Nieuwe tijden.

Onze samenleving is eigenlijk een”apartleving” geworden.

Verandering.

De laatste bijna 2 jaar , staat de wereld op zijn kop. We moesten willens nillens vertragen, we gingen in (meerdere) lockdowns.

Vooral de eerste lockdown kwam als een donderslag bij heldere hemel. 

We raakten in paniek, want onze dagelijkse routine werd plotsklaps onderbroken. Ons toekomstbeeld lag aan diggelen, want er kwamen ook veel onzekerheden bij deze maatregelen kijken. Velen zagen hun inkomen verminderen of zelfs wegvallen, zonder enige zekerheid op nieuwe kansen. Om nog maar te zwijgen over onze kinderen. Homeschooling werd in het leven geroepen. Voor het ene kind een zegen, voor het andere een ramp. 

Naast het leed dat deze lockdowns met zich meebracht, werden de mensen ook creatief met de noodgedwongen vrijgekomen tijd. 

Mensen gingen die altijd maar uitgestelde klusjes opknappen, ze gingen wandelen, doken de keuken in,… Maar mensen gingen ook gaan nadenken. We kregen de tijd om te gaan reflecteren. Is die eeuwigdurende ratrace, die plots tot stilstand kwam, wel hét leven dat we wilden? 

Ons sociaal leven werd ook meteen overhoop gehaald. Geen weekends meer volgepropt met uitjes, hobby’s kwamen tot stilstand. Er kwam tijd vrij voor het gezin. Maar, mensen die voor de lockdown al heel weinig mensen zagen, zagen nu plots niemand meer. Of mensen beseften plots dat ze elkaar tijdens de drukte van het leven kwijtgeraakt zijn en werden hier mee geconfronteerd. 

Maar vragen zoals: is die job wel mijn droomjob? Welk beeld heb ik nu van de toekomst werden meer en meer gesteld.

Velen kwamen tot de constatatie dat bepaalde maatregelen misschien zo slecht nog niet waren. Doordat thuiswerken de norm werd, stonden mensen geen uren meer in de file. Er kwam meer tijd vrij voor wat voor hen belangrijk was of ze kozen om die altijd maar vooruitgeschoven droom of carrièreswitch toch te maken. 

We moeten wel eerlijk zijn, ondertussen is ons leven weer sneller gaan draaien en zijn we in de aloude routines gevallen.

Weekends zitten weer voller, we rijden weer van hobby naar hobby en de files zijn ook weer groter dan voorheen. Het is duidelijk dat velen onder ons de kneepjes nog niet verleerd zijn. 

Voor onszelf is deze gehele pandemie, naast de vele frustraties die wij toch wel hebben om de voortdurende veranderende maatregelen, een zegen en een vloek geweest. 

Ons sociaal leven was dan voorheen ook geen voltijdse bezigheid, maar we zijn wel nog omzichtiger gaan omspringen met onze vrienden. 

We durven nu echt kiezen voor de mensen die ons energie geven, ipv energie wegnemen. 

Het feit dat winkels een tijdlang gesloten geweest zijn, heeft er ons ook toe aangezet om dat aspect van ons leven even te gaan herbekijken. Er werden geen nodeloze dingen meer gekocht. We lieten ons niet meer (mis)leiden door de reclames en kozen resoluut voor consuminderen.

Onze keuze dat ik thuis ging blijven voor de kinderen dwongen er ons 6 jaar geleden al toe om onze uitgaven anders te gaan aanpakken. Maar toch lieten we ons nog te veel leiden. 

Misschien is om die reden dat alle winkels terug open zijn, er gesmeten wordt met promoties (ik kan de winkeliers geen ongelijk geven hoor, integendeel, ik steunde de (lokale) handelaars die zich op de online verkoop hebben gericht toen met een heel artikel met alle winkels gebundeld) voor ons nog het minst positieve gevolg. We durven al eens wat meer onbezonnen aankopen doen. Niet dat dit rampzalig is. Maar, nadien is het eens zo zuur om dan te beseffen dat die ene jurk toch gewoon in de kast blijft hangen omdat ik altijd kies voor kledij die gemakkelijk zit. 

Sociale wezens.

Mensen zijn sociale wezens en hebben nood aan contact. Het is dus ergens wel logisch dat we sneller weer gewend zijn aan onze oude manier van leven dan toen we zonder voorbereiding tot stilstand gebracht werden.

Een koffietje drinken tijdens je pauze is natuurlijk wel fijner met een collega, waar je ondertussen eens een babbeltje mee kan slaan of is een aperitiefje toffer dan de vele “zoomperitieven”.. 

Sommige dingen komen nooit meer terug.

Toch zijn we als mens veranderd. Heel deze situatie heeft onze maatschappij grondig overhoop gehaald en helemaal terug naar het oude zullen we nooit meer gaan. 

Er zijn momenten in onze levens, mijlpalen die je als mens koestert. Maar, door deze situatie gewoon niet konden doorgaan of in een andere vorm.. 

Zo was er wel een diploma uitreiking voor onze dochters, die vorig schooljaar afzwaaide in de derde kleuterklas. Maar, ouders mochten er niet bijzijn. Wij kregen nadien enkel foto’s. Dit moment komt nooit meer terug. Daar heb ik het lange tijd moeilijk mee gehad. Dat zijn mijlpalen in de levens van onze kinderen die nooit meer terug komen en die je ook niet zomaar even laat voorbijgaan, maar waar wij als ouders niet rechtsreeks deel van konden uitmaken. 

Onze zoon heeft nu pas zijn eerste communie mogen doen, hij zit nu in het derde leerjaar, normaal was dit in het eerste leerjaar.

Mensen zijn dierbaren verloren waar ze amper of zelfs geen echt afscheid van hebben kunnen nemen. 

Maar zo waren mensen die al in benarde situaties leefden, die eens zo hard aan hun lot overgelaten werden. Huiselijk geweld steeg zienderogen. Maar evengoed beslisten mensen die naast elkaar leefden toch sneller om te gaan scheiden. Stegen in alle stilte de zelfmoordcijfers…

Er werd nieuw leven geboren, maar ook hier ging het heel anders. Mama’s moesten met mondkapjes op bevallen, partners mochten niet mee op controles, geen kraambezoeken,… 

Oma’s en opa’s die in een woonzorgcentrum enkel hun geliefden konden/ kunnen zien door te zwaaien aan een raam, of slechts 1 persoon, helemaal ingepakt in een speciaal pak, mogen erbij. Knuffelen kan niet meer. 

Allemaal situaties en momenten met een grote indruk en impact op jong en oud.

Iedere leeftijdscategorie had zijn/ haar issues met de maatregelen.

Verandering.

Maar, het hoeft niet allemaal kommer en kwel te zijn. Deze tijd brengt ons ook waardevolle lessen. 

Zo kon je er tijdens de eerste lockdown ook niet naast kijken hoe de natuur herleefde. Rivieren zagen er na jaren weer helder uit, we gingen de natuur ook meer appreciëren. Het zwerfvuil verminderde zienderogen, al werd na een tijd het aandeel mondmaskers en handschoenen dan weer groter. (Om nog maar te zwijgen van de mensen die in de natuur gingen genieten van een pintje bier of fles wijn, toen de café’s nog gesloten waren,… Zakken vol hebben we hier toen van opgeraapt!)

Dat we meer voor onszelf mogen gaan kiezen.

Velen kozen ervoor om bewuster in het leven te gaan staan! Ook wij. 

Zo hebben we, niet gepland, toch begin oktober nog gekozen om onze kinderen alsnog te laten veranderen van school. Een leefschool, iets wat gewoon beter bij ons, bij onze kinderen en onze manier van denken en leven past. Het voordeel is nu al voelbaar. (Maar daarover schrijf ik nog apart een blog binnenkort!)

We gaan kiezen wat we graag doen, lopen minder mee met de massa. (Tegen de stroom is ook een stroom 😉 ) 

Maar toch … 

Maar, als ik dan toch een minpunt mag aanhalen, eentje die eigenlijk meer invloed en een grotere impact heeft dan wat ik had gehoopt, is de tweestrijd. Naast al het persoonlijke, waar mensen wel meer en meer voor zichzelf, hun gezin en hun dromen gaan kiezen, zijn mensen meer dan ooit naar elkaar toe verdeeld in twee kampen. Onze samenleving is eigenlijk een”apartleving” geworden. Mensen tonen op dat vlak geen respect meer naar en voor elkaar toe. Een eigen keuze wat betreft je lichaam en gezondheid wordt amper of niet getolereerd. Nochtans leven we in een vrije maatschappij. Dat maakt mij niet alleen triest, maar ook bang. Een reden om ons nog meer terug te trekken in ons coconnetje met enkel de mensen die wij willen. 

Want, een toekomst waarin alleen maar een tweestrijd heerst, waarin mensen het verleerd zijn om naar elkaar te luisteren, wil ik niet. Niet voor ons en al zeker niet voor onze kinderen. 

Wij leren hen net verdraagzaam te zijn. Om niemand uit te sluiten, om wat voor reden dan ook en gezondheid zou daar ook zeker geen reden voor mogen zijn. Wij proberen onze kinderen op te voeden met normen en waarden dat iedereen er toe doet in onze samenleving. Zolang we maar respect opbrengen voor iedereen. 

Inclusie staat eens zo centraal in onze samenleving. Langs alle kanten hoor je dat men veel verdraagzamer moet zijn en dat men niemand mag uitsluiten.

Maar net dát is er aan het gebeuren.  

Kinderen moeten weer de schoolbanken op met masker, maar op café gaan mag je zonder. Maar, daarvoor heb je dan weer een code nodig, want ook dan kom je er niet in… 

Ik hoop oprecht dat onze ogen en harten weer open zullen gaan en dat we als mensen weer gaan verbinden met elkaar, dat ons gezond verstand mag zegevieren, maar dat we vooral gaan luisteren! Luister naar elkaars beweegredenen, ga in dialoog. Maar dring niets op! En vooral: sluit niets of niemand uit! 

Leef en geniet! 

Liefs xxx

Dorien