Die dag, 3 jaar geleden ….
20 oktober 2015, nooit gedacht dat ik dan ook effectief ging bevallen. De avond voordien zijn we wel even naar het verloskwartier gereden. Ik had het gevoel dat mijn maag er zo zou uitfloepen, zoveel druk waren de meiden aan het zetten in mijn, ondertussen, gigantische buik! We kwamen in de parkeergarage mijn gynaecoloog nog tegen. “Ik hoor het wel, mocht het toch nog voor vandaag zijn, hoorden we hem nog naroepen”.
Ik ging aan de monitor, de standaard urinetest, bloeddruktest etc waren in orde. Het zag er naar uit dat ze het toch nog goed hadden in mijn buik. Ik waggelde weer naar huis!
Daags nadien, wanneer Jürgen Warre had afgezet bij de onthaalouders, kwam hij thuis terwijl ik aan het kronkelen was van de pijn! Wist ik veel dat dit weeën waren. Bij warre had ik ook een geplande keizersnede op 38 weken, wegens een vernauwd bekken, dus ik heb nooit de ervaring gehad van weeën. Ja, hooguit oefenweeën. Maar, die zijn echt in het niets tegenover de echte! 😀 , nadat we ons mama hadden gebeld met “wat moeten we doen?” reden we meteen naar het ziekenhuis 😀
Je moet weten, Jürgen was net 4 dagen thuis van 8 weken buitenland. 8 weken stressen dat er zeker niets mocht gebeuren, want dat hij op meer dan 3 uur van huis zat én dus nooit tijdig aanwezig zou kunnen zijn.
8 weken was alles rustig. En een week later, op exact 36 weken stond de keizersnede gepland. Blijkbaar standaard, aangezien wij in verwachting waren van een eeneiige tweeling. Tegen dan zou de placenta toch echt wel zo goed als op zijn. En, onnodige risico’s, dat wil niemand!
Wij gingen dus daags na mijn avondje monitor weer naar het verloskwartier. Totaal niet beseffende dat dit dé dag zou worden dat wij onze meisjes zouden gaan ontmoeten! Wij waren dan ook totaal niet voorbereid. Wij gingen er van uit dat ik wel weer naar huis zou mogen, mijn “vluchtkoffer” waren we dan ook helemaal vergeten!
Eens aan de monitor werd duidelijk dat dit geen oefenweeën meer waren, dat het deze keer voor echt was. Mijn eigen gynaecoloog had een dag vrij en kon dus niet worden opgeroepen. De gynaecoloog van wacht kwam tussen zijn spreekuur naar mij. En, meteen werd duidelijk dat alles meteen in gang gezet werd om de keizersnede te laten plaatsvinden.
Ik, nog steeds kronkelend van de pijn, kreeg ondertussen allerlei formulieren onder mijn neus geschoven, die ik toen moest invullen. Ja, echt wel hét moment dacht ik toen :/
Er werden operaties uitgesteld, zodat ik zo snel mogelijk naar het operatiekwartier kon. Geen tijd om de vluchtkoffer op te halen. Geen tijd om na te denken. Nog net de tijd om mijn ouders te verwittigen, zodat zij Warre konden afhalen tegen het einde van de dag!
Ik werd naar boven gebracht, en werd een operatiekwartier binnengerold, dat echt overvol was van het volk. Per kind een neonatoloog, een verpleegster, en dan nog een heleboel andere mensen voor mij. Een epidurale die (weeral) niet van een leien dakje liep. Ik werd weer even terug gekatapulteerd naar 21 mei 2013, zelfde scenario wat betreft de epidurale…
Maar, nog niet goed beseffend van alles, waren ze daar, na nog geen 20 minuten !
En, meteen gingen ze met hen weg. Jürgen gaf mij nog snel een kus en ging met onze twee meisjes mee naar de neonatologie, voor de eerste onderzoeken.
En ik, ik lag daar … Mijn dochters nog niet gezien, hormonen die door mijn lijf gieren, tranen die opkomen en eindelijk een maag die niet meer bij elkaar gedrukt werd :D. Ik lag te luisteren naar de telefoon die zou overgaan in het operatiekwartier, zo was dat toch bij Warre, dan belden ze naar boven om te melden dat alles goed was, zijn gewicht en zijn grootte kreeg ik toen te horen.
Maar nee, deze keer geen telefoon. Ik verzeker je, alle scenario’s gaan door je hoofd!
Ik werd naar de ontwaak ruimte gebracht, want, ik mocht pas weg wanneer ik mijn benen weer kon bewegen. “Hooguit 20 minuten, mevrouw”. Tjaaa, als het zoals al een aantal zaken weeral het zelfde scenario was zoals bij de geboorte van Warre, dan was ik wel voor een aantal uren vertrokken. De morfine pomp bleek niet goed te zitten, ze hadden deze in mijn bloedvat gestoken, dus bij het testen ging mijn hartslag fameus de hoogte in. “We zullen ze wel hersteken, mevrouw”. Niets ervan, die rommel uit mijn lijf. Ik doe het wel zonder! Ik kreeg nogal vreemde blikken, maar hey… Een moeder die net bevallen is én haar kinderen nog niet gezien heeft én niet weet hoe het gaat. Ik kan u verzekeren, ik was niet meteen de aangenaamste patiënt.
Gelukkig was er een opmerkzame verpleegster, die mijn zenuwen bemerkte en de moeite had gedaan om toch even naar neonatologie te bellen. Ik zag het nog zo, ze vond geen papier, dus schreef ze alles maar op haar broek! Die vrouw was voor mij toen al een held! Want, ik wist eindelijk dat alles perfect ging met de meisjes. Ze hadden zelfs geen extra beademing nodig, enkel het eerste uur even een “c-pap”. En dat voor 35 weken! Ja, ik had straffe dochters op de wereld gezet! *Glunder, glunder*
Na 3(!!!) uur mocht ik dan eindelijk mijn kinderen zien. Ik werd met mijn bed tussen hun twee couveuses geschoven en kon zo mijn handen bij hen leggen. Ik krijg het alweer moeilijk als ik weer aan dat moment denk! 😀
Maar kijk, nu 3 jaar later hebben we 2 flinke, ietwat eigenwijze,hoogsensitieve dochters, die weten wat ze willen en ons nog steeds geen nachtje doorslapen gunnen! Die hun dosis glitters en glamour graag hebben, want “hey mama en papa, wij zijn wel prinsessen eh!”
Lieve Hannah en Yenthe, de zwangerschap was nooit gepland, laat staan x2! Maar, van het moment dat we van de eerste shock bekomen waren, … (Ik kan u verzekeren, als je de pil neemt, niet ziek bent geweest en dan plots zwanger blijkt, van een tweeling, dan sta je daar wel even met je mond vol tanden, in mijn geval gelukkig dat ik neerlag 😀 ) waren we meteen blij en gelukkig en gingen we stap voor stap ons leven herplannen om jullie een even warme thuis te kunnen geven!
Ook al geven jullie ons grijze haren, wallen tot op de grond en is ons slaaptekort alleen nog maar verdrievoudigd! Mama en papa zien jullie suuuuupergraag en zouden ons geen leven meer kunnen voorstellen zonder jullie!
Jullie hebben ons nog meer leren relativeren. Geleerd dat “less is more” is én dat het leven gaat zoals het gaat. Dat we wat meer moeten loslaten (ja, echt serieus, das dus kei moeilijk eh!)
De kusjes, knuffels en de “ik hou van jou”-woordjes laten ons de moeilijke momenten vergeten. Want, nee. Doordat ze, ondanks hun perfecte start, nog 3 weken op neonatologie hebben gelegen, om in gewicht aan te komen, hebben wij tot op de dag van vandaag nog geen roze wolk gevonden! Het was meteen met beide voeten op de grond! Het zal hier altijd een “appelblauwzeegroenewolk met af en toe eens wat roze bollen zijn”.
Dikke kussen van papa en mama xxx
Cote 100% 
Awel Dorien één woord …….chapeau de manier hoe u dit weerom verwoord hebt.
Als de meisjes groter worden en dit alles zullen lezen……….zullen er wel traantjes over hun wangen rollen en zeggen tegen elkaar wat een kranige mama hebben wij ! Vond het zelf aangrijpend bij het lezen van deze blog. Groeten.