Vakantie en HSP’ertjes.

De vakantie is nu bijna 1 week ver.

Voor de kinderen was het hoogtijd dat het vakantie werd. Het liep niet meer zo vlot op school. De dagdagelijkse structuren vielen ook daar weg en daar werden onze kinderen niet vrolijker van.

Ik had dagelijks huilende kinderen die niet naar school wilden, die stokstijf bleven staan aan de schoolpoort en maar bleven zeggen dat ze niet naar school durfden en mee naar huis wilden. Of ja, de klassieker “ik voel mij niet goed”. Ik ontving hun boodschap, liet hen voelen dat ik hen begreep, maar toch liet ik hen met een klein hartje achter op school. Eens je aan dit soort gevoelens gaat toegeven, vrees ik dat het een heuse opdracht gaat worden wanneer ze in de toekomst nog eens momenten gaan hebben dat ze niet zo graag willen gaan.

Ik vond het wel enorm belangrijk om na de schooldag even te informeren hoe de dag nu was gegaan. Dit doe ik al jaren na elke schooldag. Met wisselend succes. “Ik weet het niet meer” of “het was stom” kreeg ik regelmatig te horen. Maar, meestal zagen de kinderen mij op het schoolplein aankomen en begonnen de tranen te stromen. Erg lastig natuurlijk, want telkens ze mij zagen, kreeg ik drie huilende kinderen. En als ik zeg huilen, dan had heel het schoolplein dat ook gehoord. Want drie huilers bij elkaar, dat geeft wat volume! En onze bende kan er echt wel wat van! 😀 Van op het schoolplein tot in de auto vaak aaneen stuk door!

In het begin voelde ik mij hier lastig over. De mensen keken. Je voelde hun ogen zo branden op je rug. Ik probeerde hen te kalmeren, werd boos, maande hen aan om te kalmeren. Maar, je raadt het al… Allemaal vruchteloos. Tegen de laatste week liet ik het huilen toe. Nu besef ik pas dat dit hun manier was om hun overload aan prikkels (en dus ook overprikkeling) te uiten en zo dus even te ontprikkelen. Eens ze doorhadden dat wij richting huis reden én we ook effectief thuis waren, werden ze wel weer rustig.

Nu in de vakantie valt deze vorm van overprikkeling helemaal weg. De huilbuien hebben plaatsgemaakt voor rustige kinderen. Al moet ik er nu wel bijzeggen dat het geen engeltjes zijn hoor. 😀 Dagelijks zijn er wel eens opstootjes. Maar, ook daar kan ik mee leven. En, wat nog belangrijker is, ik kan mezelf echt rustig houden op dit soort momenten. (Wat dus echt niet altijd zo was, … Tja, eerlijk is eerlijk…)

Vorige zomer, was echt een hel vakantie . Van ‘s ochtends tot ‘s avonds ruzie, gehuil en vooral veel drama! Dus, je kan al denken dat ik koudwatervrees kreeg toen de vakantie dichterbij kwam. 😀 . Een herhaling van toen zag ik echt niet zitten, dan kon je mij wel bijeenvegen na deze vakantie.

Maar, een jaar is er voorbij. Een jaar waarin iedereen gegroeid is. Zowel fysiek als mentaal gegroeid. Ook wij als ouders zijn gegroeid. We begrijpen onze kinderen nog beter. Begrijpen ook dat niet alle reacties voortkomen uit koppigheid (en geloof mij vrij, dat zijn ze hier alle drie! – Dat hebben ze niet van mij hoor 😉 ) en kunnen hier dus ook al beter op reageren.

Maar, slapen dat blijft hier een issue. Afgelopen nacht alleen al 4 (!!) keer moeten opstaan, om stoute dromen te verjagen, troostmelkjes te geven -ja, ze hebben nog steeds nood aan hun flesje warme melk- tranen te drogen of het welbekende “ik moet pipiiiii dooeeeeeeeeeen”. En Warre, die blijft nog steeds mee opstaan met de kippen. Tussen 6 en half 7 zal hij je erop attenderen dat het ochtend is en dus tijd is om op te staan.. En ja, op dit soort momenten vervloek ik mezelf dat ik dus geen koffie lust. (Ja, echt, erg eh!)

Hoe wij deze vakantie toch de nodige rust geven aan onze kinderen? Structuur! Jep … Er is dan wel geen ochtendrush meer. (Geen kinderen die op het allerlaatste moment pipi moeten doen, hun sok dat toch net niet goed zit of toch die barbie nog mee willen in de auto!) maar toch behouden we, of proberen we toch, hen zoveel mogelijk dezelfde structuur te bieden. Het naar bed gaan verloopt bijvoorbeeld helemaal op dezelfde manier als tijdens het schooljaar alsook het uur blijft ongewijzigd. Natuurlijk zijn er wel uitzonderingen, dat ze langer opblijven. Het is wel vakantie. Maar, wij voelen toch dat ze hier gebaat bij zijn. Een half uur later in bed, kan al voor heel wat drama zorgen.

Verder zorgen wij voor weinig “moetjes”. Mijn man werkt door en zal hier en daar wel eens wat verlof nemen. Maar, echt grootse dingen hebben wij niet gepland. Waardoor je automatisch de “moetjes” grotendeels achterwege kunt laten.

Ik probeer deze vakantie, met structuur, toch wat trager te laten verlopen. Zodat de kinderen alle tijd krijgen om alle prikkels van het afgelopen jaar te verwerken, maar ook om zich zachtjesaan voor te bereiden op hun nieuwe school. Ze weten wel dat ze na de vakantie naar “de grote school” gaan. Dus gaan we regelmatig de wandeling naar de nieuwe school al eens doen deze vakantie. Om hen op een zo zacht mogelijke manier de effectieve overstap te laten maken.

Nu, als het aan mijn #loslopendwild zou liggen, keken ze een hele dag tv, het liefst zo van die kei irritante youtube vlogs, speelden ze een hele dag op de iPad en eten ze als ontbijt, lunch en avondmaal cornflakes en koeken! 😀

Hoe gaan jullie om met de vakantie? Plannen jullie elke dag iets? Of kijken jullie dag per dag? Zijn jullie kinderen blij met de vakantie? Of vragen ze net zoals hier toch regelmatig wanneer ze terug naar school mogen? 😉

Een fijne vakantie iedereen, met veel rust en zon toegewenst!

Liefs,

Dorien