Hoogbegaafd, maar niet altijd gelukkig (deel 2)

Zoals jullie in mijn vorige post konden lezen, hebben we toch al een parcours afgelegd met Warre.

Tot de kinderpsychiater aan toe. Maar, deze ervaring was allesbehalve positief. Wij stonden toen ook nog maar aan het begin van onze eigen vergaarde kennis omtrent hoogsensitiviteit en hoogbegaafdheid. Dus, zijn we naar een kinderpsychiater geweest die ik zelf kende van naam. Zonder te weten of zij enige kennis had over deze onderwerpen. Wat nadien natuurlijk echt wel een must is, wil je bij iemand terecht komen die je echt goed en waardevol kan helpen.

We beseften toen ook niet meteen dat we hier spraken over twee “persoonlijkheidskenmerken”. Dus, hier zijn geen officiele diagnoses. Of anders gezegd je kan geen officieel etiketje opplakken. Wat natuurlijk een wereld van verschil is. Zeker wanneer je naar mensen gaat die in feite alleen maar diagnoses stellen. Of, zo zie ik het nu toch.

Ons verhaal startend bij haar, merkten we wel dat ze door had dat Warre niet bepaald een “doorsnee” kind is. (Maar, wat is doorsnee natuurlijk …) Maar dat ze ons ook al gauw met argusogen aankeek. “De zoveelste ouders die willen dat hun kind hoogbegaafd is of willen dat hun kind anders is”. Voor alle duidelijkheid, dat hebben wij nooit gewild/ gedacht/ gevoeld of wat dan ook …

Het woord “autisme” viel al zeer snel in het gesprek. (Wat een diagnose is die gesteld kan worden door een psychiater.) Nog voor dat ze Warre gezien had, nog voor dat we in feite ons volledige verhaal gedaan hadden. En, dat was voor ons het moment waarop we wisten dat we niet bij de juiste persoon zaten om ons te helpen. Terug naar af dus.

Natuurlijk hebben we, zoals je wel kon lezen in mijn vorige post, ook met de school samengewerkt. Ook het CLB (centrum voor leerlingbegeleiding) werd hierbij betrokken. Maar, ook dat liep al gauw af op een grote teleurstelling… Tja ..

Ondanks zijn jonge leeftijd (3 jaar), wilde het CLB wel al een soort van intelligentietest afnemen. Maar, al gauw bleek dat deze test toch niet helemaal verlopen is, zoals deze diende te verlopen, dus konden we hier ook niets mee. Wilden we een representatieve test, moesten we wachten tot hij 6 jaar is, (volgende maand!) want anders zou hij teveel gaan herkennen. Ja, we konden er niet naast kijken dat Warre zijn taalvaardigheden vér voorstonden. Dat viel trouwens niet te ontkennen. Maar, volgens het CLB kon Warre bijvoorbeeld nog geen simpele blokken toren nabouwen.. Nu ja, het is ook een kwestie hoe je iets aan de man brengt eh. Bij Warre moet je niet zeggen “doe dit eens” want dan denkt die in zichzelf “dat doe ik niet hoor, doe dat maar lekker zelf”. Maak je daar iets leuks van, kleed dat wat in, dan is hij meteen vertrokken. Hier thuis maakte hij kastelen, torens, noem maar op. Maar nee, hij kon dat niet.. :/ (voorbeeld hieronder)

Puzzelen is trouwens tot op de dag van vandaag ook zoiets dat hij weigert. Hij ziet er het nut niet van in. Dat is 1. Want ja, eens die puzzel gemaakt is, wat heb je er dan aan? In zijn ogen niets …

Dit jaar werken ze in de derde kleuterklas met een systeem rond puzzels. Er hangt een ladder omhoog waarop van elk kindje een wasknijper met hun naam op hangt. Telkens je een puzzel met meer stukjes kan, ga je omhoog op die ladder. En wie dan de 100 of 150 puzzel kan maken, krijgt een rode kroon mee naar huis! Want dan ben je “puzzelkampioen”. En Warre? Die staat nog steeds onderaan de ladder met zijn wasknijper. Voor hem werken dit soort “stimulansen” net omgekeerd. Hij krijgt hier stress van. Meermaals kwam hij huilend thuis. “Ik sta nog altijd onderaan de ladder”. “Ik kan niet puzzelen”, “Ik mag geen vragen stellen, want anders speel ik vals”. Dan sta je echt met je mond vol tanden! Want een kind zou toch net plezier moeten beleven aan het naar school gaan en het leren. En dient een kind nu niet net te leren om vragen te stellen als hij iets niet snapt op school? Of heb ik de essentie van school niet begrepen?

Ondertussen heeft Warre een vrij hevige vorm van faalangst ontwikkeld. Komen er bijna dagelijks de woorden “ik kan dat niet”, “ik ben stom” en dergelijke uit zijn mondje!

Al snel werd duidelijk dat de kennis omtrent HSP en HB van de leerkrachten op school en van het CLB-personeel beperkt tot zeer beperkt was.

Ondertussen ging ik mezelf meer en meer gaan verdiepen in deze onderwerpen, zodat ikzelf Warre wat beter ging begrijpen, aanvoelen en wie weet wat helpen.

Maar, eerlijk is eerlijk, bij je eigen kind is dat een stuk moeilijker dan bij een kindje van iemand anders!

Wij zijn dan ook “gezegend” met een zoon (en twee dochters) die een zeer sterk karakter hebben. Wat de boel er niet altijd gemakkelijker op maakt.

We zijn ook ten rade gegaan bij een gespecialiseerde coach van hoogbloeier. Zodat we toch wat diepgaandere informatie zouden vergaren.

Daar zijn ons toch wel echt een aantal zaken heel duidelijk geworden! Want, ja, de vooroordelen van een hoogbegaafd kind zijn onder andere dat die kinderen overal “doorfietsen”, het toch zo gemakkelijk hebben op school. Maar, niets is dus minder waar.

Om Warre als voorbeeld te gebruiken… Als de juf iets uitlegt aan de kinderen van de klas, dan zal ze dat doen met de nodige tussenstappen, zodat iedereen alles begrijpt. Maar, Warre weet meteen wat de bedoeling is van iets. Hij heeft al die tussenstapjes niet nodig. Waardoor hij dus in feite ook niet leert om te leren. (En al zeker niet als het hem niet interesseert..). Nu zal hem dat nog niet zoveel problemen opleveren. Al merk je nu dus wel al dat als hij ergens moeite moet gaan insteken hij zeer snel, zo niet meteen afhaakt. Wat dus best problematisch is. Of, wanneer hij merkt dat er een kans bestaat dat hij een fout zal maken (faalangst), zal hij er ook niet aan beginnen. Want, in zijn opzicht zijn fouten maken “not done”. Wat natuurlijk dus wél belangrijk is in het leerproces.

Omdat de kennis van de school zo beperkt is, heeft Warre de afgelopen drie jaar al deze belangrijke dingen niet meegekregen. Waardoor hij nu dus een zeer laag zelfbeeld heeft, faalangst heeft en moeite doen voor iets, nee hoor! Daar begint hij gewoon niet aan.

Na de paasvakantie zitten we terug samen met de school, want -jaja, ons doordrammen heeft toch enige vruchten afgeworpen … (Wie mij volgt op instagram weet dat wij toch echt al heel veel moeite hebben gedaan om zelf de school te informeren over hoogbegaafdheid,…) Kangoeroeklassen hebben ze niet, maar Warre wordt af en toe eens apart genomen om over onderwerpen te praten en bezig te zijn over dingen die hem interesseren.. Alhoewel dat Warre hier zelf weigert over te vertellen…

De juf heeft gevraagd of hij een presentatie wil geven over straaljagers en helikopters (rara waarom hem dat zo interesseert). Alleen heeft hij dus geen zin om dit te maken.. Gelukkig brengt de papa wel leuke PR-spulletjes mee, die hij kan afgeven aan zijn vriendjes! Dat vindt hij het leukste …

Want, ondanks dat hij nu tijdens de vakantie de dagdagelijkse structuur mist van school (allez ja, hij blijft wel op zijn standaard uur opstaan, uitslapen kent Warre niet), gaat hij niet graag naar school. Alle soorten excuses heb ik al gehoord. “Mama, ik ben ziek, ik voel mij niet goed, ik heb hoofdpijn,…”

Dit zal ongetwijfeld nog een vervolg hebben. En hopelijk alleen maar positieve nu! 🙂

Want, als ouders put ons dit uit. Een strijd voeren voor je kind. Voor iets waar hij gewoon recht op heeft. Op aangepaste hulp. Want, het is niet omdat je hoogbegaafd of meerbegaafd bent, dat je geen hulp of aangepast onderwijs nodig hebt. Integendeel. De realiteit is jammer genoeg zo dat HB kinderen vaak het onderwijs verlaten zonder diploma of nooit gaan verder studeren.

Voor volgend jaar hebben we de gepaste keuzes al gemaakt. Alleen maar met veel liefde voor onze kinderen! Om ze een mooie en hopelijk zo zorgeloos mogelijk onderwijsparcours te laten afleggen!

Ik heb ongetwijfeld nog niet de helft verteld van wat er in mijn hoofd zit. Maar, het moet natuurlijk een beetje aangenaam blijven eh! 😉

Deel gerust jullie ervaringen, tips, tricks, … Hoe meer bekendheid er komt over Hoogbegaafdheid (en hoogsensitiviteit) hoe beter!

Veel liefs,

Dorien