Wanneer Jurgen gaan werken is, zoals vandaag, dan is de dynamiek tussen de kinderen en mij heel anders. Ze tasten mijn grenzen af, gaan er vaak ook met overtuiging over en roepen ontelbare keren “mama”.
Ik prop zulke dagen dan ook steevast vol met allerhande huishoudelijke taken.
Ook vandaag was dat het plan. Maar, voorlopig blijft mijn to-do lijstje wat het is en zijn er maar enkele zaken doorstreept.
Vallen en opstaan.
Vanmorgen las ik toevallig een verhaal van ouders wiens dochtertje plots overleden was, duizenden mensen en gezinnen die alles kwijt zijn door de natuurramp van enkele dagen geleden en een mede “insta-mom” wie door de ellenlange wachttijden binnen ons zorgsysteem zelf een crowdfunding is gestart om de medische kosten en bepaalde dure hulpmiddelen toch te kunnen aanschaffen/ blijven betalen, voor hun dochtertje.
Ik besefte plots dat er vandaag de dag wel ergere dingen spelen dan ik die mij lastig maak over het feit dat onze zoon al sinds deze ochtend voor de tv ligt (en dit waarschijnlijk niet zal veranderen tot dat hij naar bed moet) , de living door de knutselwerkjes van de meisjes ontploft is en ook zij nu met hun neus achter dat “heilige” schermpje zitten. De was zich opstapelt en zichzelf niet plooit/ strijkt. Laat staan dat de kinderen zich de moeite zouden nemen om zich aan te kleden (wat dan weer wel positief werkt op die strijk stapel) en vaak met lange tanden aan tafel komen, want “frietjes is ‘t enigste wat we graag eten”.
Pas op, het is niet omdat dit eigenlijk allemaal geen hele erge zaken zijn, ik er mij niet in erger. Wij proberen onze kinderen bepaalde normen, waarden en structuur mee te geven. Maar, dat gebeurt nu eenmaal met vallen en opstaan. Wat mij betreft is dat vallen dan ook een heel leerproces!
Hier en nu.
Vaak zeg ik tegen mezelf “je leeft in het hier en nu, dít is de echte wereld, niet wat er speelt in dat kleine schermpje in mijn handen”.
Al deze boodschappen zijn mij dan wel ter oren gekomen via de sociale media, want de reguliere media probeer ik maximaal te vermijden, ook het loskomen ván die sociale media is in deze tijden niet altijd even gemakkelijk. Ook voor mij, ik hang er nog té veel aan vast. Als een soort van “escape”, om eigenlijk telkens van een kale reis terug te keren.
Het feit dat ik nu buiten zit terwijl ik dit typ, onder een staalblauwe hemel met hier en daar een pluizig wolkje, een zalig temperatuurtje en een licht briesje, is een beleving in het hier en nu. Za-lig!
Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.
Toen ik vanmorgen dan besliste om het bij die enkele afgestreepte zaken te houden van mijn to-do lijstje en “den boel, den boel” te laten, las ik een artikel in een vakantie boekje (van FLOW) over “meditatief schilderen”.
Al snel zocht ik wat aquarel papier, de waterverf en de borstels van de kinderen en ging ik aan de slag.
Onder het mom: “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”.
Verstand op nul. Ik had geen plan. Kleuren koos ik intuïtief. Met andere woorden: ik deed maar wat.
Het resultaat vond ik super en dat half uurtje (want ja, ondertussen 10x “mamaaaa), deden deugd!
Ondanks dat vakanties niet mijn meest geliefde periode zijn, valt het deze keer echt reuze mee. En daar houd ik aan vast: aan de gelukkige gezichtjes van onze kinderen. Want, daar draait het uiteindelijk toch allemaal om!
The trick is that as long as you know who you are and what makes you happy, it doesn’t matter how others see you!
Liefs,
Dorien xxx
