Vakantie, week 3.

Hoe verloopt onze vakantie momenteel? Wel, hieronder vertel ik dus hoe het er nu aantoe gaat. Rechttoe, rechtaan. Zonder nonsens en mooimakers!

De structuur en het ritme waar je zo hard voor zwoegt om je kind tijdens het schooljaar zo snel als mogelijk eigen te maken, vervalt in no time wanneer het grote vakantie is. Ochtendspitsen, exclusief de ochtendhumeuren, avondspitsen, ze vallen allemaal weg wanneer het vakantie is. 

Heerlijk denken de meesten onder ons. Niets moet, alles mag! Waar we zin in hebben dat doen we toch gewoon. In mijn vorige blog was ik nog lyrisch over de vakantie.. Want, het mag gezegd worden, die eerste week was echt top! De opstootjes waren minimaal, de hoogoplopende gevoelens en overprikkeling minimaal! Maar, ik sprak te snel. Jep. Want ook deze vakantie is een harde noot om te kraken. 

“Yeah right”, das dan zonder onze handleiding-loze kinderen gerekend! 

Bij de gedachten dat het vakantie werd, begon ik op voorhand al te huiveren. (Ook al bleek dit de eerste week echt onterecht!)

Ja, echt waar. Sorry voor deze schokkende woorden ;-). Want, onze kinderen houden van structuur. Die proberen we dan ook te bewaren waar kan. In realiteit is dat dus enkel en alleen de “avondspits” die bijna elke avond volgens hetzelfde plan verloopt! 😀

We zijn drie weken ver. Het huilen stond mij al vaker nader dan het lachen. 

Zoals jullie wel weten -het is al lang geen staatsgeheim meer- is slapen hier een mega issue! 

Ik ga niet uitweiden over het slaapgedrag van onze meiden, want dan gaat menig mens gaan lopen! (Ja, ik zou dat ook willen doen soms!) En deze werd al even aangehaald in mijn vorige blog. 

Ik probeer mij in te prenten dat “het maar een fase is”. (Al krijg ik jeuk bij de uitspraak van “het is een fase”,…)

Maar, halleluja, Warre die slaapt dan weer wel zalig, sinds hij de “sleep”-roller gebruikt met een op maat gemaakte blend van etherische oliën. Voor de meisjes zijn we nog zoekende, want voor hen is deze roller blijkbaar niet sterk genoeg. 😀

Als je onze kinderen ziet dan denk je steevast “wat een schatjes zijn dat”. Ja, da’s waar. Op het eerste gezicht zijn ze dat ook. En, ik zou liegen als ik zeg dat ze niet lief zijn! We worden regelmatig overladen met stevige knuffels en een overvloed aan kusjes. En, als we geluk hebben, mogen we naar de feestjes van onze dochters. Welke feestjes ze bedoelen, Joost mag het weten.

(Is dat een fase of zo? -ai ai, een fase…- ) Wanneer ze blij zijn mogen we naar hun feestje, maar als we boos zijn, mogen we plots niet meer naar hun feestje.. Iets met kleuterlogica vermoed ik.

Maar, laat ons zeggen dat het ruziemaken, slaan, huilen, schreeuwen, brullen -sorry buren!- meer voorkomend is. Het selectief doof zijn is hier ook een topsport! Ruw geschat zo’n 11uur van de gemiddeld 12u die ze wakker zijn is dit het scenario. Met wat geluk hebben we per dag zo’n 2 a 3 (maar das echt positive thinking) rustige, goedlachse kinderen. 

Het doet mij wel nadenken over het ouderschap en de mama die ik ben. Of eerder, de mama die ik heel graag zou willen zijn. Trouwens, dit geldt evengoed voor mijn man! 

Hoe meer ik lees over “mild ouderschap” of tout court ouderschap en opvoeden, hoe onzekerder ik word. 

In al die boeken klinkt het allemaal zo simpel. Erken alles en je staat al een hele stap verder. Pas op, het klinkt ook allemaal heel logisch, en dat zal het zeker ook zijn, maar wij zitten al zodanig ver in een bepaald cirkeltje, dat die doorbreken een hele klus is. 

En, ieder kind is natuurlijk anders, ieder kind reageert anders op bepaalde handelingen. 

En ja, dé valkuil van deze tijd, social media. In mijn normaal denkend brein besef ik ook wel dat 99% van de mensen alleen maar de mooie (en liefst picture perfect) foto’s laten zien. (Want likes is natuurlijk mega belangrijk! 😎 ) Want de realiteit is vaak “not done”. Laat staan dat je huilende, schreeuwende kinderen of wie weet zelfs een huilende moeder laat zien op social media. Maar toch, wanneer ik al die zorgeloze, breed lachende gezichten zie langskomen op mijn social media, dan denk ik “verdorie, daar lukt het wel en hier niet”. 

Al ben ik natuurlijk niet het type dat graag de dingen verdraaid en alleen maar mooier voorstelt dan ze zijn. -Voor sommigen is dat misschien irritant, want oh jee, is ze daar weer met haar realiteit- maar so be it! Het leven is nu eenmaal niet altijd een roze bubbel! (En roze is mijn lievelingskleur, dus hoe meer roze, hoe liever ik het nochtans heb 😉 )

Wij zijn hier gezegend met drie HSP én “strong willed”, of vurig sensitieve kinderen (vind ik trouwens een veel zachtere benaming dan de ruwe “strong willed”). Kortweg komt het er dus op neer dat als ze iets in hun hoofd hebben, ze het niet in hun gat hebben. (Zoals wij dat hier in Dendermonde zeggen). 

Natuurlijk mogen ze hier boos en verdrietig zijn. Wij erkennen die gevoelens ook. En we zeggen hen dat ook echt. Maar, daarmee is het hier echt niet opgelost. Dat werd mij de laatste 2 weken wel echt duidelijk. De overprikkeling en stress van de laatste schoolweken zijn dan wel weer weg. Maar, deze hebben plaatsgemaakt voor andere gevoelens.

We werken sinds kort met een “boosheidsmeter”, die ik vond via internet, ik maakte emoticons met een kleurencode, die ze kunnen gebruiken om aan te geven hoe ze zich voelen en voor Warre hebben we een doe-boek rond emoties. 

Maar, zeker voor de meisjes is het dieper benoemen van “het waarom” nog niet echt aan de orde. Ze weten perfect wanneer ze blij, boos of verdrietig zijn. Kunnen bij sommige situaties ook wel echt aangeven waarom ze zich zo voelen. Maar, vaak ook niet. En dat is perfect normaal voor deze leeftijd. Kinderen worstelen vaak met wat ze voelen en vooral hoe ze iets moeten uitdrukken, omdat ze gewoon die kennis nog niet hebben. 

Maar, dat maakt het er als ouder niet echt gemakkelijker op. Vaak is het dan ook gissen naar het waarom. Want, de kleinste tegenslag in deze grote wereld kan er al voor zorgen dat ze zodanig van slag zijn, of wanneer iets niets lukt of wanneer een lego blokje niet wil doen wat zij willen. 😉 

Hannah is bijvoorbeeld echt een kopij van Warre. Soms beangstend hoeveel we terugzien komen bij haar, wat we ongeveer 3 jaar geleden al eens zagen voorbijkomen bij Warre. 

Gelukkig is onze kennis ondertussen wel een heel pak uitgebreider en weten we ook dat haar vurige uitbarstingen vaak voortkomen uit frustraties. 

Iets in haar hoofd hebben, in haar hoofd weten hoe het moet, maar de uitwerking ervan lukt nog niet. Perfect normaal. Maar, leg dat maar eens uit aan een bijna 4 jarige! (Die daarenboven nog eens kei eigenwijs is ook :-D) 

Ook Warre heeft meerdere keren per week een moment van vuur spuwen.  Frustraties, de vakantie die oersaai is voor hem, maar evengoed de angst voor het eerste leerjaar. Iets waar hij zo hard naar uitkijkt. Al bijna 2 jaar is hij aan het aftellen! Want dan ga ik eindelijk echt iets leren… Maar, door zijn grote faalangst die hij het afgelopen schooljaar ontwikkeld heeft, heeft hij ook bepaalde scenario’s in zijn hoofd, waardoor hij alleen maar wil leren rekenen. 

“Ik wil geen fouten maken, dus ik wil niet leren schrijven”. Zucht … 

Ja, onze kinderen slopen ons energieniveau aan een recordtempo! Vaak zeggen wij hier tegen elkaar dat wij dat bijna niet meer durven te zeggen aan onze omgeving, want mensen zouden haast denken dat dit soort scenario’s alleen maar voorkomen in soaps! 

Mijn man werkt de vakantie gewoon door, zit middenin 2 verschillende opleidingen die ook heel veel van hem vragen. En dan zijn de onderbroken nachten natuurlijk killing voor hem. Hij verdient dan ook echt alle lof omdat hij in de overgrote meerderheid gewoon mee opstaat voor onze kinderen! (Dikke merci hiervoor, schatteke).

En ja, natuurlijk heeft deze situatie ook invloed op onze relatie. Tijd voor ons samen is er amper. Want, ’s avonds duurt het tegenwoordig 10 keer naar boven gaan of meer voordat de meiden beslissen dat ze dan toch eindelijk willen toegeven aan hun vermoeidheid. 

En tegen die tijd dat alles hier gekalmeerd is, lig ik vaak al in zwijm. Wij hunkeren dan ook echt naar slaap, maar evengoed naar eens een zorgeloos avondje samen, zonder de gedachte dat we diezelfde nacht er meermaals uitmoeten voor pipi, dorstjes en hongertjes. Of dat we thuiskomen met drie kinderen die wakker zijn, omdat wij er niet waren. 

Een babysit nemen we ook nog zelden, gezien hun “ik kom eerst nog 10 keer uit mijn bed voordat ik dan toch ga slapen”-fase echt niet doenbaar is. 

Verlatingsangst is hier ook weer een dingetje. “Jullie mogen niet weggaan eh, mama en papa! Want wij willen niet dat hier iemand anders is dan jullie”. 

Meestal zeggen we hen ook niet wanneer wij eens een (zeldzaam) avondje uitgaan, we leggen hen zelf in bed, zodat de babysit niet met deze helse klus zit. Maar, ze weten dus echt perfect wanneer wij een avondje voor onszelf hebben ingepland en dan zijn ze dus extra lastig in bed te krijgen. (Jep, echt waar …)

Terwijl ik dit schrijf heeft Hannah weer zo’n “vuur spuw” moment. Ze is boos omdat ze haar horloge rond haar enkel wilt doen. (Rond haar pols vind ze haar horloge niet leuk, dus koos ze maar haar enkel, logisch, toch? :-D) Maar, ze vindt het niet goed rond haar enkel zitten. Wanneer ik vraag wat ik moet doen, is ze alleen maar boos en nukkig. Al mijn pogingen om haar blij te maken komen niet binnen. Dus laat ik haar gewoon even zijn. Zo wordt ze vaak het snelste weer rustig! 

Maar, om dus toch met een positieve noot af te sluiten. Wanneer ze ons weer eens in de armen vliegen en we overladen worden met kusjes, vergeten we heel even onze dichtvallende ogen, gigantisch slaaptekort en prijzen we ons gelukkig met deze drie ‘sjarels’ AKA onze “bende van ellende” of “loslopend wild”! 

Elke dag is weer een nieuw begin en elke dag vertrekken we dan ook vanuit een positief gevoel! 

Hoe verloopt de vakantie bij jullie? Is de vakantie net leuk voor jullie kinderen of hebben ze net nood aan die dagelijkse structuur die er is tijdens het schooljaar? Kijken ze uit naar 2 september of mag deze dag nog lang wegblijven? Trouwens tips om onze ‘problemen’ aan te pakken zijn ook welkom hoor 😉 

Liefs,

Dorien