Zelfzorg.

Al dagen voel ik de drang om te schrijven. Schrijven over zelfzorg, zelfontplooiing, zelfliefde… Ook al borrelen de ene woorden na de andere in mij op, vaak op momenten wanneer ik niets bij me heb om te noteren. Dus wanneer ik dan effectief wil gaan schrijven, willen ze maar niet vloeien, die woorden. Frustratie alom! Maar kijk, ik doe een poging. Want, het voelt gewoon goed om nu te schrijven.

Geen expert.

Voor alle duidelijkheid, als er iets is waarin ik totaal geen expert ben, dan is het in bovengenoemde thema’s. Het boeit mij, omdat ik al heel lang opzoek ben naar antwoorden. Antwoorden zoals “wie ben ik” en “wat wil ik”. Maar, op de een of andere manier was ik nooit echt klaar voor om er nog maar over te lezen. Laat staan om er over na te denken. Ik vermoed dat dit vooral te maken heeft met confrontatie. Confrontatie met het feit dat ik dacht te weten wat al deze woorden betekenen, maar dat de realiteit compleet anders is. Ik ken er niets van! (En dat is helemaal oké!)

Wie ben ik.

De vraag “wie ben ik” vind ik veruit de moeilijkste vraag om te beantwoorden. Ik zeg al jaren, vooral al lachend, maar eigenlijk is dit best serieus, dat ik worstel met een “identiteitscrisis”. Vooral sinds de komst van de tweeling heb ik dit gevoel..

Vroeger was ik extravert en zeer uitbundig, vandaag de dag ben ik een zeer grote introvert en een eeuwige twijfelaar. Dat extraverte uitte zich in uitbundige en vooral kleurrijke kledij, hoe kleurrijker, hoe liever. Ik maakte heel gemakkelijk contact en babbelde er op los. Nu hul ik mij het liefst in donkere, comfortabele kledij en (nieuwe) contacten, en dan spreek ik echt over het echte leven, zal ik niet zo gemakkelijk meer leggen. Ik twijfel over alles. Ik zal zelden op eigen initiatief een beslissing nemen. Ik check alles eerst af met mijn man. Om toch maar zeker te zijn dat ik de juiste keuze of beslissing maak. Maar, nog het meeste twijfel ik aan mezelf. (Zo laat ik ook deze tekst straks nalezen alvorens te publiceren 😉 )

Ik weet en heb al lang geaccepteerd van waar die “ommezwaai” gebeurde. (Maar, dat is een trauma waar ik momenteel geen behoefte aan heb om dit met de wereld te delen) Wanneer ik van een extraverte HSP’er (hoogsensitief persoon) “veranderde” in een introverte HSP’er. Al zit, vooral die kleurrijke versie, zeker nog in mij. Stap per stap ben ik dat gedeelte van mijn “oude ik” weer aan het opgraven, om zo te laten samensmelten met mijn introverte “nieuwe” ik.

Perfectionist.

Ik neem echt alles onder de loep en vergelijk mezelf continu! “Volbreng ik mijn taken als huisvrouw wel voldoende, want, straks denken de mensen dat ik zo’n luie, netflix-kijkende moeder ben”. De gekste dingen eerst waar ik over twijfel.

Volgens Brené Brown kan je perfectionisme o.a. zo omschrijven: door een gevoel van het nooit goed genoeg doen, zijn, kunnen etc ontstaat perfectionisme.

Door aan zelfreflectie (confronterend hoor, maar leerrijk!) te doen, ben ik er wel achter gekomen dat ik deze dingen allemaal kan afvinken! Ondanks dat mijn huisarts (in het kader van mijn chronisch ziek zijn) al jaren zegt dat ik mijn perfectionisme moet loslaten, want dat dit nefast is voor vele zaken, zag ik dit nooit echt onder ogen. Maar, het is niet omdat ik dit nu onder ogen zie, dat dit gelijk staat aan het meteen loslaten en ermee kunnen omgaan. Het is wél de eerste stap!

Luisteren naar je lichaam.

Tijdens het lezen van een boek (reset van Lana Bauwens) besefte ik dat, mede door mijn hopeloze perfectionisme ik niet alleen nooit de volgende stap in een droom (of bijvoorbeeld het schrijven van een volgende blog want “wie wil dit nu lezen”..) ging zetten, maar ik dus eigenlijk continu leefde vanuit mijn hoofd. Mijn hoofd dat mijn gevoel steeds tegenwerkt.

Als HSP’er ben ik een enorm gevoelsmens. Ik ben een en al gevoel. Alleen dat deeltje perfectionisme saboteert heel vaak om het leven naar en met mijn gevoel enorm. Het gevoelig zijn en het perfectionisme (gevoel- hoofd) staat eigenlijk haaks op elkaar. Waardoor ik altijd rondloop als een “kieken/kip zonder kop”. Stress is my middle name. En dat zie je quasi tijdens elk bloedonderzoek ook! 😀

Nu, op de een of andere manier klikte er een knopje om bij het lezen (uit het boek reset) dat leven vanuit je lichaam (en dus eigenlijk vanuit je gevoel) gewoon veel natuurlijker is. En gezonder. En beter. Maar vooral; hier is niets mis mee. Want, mijn perfectionistisch brein of mijn duiveltje wil(de) dit niet. Nee, doorgaan. Of het lijf nu wil of niet. Vaak moest ik na een tijdje, vooral fysiek, hiervan de gevolgen dragen. Waardoor alles nog minder ging zoals ik wou. Een cirkeltje dus.

Sociale media.

Een van de slechtste dingen die ik kon/ kan doen als perfectionist is gaan vergelijken. (Ook als niet perfectionist is dit niet aan te raden natuurlijk) Want, niemand is gelijk. Niemands leven loopt hetzelfde. Maar toch, liet ik er mij aan vangen. Al die full-time werkende moeders, die dagelijks een gezonde maaltijd op tafel konden toveren en daarbij nog de tijd (& energie) vonden om te sporten om toch dat afgetrainde lichaam te hebben. Dat ging hier niet. Ik ben dan wel thuis, maar op dagen dat mijn energiepijl onder het vriespunt lag, mijn pijngrens op zijn maximum zat en de vermoeidheid torenhoog was, kon en kan ik het niet opbrengen om een gevarieerd avondmaal op tafel te zetten, maar werd (en nog steeds) gekozen voor de letterlijke weg van “fast food”. Helemaal niets mis mee. Er is trouwens ook helemaal niets mis mee als het bovenstaande jou net wél lukt! Er zijn nog wel momenten hoor, dat ik mij hieraan laat vangen, maar ik leer elke dag bij. Accounts die mij aan het twijfelen brengen zal ik ontvolgen. Ook al ben ik echt anti het “volg- ontvolg”- spelletje. Maar soms zijn er accounts die na verloop van tijd gewoon niet meer bij je passen. Omdat je gewoon continu evolueert in je levensloop. En dan is dat echt helemaal oké! Het is trouwens ook oké als ik niet meer pas binnen een visie van jullie eh! 😉

Door mijn diepgewortelde onzekerheid en drang naar bevestiging, kon ik (en ik maak er mij soms nog schuldig aan) urenlang gaan scrollen. Ga ik vergelijken, ga ik oordelen. Maar vooral: tegen het einde van mijn “doelloos scroll uurtje(s)” was ik uitgeput en mijn zelfvertrouwen was weer even weg.

Maar, deze woorden van Lana lieten wel enige indruk na: “de hoeveelheid likes en volgers staan NIET gelijk aan het succes dat je in je leven hebt”.

Want nee, ik ben ook niet ongevoelig aan het aantal likes dat ik krijg op een post. Al komt dat eerder voort uit een gevoel van “ik wil er ook bij horen”. En dat komt dan weer voort vanuit een andere twijfel, nl ….

Wat wil ik.

… Wat ik wil met mijn leven?! Wij kozen er 5, bijna 6 jaar geleden bewust voor dat ik thuis zou blijven. Dit om allerlei redenen. Normaal zou ik nu mezelf gaan verantwoorden en hier helemaal uit te doeken gaan doen waarom wij die keuze maakten. Maar, ik ga dit niet doen. Want, het is onze keuze, waar wij achterstaan. Niemand hoeft te oordelen of te veroordelen.(Dat is in deze wereld een ziekte en een zeer moeilijke oefening voor iedereen. Er lopen al genoeg “toetsenbordhelden” rond.)

Maar, ik heb ook mijn dromen. Zo droom ik al jaren van een koffiebar (en ik lust zelfs geen koffie 😉 ) met zelfgemaakte ontbijtjes enzo. Maar, evengoed wil ik mijn kennis rond HSP inzetten, wie weet misschien een boek schrijven of zo, is ook wel een droom van mij.

Maar, altijd val ik op datzelfde terug: wie zit er nu te wachten op mij als eventuele coach? Er zijn al zovele koffiehuisjes, wie in ‘s hemelsnaam zou er geïnteresseerd zijn in een boek, geschreven door mij?!

Dat ik dit nu echt uitspreek, dat dit mijn dromen zijn, maar waar ik op vastloop, kwam er ook niet van gisteren op vandaag! Bij de gedachten alleen al dat dit mijn dromen zijn, verlam ik nog steeds. Want effectieve actie ondernemen, dat vind ik aartsmoeilijk. Vooral door wat ik eerder zei: “wie zit hier nu op te wachten”.

Wat betreft dit vind ik deze woorden en definitie van Brené Brown (te vinden in het boek “de moed van imperfectie”) heel goed:

Oorspronkelijk betekende het woord courage “iets zeggen wat je op het hart ligt”. (coeur = hart in de taal van Voltaire / cor uit het Latijn)

En voila. Het is uitgesproken. Het is van mijn hart! 😀

Tot slot.

Tijdens het schrijven hiervan schieten er allerlei woorden en onderwerpen verder door mijn hoofd. Want, ik noemde dan wel zelfzorg, zelfontplooiing etc.. Maar, veel zei ik hier niet over.

Ik laat deze kernwoorden nog wat borrelen en wanneer ik voel dat ik deze onderwerpen kan verwoorden en kan reflecteren op mezelf, laat ik -hopelijk- de woorden weer stromen!

De tekst is misschien wat serieuzer dan wat jullie van mij gewoon zijn. 😉 Maar, het voelt goed om dit toch eens van mij af te kunnen schrijven.

Veel liefs,

Dorien.