03 april 2021
Stille zaterdag …
Maar de dag is allesbehalve stil. Niet alleen omdat de kinderen druk zijn. Maar ook innerlijk woedt er een storm. Er gaat zoveel door mij heen, dat alleen al die mix aan gevoelens mij gek maakt.
Schrijven als therapie.
Al sinds mijn jonge tienerjaren schrijf ik dagboeken vol. Schrijven werkt therapeutisch. Je schrijft alles van je af. Je kan en mag elke gedachte die in je opkomst opschrijven, zonder schrik te moeten hebben dat iemand oordeelt of veroordeelt!
Ik geef wel toe, ik schrijf een heel pak minder dan vroeger. Een dagboek heb ik nog wel. Ik heb zelfs tal van schriftjes waar ik in schrijf, kriskras door elkaar. Soms teken ik, ook al kan ik dat helemaal niet! Maar, ik schrijf er veel te weinig in. Ook op mijn computer heb ik een mapje “dagboek” waar ik af en toe probeer te ventileren. Zeker wanneer mijn vat wat overloopt en de gedachtenstroom te veel is om met de hand neer te pennen in mijn schriftje.
Maar, vaak ben ik te moe of neem ik er eigenlijk gewoon geen tijd voor of scroll is gewoon doelloos op instagram. Ja, ik weet van mezelf dat ik op zulke momenten dus heel veel tijd verdoe aan eigenlijk niets. Althans, niets nuttig.. Want, op dat moment sla ik aan het vergelijken. En als er iets is wat ik/ jij niet mag doen, is het vergelijken! Net omdat op kanalen zoals instagram vaak de werkelijkheid minder in beeld is, maar de nadruk op het perfecte gelegd wordt. En daar heb ik eigenlijk geen nood aan. Wel aan echte, pure mensen die tonen hoe het echt is. Inclusief de mindere momenten!
Tijd voor mezelf.
Dan komen we bij nog zo’n belangrijk iets. “Tijd voor jezelf”.
Gisteren trok ik, zoals bijna alle dagen, een innerkompas kaart. “Tijd met mezelf” trok ik.
Je gelooft in toeval of niet. Ik alleszins niet! Dus, deze kaart trok ik niet voor niets.
één van de eerste zinnen: “Tijd met jezelf, het is een groot geschenk en toch worstel je ermee, je wilt teveel doen in te weinig tijd”.
Al weken neem ik geen (en eigenlijk mijn man ook niet) tijd voor mezelf. Laat staan dat we echt qualitytime hebben… Er komt zoveel op ons af, naast ons gezinsleven, dat het soms lastig is om even wat licht en ruimte te zien om eens echt te ademen.
Tijd voor mezelf vind ik een moeilijk iets… Niet zozeer omdat het niet zou mogen of niet kan. Het is iets waar mijn “innerlijke duiveltje (Ludo)” lastig over doet.
Er is altijd wel iets op mijn “to-do”-lijstje waar ik prioriteit aan geef. Alles staat eigenlijk in functie van mijn gezin. (Maar, dan komen we weer aan een ander “duivelse gedachte” van mij) …
Geblokkeerd.
Ondanks ik vanmorgen nog tegen mijn man zei dat ik heel veel nood heb om de situatie waarin we ons bevinden te delen, blokkeert er ergens iets in mij om dit ten volle te doen. Waarom? Geen idee. Angst, onzekerheid
Wanneer ik de zoekterm “emotionele blokkade ingeef” in google, kom ik op deze definitie uit (deels): Een emotionele blokkade is een veelgehoorde term als mensen proberen te omschrijven waar ze tegenaan lopen in contacten met anderen of in hun gevoelsleven.
Niet alleen blokkeer ik op dit soort momenten om alles van mij af te schrijven, maar blokkeert er lichamelijk gewoon ook heel veel…
Fysiek.
Fysiek manifesteert die blokkade zich vooral in een ontzettend harde en geblokkeerde nek en schouders. Daaruit volgt dan vaak een ontzettende hoofdpijn.
Ontspannen en ik. Het is niet altijd de meest succesvolle combinatie. Net omdat ik zo’n “binnenvetter” ben.
Op energetisch vlak (ja, daar kan je ook blokkeren) ervaar ik vooral veel spanningen rond mijn zonnevlecht chakra. Dit uit zich dan in een zware en pijnlijke maag of letterlijk de “knoop in je maag” gevoel. Ook een uitgeput gevoel en minder energie kunnen hieruit voortkomen.
Emotioneel gezien ervaar ik deze blokkade dan weer door mezelf heel erg onzeker te voelen, extra nood hebben aan bevestiging en eerder negatief dan positief denken.
Voor nu is het oké. Is het helemaal oké hoe ik mij voel!
Liefs,
Dorien xxx
