Al weken vliegt er per regelmaat eenzelfde soort vlinder (een dagpauwoog) in mijn buurt.
Je gelooft er in of niet, ik wel, dus ging ik mij toch eens gaan afvragen wat deze vlinder mij wilt zeggen. Als ik even google consulteer, kom ik vrijwel meteen deze twee betekenissen tegen:
De vlinder brengt een mooie boodschap met zich mee. De boodschap van liefde, vreugde en gezondheid. De erkenning voor de verschillende fases die jij mocht doorstaan en ervaren om te komen waar je nu bent. De vlinder laat jouw weten dat het nieuwe begin heel dichtbij is.
Vlinders zijn een spirituele voorstelling van macht.
Ze zijn niet alleen synoniem voor verandering en transformatie, maar ook voor vele andere kwaliteiten in het leven. Ze staan voor creativiteit, vrijheid, liefde en harmonie.
Járen geleden zou ik gezegd hebben dat toeval gewoon bestond. Want waarom zou toeval niet bestaan? Maar, in de loop der jaren zijn er tal van situaties de revue gepasseerd, waardoor ik mijn mening over toeval toch moest gaan bijstellen. Toeval bestaat niet.
Een voorbeeld: enkele weken geleden lieten wij een persoonlijke horoscoop opstellen. Dit aan de hand van zeer gedetailleerde gegevens. (Naam, geboortedatum, geboorteuur, -liefst tot op de minuut zo correct mogelijk- geboorteplaats…) De oma van mijn pluszoon maakt dit al meer dan 50 jaar. Ook Jürgen had dit jaren geleden al eens laten maken bij haar en quasi alles van wat ze daar toen had uitgesproken is uitgekomen. Dus, het vertrouwen zat echt wel goed. Wat toch belangrijk is!
Soit, hoe het maken van deze horoscoop in elkaar zit, daar snap ik zelf niets van. Maar, ik vind het wel razend interessant. De oma van mijn pluszoon kent mij eigenlijk niet. Ze moest dus wel helemaal afgaan op de gegevens die voortkwamen uit mijn persoonlijke horoscoop. Zo wist zij bijvoorbeeld niets van mijn muzikale verleden. Maar, toch kwam dit perfect overeen met wat zij zag in mijn horoscoop. Om maar iets te noemen!
Om dus terug te komen op dat toeval niet bestaat en de vlinder die al weken rond mij fladdert! Zij sprak dat ik een volgend “stadium” van mijn leven ging ingaan, waarmee transformatie dus helemaal overeenkomt. Creativiteit, vrijheid, liefde, harmonie,.. Ik kan het allemaal een plaats geven binnen mijn eigen “transformatie”. Hoe mijn persoonlijkheid de laatste jaren gevormd werd, hoe ik oude wondes en trauma’s een plaats heb gegeven. Hoe ik mijn kijk naar de toekomst heb veranderd.. Met andere woorden: toeval bestaat niet!
Zelf voel ik al langer dat ik een andere weg wil inslaan. Ik ben al 6 jaar met veel liefde thuisblijfmama. Het is voorlopig ook nog steeds de beste combinatie met hoe onze gezinssituatie is. Maar, de drang om mijn eigen vleugels uit te slaan en naast mama nog een andere weg te bewandelen, is groot! Daarnaast hebben Jurgen en ik ook nog onze gezamenlijke dromen, die we hoe dan ook actief in leven houden, omdat we er van overtuigd zijn dat ze realiseerbaar zijn.
bewijsdrang.
Ik heb al langere tijd een “bewijsdrang”. Het gevoel willen hebben van “ik ben succesvol”. Ik werd er echt humeurig van. Bewijzen dat ik meer kan dan wat ik nu doe. Anderzijds is die bewijsdrang die ik lang gevoeld heb, gebaseerd op foute gedachtes. Ik zag al die werkende mama’s op sociale media, die naast hun job ook hun kroost perfect in het gareel hadden, zelf hobby’s hadden, een uitgebreid sociaal leven hebben, tijd hadden om te sporten en om gezond eten op tafel te toveren. Mijn “bewijsdrang” was gebaseerd op de perfectie van een ander. Op de perfecte foto’s van een ander én op de hoeveelheid likes. Mijn humeur kon er echt door getriggerd worden. Want, hier loopt het verre van op wieltjes. Onze nachten worden na 8 jaar ouderschap nog regelmatig onderbroken door de kinderen. Eten is vaak een strijd. Ruzie maken tussen de kinderen is hier meer “normaal” dan lief zijn voor elkaar. En er zijn dagen dat ze leven van koeken en chips of andere dagen kook ik 3 verschillende potjes….. Een perfectie waarvan ik mij een tijd geleden realiseerde dat die niet bestond. Want ook bij die andere moeders zal er zeker en vast wel al eens iets fout lopen!
Je kunt beter je eigen leven imperfect leven dan andermans leven perfect te imiteren. – Bhagavad Gita 3.35
Ik hoef mij niet te bewijzen in een virtuele wereld, waarin perfectie vooralsnog te hoog in het vaandel gedragen wordt! En waarvan ze dus virtueel is. Met andere woorden: niet echt is. Wat trouwens niet gelijk staat aan niet leuk eh! Die virtuele wereld is een fijne uitlaatklep. Maar, ik vluchtte er te veel in, waardoor ik de echte wereld met de virtuele wereld nog maar moeilijk kon onderscheiden. De echte wereld wordt vandaag wel al eens vergeten. Waar de hoeveelheid likes een barometer is van hoe goed ik het al dan niet zou doen.
Waar ik tegenaan loop? Mijn perfectionisme én mijn faalangst. Angst om niet te voldoen, om mijn doelen niet te behalen, om mensen, inclusief mezelf, teleur te stellen, dat mijn dromen toch niet aan mij besteed zijn,…
Maar, wat zijn mijn dromen dan?
Om hier toch wat meer duidelijkheid in te krijgen, heb ik mezelf eerst de volgende vraag gesteld: “Wat waren mijn dromen als kind?” (- inspiratie voor deze vraag haalde ik uit “Doe en denk als de kleine prins”).
Als meisje had ik 2 zeer uitgesproken dromen: Enerzijds wilde ik militair piloot worden. Mijn ouders hebben lang gedacht dat dit wel een bevlieging ging zijn. Maar nee, ik had een hele collectie aan informatie over het leger, kreeg oude flightsuits van de man van mama haar beste vriendin, die piloot was (is) in het leger. Had zelfs cursussen van de “Marchetti”. Sprak om naar de Militaire cadettenschool te gaan. Ik had posters van de seaking en F-16 omhoog hangen, ipv de typische “boysband” posters. Overtuigde mijn ouders om naar de militaire parade van de KMS te gaan zien. (Het hielp natuurlijk wel dat we die piloot kende in het leger). Maar, de realiteit was dat de cadettenschool sloot het jaar waarin ik oud genoeg was om te gaan én mijn ogen niet goed genoeg waren voor piloot. – Die droom is dan niet uitgekomen, ik ben dan wel getrouwd met een militair piloot! 😉
Mijn andere grote droom leek al iets dichter bij uitkomen te liggen: muzikante worden! Een nicht van mij was gitaar leerkracht in de plaatselijke muziekschool en vroeg toen of ik geen zin had om naar de muziekschool te gaan. Ook hier dachten mijn ouders, ook al was deze droom er eerder dan mijn vliegende droom, “dit houdt ze nooit vol”.
Maar, tot ieders verbazing hield ik dit vol, meer nog: ik vond een passie! Al snel werd duidelijk dat ik dwarsfluit ging kiezen als instrument.
Elke vrije minuut kon je mij terugvinden met mijn dwarsfluit. – Tot ergernis van mijn broers –
Na lang zagen en veel overtuigingskracht, want mijn ouders hadden liever dat ik mijn opleiding in het klassieke onderwijs eerst afmaakte, mocht ik ingangsexamen doen in de kunsthumaniora. Zo zette ik actieve stappen naar mijn grote droom en passie. Ik studeerde af aan de kunsthumaniora van Brussel en ging nadien naar het conservatorium in Leuven (Het Lemmensinstituut). Dat de blessures aan pols en elleboog die ik in de loop van mijn middelbare schoolcarrière had, ook effectief roet in het eten gingen gooien… Dat had ik niet verwacht.
Het heeft jaren geduurd, maar dat hoofdstuk heb ik -nog steeds met een beetje pijn hoor-, ook echt afgesloten. Muziek is een deel van mijn leven en zal dat altijd zijn. Het is wie ik ben. Maar, meer dan dat ook niet (meer).
Wat mijn dromen nu zijn?
Ik geef toe, zo gepassioneerd ik was door muziek en dwarsfluit, diezelfde diepgang ga ik waarschijnlijk niet meer vinden. Maar, dat is niet erg. In het leven komen en gaan zaken. Ook de intensiteit van belevenissen en gevoelens veranderen.
Maar, wat zou een waardige “vervanger” of eigenlijk beter; opvolger zijn?
Naast het moederschap heb ik nog 2 zeer duidelijke interesses: HSP (hoogsensitiviteit), de vooroordelen over hoogbegaafdheid de wereld uit helpen (de expertise laat ik graag aan anderen over) en schrijven.
Ik moet wel opletten dat ik voor dat laatste, schrijven, ook niet ga vergelijken met anderen. Iedereen heeft zijn/ haar eigen schrijfstijl. Of ga vervallen in het “ik ben niet goed genoeg”-syndroom.
Voor de meerderheid van de mensen wordt de angst niet goed genoeg te zijn een beperkende overtuiging, die hen zal weerhouden voluit te leven, en om hun grootste dromen te bereiken. … De angst “niet goed genoeg te zijn” tast ons zelfvertrouwen en gevoel van zekerheid aan, en verlaagt onze frequentie.
Maar, zolang ik mij voorhoud dat dromen geen bedrog zijn én dat ik goed genoeg ben, ben ik er zeker van dat mijn dromen op een dag gaan uitkomen!
Er is alleszins 1 constante in mijn leven, waar ik trouwens zeer blij mee ben, en dat is dat ik graag tegen de stroom inga. (Pas op: discussies en dergelijke ga ik dan weer wél uit de weg, dus ik zal nooit meningen delen die enige controverse kunnen opwekken of die tot discussies kunnen leiden, dát moet ik nog leren dat mijn eigen mening, ook als die tegen de stroom ingaat, er mag zijn!)
Wat zijn jullie dromen? Zijn jullie dromen al uitgekomen?
Liefs,
Dorien
