten opgroeien? Zodat ze zichzelf kunnen leren kennen? Binnen een veilige en “alles heeft zijn leeftijd”-context op te groeien tot stevige jonge mensen. Onze nieuwe generatie?
Protest.
De ene facebook groep na de andere wordt opgericht, petities, manifestaties, de stemmen klinken luider dan ooit. Das goed! Maar anderzijds zijn ze ook nóg verdeelder dan ooit. Want voor de ene is dit toch maar een kleine moeite, voor de andere is dit gewoon een brug te ver en nog anderen roepen “waar waren al die stemmen toen ze de mondmaskers verplichtten in het 5e en 6e leerjaar”… En zo blijven we natuurlijk bezig. Zo blijven we vingerwijzen naar elkaar.
Alles, maar dan ook alles is een weegschaal of een punt van vergelijk. Want, de ene zijn leed is toch erger dan het andere. Woorden zoals “waar de ene zijn vrijheid start, stopt die van een ander”. Dus, waarom klaag jij? Situaties worden vergeleken. Waarom moeten we appelen met citroenen gaan vergelijken, als die in de verste verte nog niet in elkaars buurt komen qua smaak, uitzicht en textuur? Waarom is de ene zijn leed of verdriet zwaarder dan het andere? Iedereen leeft en voelt anders. Dus ook iedereen ervaart deze 2 jaren heel anders. Vergelijk slaat dus werkelijk nergens op. Het zorgt voor alleen nog maar meer verdeeldheid.
De wereld lijkt wel een op hol geslagen machine te zijn, waarvan de aan/ uit knop niet meer werkt.
Woorden zoals verdraagzaamheid, tolerantie, medeleven, het is alsof ze enkel nog bestaan op papier, maar niet meer in de realiteit.
Woordenstroom.
Net omdat alles zo ongestructureerd in mijn hoofd rondzweeft, is er totaal geen punt, of ja, toch niet zoals je zou verwachten, waar ik naartoe schrijf. Want, ik diep vanbinnen borrelt er nog zoveel. Over mijn en onze gevoelens momenteel. Maar, die woorden zijn zo overweldigend en zo talrijk aanwezig, dat ik zelfs niet weet waar en met welk woord ik zou moeten starten. Dus laat ik het op het volgende houden:
Het enige wat ik wil zeggen is: je mag zijn wie je bent. Je mag je eigen mening hebben. Heb respect voor elkaar, heb respect voor elkaars mening. Wees hoffelijk, wees lief. Wees verdraagzaam.
Er zijn mensen die, zeker in deze donkere tijden, het nog moeilijker hebben dan anders. Die alleen zijn, die het niet meer zien zitten, die door deze crisis in een situatie beland zijn, waar ze het einde van de tunnel misschien niet zien. Stop met vergelijken en alles in een weegschaal te leggen. Wat voor jou onbenullig kan aanvoelen, kan voor de andere een net heel zwaar en oneerlijk aanvoelen. Achter elk scherm, hoe groot of hoe klein dat scherm ook is, zitten echte mensen. De ene persoon al wat gevoeliger dan de andere.
Wees lief voor elkaar!
Liefs,
xxx Dorien
