Vandaag de dag kom je de term “hoogsensitief” veel meer tegen dan vroeger. Vroeger werden deze kinderen of mensen vaak bestempeld als anders, vreemd of onhandelbaar. Maar, waar men zich niet van bewust is, is dat hoogsensitiviteit aangeboren is. Maar, ik ga hier vandaag niet technisch over uitweiden.
Meer dan een anderhalf jaar geleden kwamen wij in aanraking met de term hoogsensitief zijn. Het was al sinds de geboorte van onze zoon duidelijk dat hij een kind was met een eigen handleiding, eentje die ze niet standaard liggen hebben.
Bij de standaardcontrole na 4 weken, zei de kinderarts ons toen al “jullie hebben een kind dat veel aandacht en variatie nodig zal hebben”. Alsof zij toen als wist dat Warre “anders” was. Warre was een kind dat amper sliep, wanneer hij wakker was, wou hij alles zien, liep op zijn 8 maand al rond de kasten, sprak met zijn 2,5 jaar al zoals een kleuter van 4- 5 jaar. Hij sprak al correcte volzinnen. En ja hoor, vandaag is hij 5 jaar, slaapt hij nog steeds bitter weinig, wil alles weten, mengt zich in volwassen gesprekken, het woord “waarom” kunnen wij al niet meer horen en kent hij ondertussen al alle kleuren in het engels.
Dit gaf ons als ouders vaak een dubbel gevoel. Natuurlijk waren wij trots dat onze zoon bij de start van de peuterklas bewust tot 10 kon tellen, alle kleuren al kende, in perfect foutloze volzinnen sprak en wist wat de dood was.
Waar wil ik nu naartoe zal je denken? Wel, ook bij onze meisjes werd snel duidelijk dat het kinderen zijn met een andere handleiding. En, tot op de dag van vandaag zijn we voor alle drie onze kinderen nog steeds op zoek naar wat de beste manier is om met hen om te gaan. Want, ook onze beide meisjes zijn hoogsensitief.
Doordat, vooral ik, mij zo hard ben gaan verdiepen in het onderwerp, zijn we ook te weten gekomen dat niet alleen onze kinderen, maar ook wij hoogsensitief zijn. Wat natuurlijk veel verklaard. Bijvoorbeeld wanneer onze kinderen overprikkeld zijn, raken wij overprikkeld door hun gedrag en zijn we binnen een mum van tijd al onze energie kwijt. En zitten wij in een cirkeltje van allemaal overprikkelde mensen. Alleen, vallen wij dan meteen als een blok inslaap! 😀
Dus ja, wij zijn dan ook heel blij wanneer onze kinderen eindelijk stil en wel in hun bedje liggen. (Waar, naar mijn mening niets mis mee is om dit te vinden). Zij hebben nl deze momenten echt nodig om tot rust te komen, prikkels te verwerken en weer helemaal op te laden.
Zoals je kan lezen in mijn blog van 17 juni 2017 gingen wij toen al het gesprek aan met de school. En, net zoals toen krijgen we momenteel dezelfde (negatieve) signalen dat het, vooral voor Warre, te veel is. Te veel prikkels, te weinig uitdagingen. Hij werd vorig jaar getest door het CLB, een IQ test. Maar, bij die test is achteraf gebleken dat deze niet correct uitgevoerd werd. Dus moeten wij zeker nog een jaar wachten, voordat we deze test opnieuw kunnen laten uitvoeren. Heel frustrerend!
Daarom heb ik besloten om een bepaalde weg in te slaan en om van onze persoonlijke struggles mijn kracht te maken. Niet alleen om zo onszelf en ons gezin de kracht van het “hoogsensitief zijn” te leren ontdekken en positief te gebruiken. Maar, ook om andere mensen te helpen in hun zoektocht naar de juiste aanpak voor zichzelf, voor hun gezin of voor hun kinderen. Want, hoogsensitief zijn is heel mooi! En moet worden gezien als een positieve eigenschap!
Vandaag de dag krijg ik al geregeld vragen van mensen om hen wat tips te geven. Of om hun hart te luchten, omdat ze weten dat ik er intensief mee bezig ben.
Ook wil ik scholen gaan sensibiliseren over dit onderwerp. Want, wij merken heel fel dat de onbekendheid bij scholen groot is. De zorgjuf van onze school kent, ondanks dat wij er dus al drie jaar met hen over communiceren, bijna niets over deze materie. Het is onbekend terrein voor haar. Zelfs voor de psychologen die wij al bezochten was het vaak onbekend terrein.
Vaak krijg je zo’n blik “allez, daar is het volgende stel ouders dat wilt dat hun kind anders is”. Voor alle duidelijkheid. Dat willen wij dus niet! Wij willen enkel dat er meer bekendheid komt over dit onderwerp. Dat scholen hier mee bekend geraken. Dat CLB’s hier bekend mee zijn. Wij willen namelijk geen etiketjes op de hoofden van onze kinderen. Maar, jammer genoeg is dat wel de enigste manier in onze maatschappij om bekendheid of hulp te krijgen. Een kinderpsychiater die wij bezochten, wou onze zoon “diagnostiseren” met “autisme”, zodat we wel hulp zouden krijgen. Maar, hier zijn wij resoluut tegen in gegaan. Ze zei zelf dat onze zoon geen enkele vorm van autisme vertoont, maar dit wel de enigste manier is tot het openen van poorten tot hulp. Dit was best wel choquerend!
HSP of hoogsensitiviteit is dan ook geen diagnose. Waardoor vele mensen of kindjes uit de boot vallen voor extra begeleiding op school of werk. De ene arts “gelooft” er wel in, de andere vindt het maar een “modeverschijnsel” van vandaag de dag. Net omdat er nog véél te weinig bekendheid over is!
Maar, er zijn gelukkig wel al organisaties in België die zich uitsluitend bezighouden met dit onderwerp:
- Zo heb je “zitdazo” een organisatie die ik ook volg via Facebook . Zij geven regelmatig lezingen, hebben boeken die zéér goed zijn en waar je terecht kan als ouders.
- Of kan je ook terecht voor meer informatie op de site van HSP vlaanderen.
Via instagram kan je mij, mijn hoogsensitief gezin, onze struggles en positieve momenten mee volgen.
Liefs,
Dorien
mooi gezegd Dorien
Hey Dorien
Je komt met de juiste blogpost op het juiste moment. Momenteel lees ik het boek “Hoogsensitief Opvoeden en volg al een tijdje “Zitdazo” en dit omdat ik het vermoede heb dat mijn zoon van zes jaar hoogsensitief is. En net zoals je hierboven beschrijft dacht ik bij mezelf: hij is niet de enigste thuis.
Je zit al een stap verder dan mij. Ik heb nog geen leerkrachten erover aangesproken. Het ontmoedigd me wel een beetje te lezen dat er weinig begrip voor is. En toch….Ik lees verder het zal ons als ouders goed doen. Hoe meer we erover weten, hoe beter we ermee kunnen omgaan.
Goed geschreven !