Al sinds de dag dat onze zoon geboren is, hadden wij het gevoel dat hij “anders” was. Tja, hoe kan dat nu zal je denken. Je kind is nog maar pas op deze grote wereld, en je denkt nu al dat hij anders is.
Ons gevoel… Ja, anders kan ik het niet omschrijven. Natuurlijk denkt iedereen van zijn/haar kind dat het speciaal is. En, voor alle duidelijkheid, dat is ook zo! Zeker weten. Ieder kind is mooi en speciaal op zijn eigen manier.
Maar, wanneer de kinderarts tijdens de “4-weken”controle zei, “jullie hebben een zoontje dat ongetwijfeld heel veel afleiding nodig zal hebben”, keken mijn man en ik toch eens raar naar elkaar. Hoe kan zij dat nu weten. Het manneke is amper 4 weken oud.
Wisten wij dus veel dat zij het bij het rechte eind had? Warre was naar onze mening altijd al anders dan een gemiddelde baby. Hij at, kwam goed bij, maar dat slapen eh… Dat was (en is overigens nog steeds) een ramp! Wanneer de meeste baby’tjes zouden slapen na heerlijk hun buikje vol te hebben gedronken, bleef hij gewoon rond staren. En het liefst van al op een plekje waar hij alles goed kon zien. Boos, hij was altijd zo boos wanneer hij in zijn bedje moest. Uren en uren heb ik of mijn man, naast hem gezeten. Hebben we hem gewiegd. Tot dat hij toegaf aan zijn vermoeidheid.
We zijn met hem naar een osteopaat geweest, homeopatische druppeltjes, inbakeren, een zacht liedje, noem maar op en wij hebben het geprobeerd!
We susten onszelf met de gedachten “wakkere baby’s leren veel”. En, in dit geval klopte dat ook. Lang met hetzelfde speelgoed kon hij niet bezig zijn. Hij had nood aan verandering.
Ondanks dat het slaaptekort echt snel begon door te wegen, want “slapen is voor baby’s” moet Warre gedacht hebben, hadden we altijd een heel vrolijk en lief ventje! Hij was helemaal klaar om deze grote wereld te gaan ontdekken.
Alles ging zo snel bij Warre. Hij ontwikkelde razendsnel. Op 8 maand liep hij al rond, (wel nog met hulp), begon hij te brabbelen (en echt, zijn mondje staat vandaag de dag nog steeds niet stil!) hij leerde alles zo snel! Hij was met moeite anderhalf en meneertje stak zelf zijn Bumba-DVD in (wat ben ik trouwens blij dat we uit deze fase zijn :-D).
Natuurlijk ben je als ouder trots wanneer alles zo vlot loopt met je kind. Maar, eens hij naar school ging werden de verschillen eens zo groot en zichtbaar.
Ons kind sprak met 2,5 in perfecte en vooral verstaanbare volzinnen. (Onze meiden zijn 3,5, spreken goed maar daar moeten we echt nog gericht naar luisteren, want anders verstaan we hen niet altijd). Kon perfect tot 20 tellen en kende alle kleuren al. Terwijl we wisten dat ze hun leeftijd +1 moesten kunnen tellen bijvoorbeeld.
Ik hoor je al denken “stoeffer”. Nee, echt. In het begin denk je “tof, mijn kind kan al zoveel”. Maar, gaandeweg keert dat helemaal. Het is echt geen zegen. Maar eerder een vloek.
Daarbij komen we dus bij één van de grootste vooroordelen, naar mijn mening, over een hoogbegaafd kind. Dat je als ouder hier graag over opschept en dat het toch echt gemakkelijk is, zo’n slim kind.
Dan kan ik je nu al zeggen: NEEN! Het is geen zegen. Want, gaandeweg zijn schoolcarrière begonnen we tegen vele muren aan te botsen.
Eerst en vooral, de vooroordelen die er zijn kregen we allemaal te verduren én ons onderwijs die er nog te weinig van kent.
Wij zagen onze zoon van een “spring in ‘t veld” en altijd lachen naar een gefrustreerd en ongelukkig mannetje evolueren.
De echte zorgen kwamen er wanneer Warre terug begon met broekplassen en stoelgang problemen kreeg, puur uit stress. En, dat zorgde dan weer voor stress bij hem. Dus, zaten we in een cirkeltje. Geraak daar maar eens uit. Want, nee, wij dachten niet meteen aan “ons kind is hoogbegaafd”. Nee, dat flitst niet meteen door je hoofd…
Dokters, kinderpsychiater, coaches, CLB, … Ze zijn allemaal al de revue gepasseerd. Maar, hierover wijd ik uit een volgende keer!
Zo, voor nu is het denk ik wel genoeg. Ik wil het natuurlijk allemaal een beetje luchtig en interessant houden. En niet dat het hier zo’n ellenlang en zwaar betoog wordt.
Hebben jullie tips, tricks of vragen?! Shoot! Ik lees/ antwoord alles met veel plezier!
Daarom zal dit verhaal in meerdere delen gepubliceerd worden!
Liefs,
Dorien
Waw… en ik weet hoe het is om vanaf dag 1 van de geboorte te weten dat je een ‘speciaal’ kind hebt…
Heel mooi verwoord Dorien. Ik kijk al uit naar het vervolg van je verhaal. xx