Loyaliteit.
Al 7 jaar ben ik gelukkig samen met mijn man, waarvan 3 jaar getrouwd.
Sinds die tijd ben ik dan ook getuige van de liefde voor zijn job. Voor de loyaliteit die hij heeft én de fierheid.
Ik kan dan ook zeggen dat ik echt wel terecht fier ben op hem. Het siert hem. Zijn toewijding, zijn loyaliteit, zijn fierheid.
Maar, Ik heb ook de keerzijde mogen ondervinden van zijn loyaliteit.
Realiteit.
Een keerzijde is zijn vele uithuizigheid bijvoorbeeld.
Wij wonen op 125km van zijn basis. Dagelijks 1,5uur op en 1,5uur af. Waarom niet verhuizen hoor ik je denken? Wel, dat is allemaal niet zo evident. Toentertijd was er co-ouderschap met zijn dochter. Dan moet je maximaal binnen de 25km van elkaar wonen. (wil jij er als persoon niet voor het op én het afhalen moeten instaan).
Ik had hier een job, nu ben ik een thuisblijfmama. (Lees ook: Huismama.) Maar, ondertussen hebben wij ook 3 kindjes, die hier naar school gaan.
En, mijn man is al zowat in alle uithoeken van België gestationeerd geweest. Tijdens zijn nu al 28 jarige carrière is hij al gestationeerd geweest in Zedelgem (West-Vl.), Heverlee (Vl.-Brabant), Peutie (Vl.-Brabant), Goetsenhoven (Vl.-Brabant), Brasschaat (Antwerpen), Bierset (Luik), terug naar Brasschaat en dan nu Koksijde (West-Vl.).
-Als hij telkens moest verhuizen wanneer hij veranderde van standplaats, dan had hij al meermaals België doorkruist met een hele hoop verhuisdozen.
Gelukkig is hij (nog) niet moeten veranderen tijdens onze verkering/ huwelijk. Want, hoe je het draait of keert, simpel is dat niet. Al is de kans groot dat dit binnen dit en een aantal jaar wel het geval zal zijn.
Voor defensie is het een evidentie dat zijn personeel maar volgt naar waar die wordt uitgezonden.
Indien je verandert van standplaats, voorziet defensie 3 maand een tegemoetkoming voor uw onkosten woon/werkverkeer.
Maar, je man heeft toch gekozen voor het leger?
Ja, dat klopt! Dat was 28 jaar geleden een bewuste keuze van hem. Een keuze die hij zich -voor alle duidelijkheid- nog geen enkele seconde beklaagd heeft.
Maar, de realiteit is wel dat hij ook voor zijn job uit te voeren, al uren en uren heeft doorgebracht in de auto of op de moto. én ook dit is voor defensie een evidentie.
Oh ja, defensie voorziet wel trein abonnementen voor zijn werknemers. Maar, in het geval van mijn man zou dat dus willen zeggen dat hij daags voordien al zou moeten vertrekken. Want, de verbinding van onze woonplaats naar zijn standplaats is niet haalbaar om elke dag te doen (+3uur onderweg), want er rijden zo vroeg geen treinen, waardoor hij op tijd zou aankomen. En dan nog, dan staat hij nog maar aan het station. Dan zou hij dus ook al een fiets moeten voorzien.
Nog zo’n “leuke” bijkomstigheid is dat wij jaarlijks extra controle krijgen van de belastingen. Zij geloven nl.niet dat mijn man effectief zoveel op de baan is voor zijn job. Nou ja, als jullie zijn basis dichter kunnen brengen of onze woonplaats dichter, doe maar! 😀
En nee, een hele week “living in” zijn is GEEN optie. Iets met een familiaal leven enzo … Maar, om eerlijk te zijn, defensie trekt zich echt niets aan van dat familiaal leven. Dit was trouwens de reden van het falen van zijn eerste huwelijk. Op den duur vervreemd een mens van zijn eigen partner.
Onze kinderen zijn het vanaf hun geboorte gewoon dat papa veel weg is. “gaan werken met de broemmer” zeggen ze dan. Al heeft vooral onze oudste zoon het de laatste maanden ontzettend moeilijk met de vele afwezigheden van zijn papa.
Mijn man werkt buiten zijn gewone werkdagen (waarvoor hij dagelijks de deur al uit is om 6.30u(!!), om tegen 08.00u aan te komen op zijn werk) ook met 24uur diensten.
Dus in de meeste gevallen is mijn man nooit aanwezig tijdens het opstaan. Samen ontbijten is hier een zeldzaamheid. En, wanneer hij dan wel thuis is, een waar feest!
Zelfs onze meisjes, die bijna 3 zijn, hebben ’s ochtends al de reflex om te zeggen: “papa is weg”, “papa gaan werken”, “papa weg met de broemmer” .
Ik vind dat zelf toch verbazingwekkend hoe zelfs zo’n jonge kinderen er gewoon vanuit gaan dat hun papa weg is. Ze zijn zelfs verbaasd wanneer hij ’s ochtends eens gewoon thuis is!
aanklacht.
Enkele maanden geleden schreef er (anoniem) een vrouw van een militair een aanklacht over de vele uithuizigheid van haar man. (lees hier het artikel: aanklacht uithuizigheid.)
Daar is heel wat reactie op gekomen. En ja, ik snap haar wel! Ik heb dan nog het geluk dat mijn man geen functie heeft waardoor hij buitenlandse missies of zo moet doen. Al heeft hij die in het verleden zeer zeker wel gedaan!
De reacties waren verdeeld. Zowel de reacties met begrip, maar evengoed de reacties vol onbegrip!
Mensen gaan er maar al te vaak van uit dat wanneer je kiest voor een job binnen defensie het maar normaal is dat je zoveel weg bent, je amper thuis bent en je gezin maar moet draaien zonder jou. “Je krijgt er toch mooi voor betaald”, is vaak de reactie.
In mijn man zijn geval is dat allemaal maar relatief. Een 24uur dienst draaien is geen grootste extra inkomst. En, je moet weten dat al die “extraatjes” (premies dus) aan 55% belast worden.
Ja, wanneer je naar het buitenland moet, voor meerdere maanden, ja, dan krijg je inderdaad een mooi extraatje. Maar, lost geld dan echt alles op??
Nee! Als vrouw, partner, kind van, maakt dat extra geld het gemis er niet minder op.
Een mooi voorbeeld is onze militairen die na de aanslag van 22 maart 2016 op alle hoeken van de straat aanwezig waren, tot op de dag van vandaag!
Maar, wat de meeste mensen onder ons NIET zien, is dat deze mensen weken van huis zijn. Het is niet omdat je shift er voor die dag opzit, dat je ’s avonds lekker naar huis gaat. Nee, je blijft gedurende de periode dat jij op een bepaalde plaats van dienst bent, continu bij je team.
En, tussendoor/ nadien, moeten deze mensen ook nog trainen voor hun andere missies of om hun operationele status te behouden. Na weken van straatdienst, hebben zij geen weken verlof. Nee, het gewone leven binnen hun commando gaat gewoon verder.
Wat is nu eigenlijk de bedoeling van heel mijn verhaal zal je denken? Awel, ik wil gewoon even mijn frustratie kwijt! Mijn frustratie over het feit dat defensie dingen verwacht van hun personeel, ten koste van hun gezinsleven. En, omdat ik graag onderwerpen aansnijd waarvan het niet zo evident is om er over te spreken.
Een aantal weken geleden heb ik geïnformeerd of er officiële cijfers bestaan van de echtscheidingen binnen defensie. Wat zal je denken? Ja, ja! Scheidingen bij militairen zijn veel meer voorkomend dan men zou denken. Alleen, er zijn GEEN officiële cijfers van bekend.
Volgens mij wil defensie gewoon deze realiteit niet onder ogen zien. Wil defensie niet beseffen dat hun verwachtingen wel degelijk impact heeft op het privé leven van hun militairen. Misschien gaan ze het beseffen als ze geen kandidaten meer vinden? OF ja die mogen nu de dag van vandaag al op maandag de kazernes vervoegen in opleiding want vroeger moesten die dat op zondag doen. Kwestie van een gezinsleven mogelijk te maken. Jammer genoeg is daar na de opleiding nog weinig van te merken.
Nog even voor alle duidelijkheid. Dit is MIJN persoonlijke mening. Niet die van mijn man, niet die van iemand anders. Want, om eerlijk te zijn, mijn man was niet zo happig op het feit dat ik mijn mening zou ventileren. Hij weet namelijk ook hoe ik er over denk :D. En, dat dit niet echt strookt met hoe defensie zich wil profileren.
Conclusie.
Nu, als je zekerheid wil, discipline wil kweken én een boeiende job wilt hebben. Dan is defensie echt wel een goede keuze. Je leert er veel, kan er je eerste werkervaring opdoen, (we moeten eerlijk zijn, als jong afgestudeerd persoon zonder werkervaring is het ook moeilijk om aan een leuke job te geraken) Maar, je moet je gewoon bewust zijn van het feit dat er zich nu eenmaal bepaalde zaken gaan zijn die hieronder zullen lijden.
En, defensie zal in de toekomst -naar mijn mening- zijn mentaliteit moeten aanpassen. Vandaag de dag staat het gezin meer en meer centraal. En, is je job er om te leven en niet omgekeerd.
Ik als partner heb de afgelopen jaren al heel wat zaken alleen moeten doorstaan. Mijn man heeft al veel moeten missen in het opgroei proces van onze kinderen. (hij was maar net op tijd thuis van een buitenlandse cursus voor de geboorte van onze tweelingdochters!) En, het enige wat ik wil bereiken is dat er wat meer bekendheid/ erkenning is.
Mijn man is een fiere militair. Vaak zeg ik dan ook dat hij de gek van zijn basis is. Hij geeft zich voor de volle 100% (en wie dit graag tegenspreekt, mag dit mij altijd gerust privé even komen zeggen!) Hij doet er alles voor dat diensten blijven draaien, dat iedereen alles heeft wat hij/ zij nodig heeft. Zal zijn job met veel overgave promoten. En, zal altijd alles doen voor ieders goed!
Ja, ik ben trots. Héél trots!
Maar ja, ik én onze kinderen missen hem vaak. Wanneer hij er niet is om even gek te doen voor het slapengaan, wanneer ik tijdens koude nachten dicht tegen hem aan kan kruipen. Dat ik ’s avonds alleen voor de tv zit. Ja, dan missen wij onze papa/ man extra hard.
En ja, dat is dus “de bluts met de buil”. Want, na een 24 uur dienst is hij thuis. Om dan daags nadien weer te vertrekken.
Zal ik hiermee mensen misschien voor de borst stoten? Dat kan goed zijn. Maar, respecteer dan ook dat dit mijn mening is. Mijn gevoel.
Een gevoel waar ik al lang mee bezig ben om dit op te schrijven. Al lang over twijfel of ik het überhaupt wel naar de buitenwereld zou brengen.
Zo, het is best wel een zwaar blogje geworden. Maar, allé, dat moet af en toe ook al eens kunnen eh!
Als jullie het eens zijn met mijn woorden, ook fier zijn op onze militairen, deel dan dit bericht gerust.
Liefs,
Een fiere militaire vrouw.
Dorien.
Beste Dorien, mijn vrouw, Mary. Zit in’t zelfde geval: 3 bengels, waaronder een tweeling,een echtgenoot die 27j. Militair is en ze was alleen om dingen te vieren van (10, 15 j huwelijk, eerste pasjes kids, mijn 40 ste verjaardag,…) . ik besef maar al te goed dat ik voor Defensie zo veel kan draaien , omdat ook hier een sterke vrouw achter me staat. Ik was recent nog in Afgh. Voor 6 maanden en kreeg er van de opperbevelhebber een ‘General’s coin’ tijdens een speciale plechtigheid. Geen moment heb ik getwijfeld en dezelfde avond nog heb ik deze coin naar mijn echtgenoot gestuurd, want zei verdient dit . zonder haar was het niet mogelijk. Ik wil je ook oprecht danken voor de steun die jij elke dag geeft aan je man!! Merci !
Goed zo Jan,
Robby
Dorien, we leerden elkaar kennen en waarderen. Blij met je blog. Ventileren, met respect, zoals je het deed, moet kunnen. Proficiat. Jullie geraken er wel uit. In goede en kwade dagen…jullie weten wel…Padre Andre
Mooi geschreven en het is 100% juist.. De vrouw van een militair is de ruggegraad van hem.
Zij verdienen net zoveel ( misschien wel meer) een medaile voor hun zelf opoffering tijdens de lange afwezigheden en ook dagelijkse sleur. Gelieve deze mooie beschrijving eens aan onze MOD te bezorgen.. Misschien….maar heel misschien gaan zijn ogen dan eens open , en doet hij werkelijk iets echt voor onze militairen.. Niet enkel beloftes zoals tot nu .. Een exmilitair op pensioen .. Herman
Mijn vrouw, kinderen en ik kunnen deze tekst voor 100000% beamen!! Ik ben nu in pensioen en kan nu pas genieten van mijn familie, maar wij zijn trots en fier op wat wij hebben gedaan. Als je een dankwoord verwacht, moet je het niet doen. Het is de overtuiging, de inzet en het begrip dat telt. Persoonlijk ben ik mijn echtgenote enorm dankbaar voor haar inzet, geduld, begrip, enz … Ik kon met een gerust gemoed vertrekken op opdrachten, missies, enz … Zij was/is de ruggengraat van “mijn” familie. Zulke vrouwen zijn tegenwoordig nog moeilijk te vinden. En inderdaad, zij verdienen ook de medaille van “moed en zelfopoffering”.
RESPECT !!!!
Respect voor jou, maar ook voor je man. X
Ik kwam je blog toevallig tegen via de groep voor tweelingmoeders. Jeetje wat heftig zeg, wat een impact heeft zoiets, hoewel ik het nooit onderschat heb overigens. Mijn man is vroeger in dienst geweest maar uiteindelijk lichamelijk afgekeurd. Nu ik dit lees ben ik er stiekem wel blij mee. Ik zou het hem van harte binnen maar het gemis zou groot zijn. Een hele dikke knuffel voor jou.
Het is niet verwonderlijk dat men aan geen militairen meer geraakt, proficiat aan deze die het nog aandurven bij defensie te tekenen.
Geachte mevrouw,
Ik heb uw “aanklacht” tegen defensie met veel aandacht gelezen en ik begrijp zeer goed dat u de uithuizigheid van uw man voor u, zowel als voor uw kinderen zeer vervelend vindt.
Waar ik echter geen begrip voor kan opbrengen is dat uw relaas een aanklacht is tegen het mutatiebeleid van Defensie.
Doordat uw echtgenoot veelvuldig van standplaats moest veranderen vermoed ik dat hij officier is. Uit de opgesomde standplaatsen vermoed ik bovendien dat hij behoort tot de Luchtcomponent en misschien zelfs tot het varend personeel (piloot, navigator…)
Ik werd in Lüdenscheid geboren als zoon van een militair en oorlogsvrijwilliger in het toen nog bezette Duitsland. De veelvuldige mutaties van vader later leidden ertoe dat ik het lager onderwijs in ZES verschillende scholen heb doorgemaakt.
Later als officier werd ik ACHT maal gemuteerd. Ik weet dus waarover ik spreek als het op verhuizen aankomt. Ik geef grif toe dat dit telkens zeer vervelend was, zowel tijdens de periode bij mijn ouders als later met mijn gezin met twee kinderen. De nu lege bananendozen staan als trieste herinnering op zolder.
Uw probleem om uw echtgenoot niet te kunnen vergezellen is een eigen keuze. Eigen huis? Kinderen op de eigen school laten? U maakt die keuzes, niet defensie.
Zowel uw echtgenoot, als ik, als alle officieren weten bij aanvang van hun loopbaan dat hen veelvuldige verplaatsingen te wachten staan.
Het is zeker niet mijn bedoeling om u te beoordelen of te schofferen. Ik wil enkel reageren op uw “uithaal” naar defensie.
Verder wens ik u nog veel succes met uw MAMAVANDRIEBLOG.
Met vriendelijke groet,
Bob Marien
Beste Bob,
Dank voor uw reactie.
Maar, toch ga ik er even tegen in.
Een keuze kan je dit niet bepaald noemen.
Ik ken genoeg officieren (varend en niet varend) die jarenlang op dezelfde basis gezeten hebben na hun opleiding. Maar, daar gaat het niet om.
Om nog even te duiden, mijn man doet zijn job heel graag. En neemt de km er bij. En net dat is dus de sterkte van defensie. Militairen die hun job graag doen, met hart en ziel.
Maar, waar wij wél voor kiezen is om onze kinderen een stabiele thuishaven te geven.
En daar hebben wij ook onze redenen voor. Defensie maakt die keuze niet. MAAR ze mogen ook niet verwachten dat wij als gezinnen verschillende keren verhuizen. Dat kan en mag defensie niet verwachten.
Een vaste woonplaats is in mijn ogen net enorm belangrijk!
Maar, dat is mijn persoonlijke mening natuurlijk.
Wij willen onze kinderen niet van hot naar her sturen. En, zoals u wel kon lezen, had mijn man een dochter in co ouderschap. Hij had dus de verplichtingen naar zijn dochter toe, die hij trouwens NOOIT ontlopen zou zijn. En dat kan en mag ook defensie hem niet afnemen. Wij wilden nier dat onze kinderen telkens weer moesten aanpassen aan een nieuwe omgeving en nieuwe mensen.
Dat is trouwens ook een van dé redenen waarom defensie vandaag de dag geen personeel meer vindt.
Mensen willen wel. Maar, willen ook stabiliteit in hun privé leven.
Er bestaan geen cijfers van, want dat heb ik bij de officiële instanties nagevraagd, maar, de scheidingscijfers liggen zeer hoog bij defensie. En dat is wat de mensen vandaag de dag er niet meer voor over hebben, een privé leven dat kapot gaat! En dat kan je hen ook niet kwalijk nemen 🙂
Maar, ik heb respect voor jouw mening ook natuurlijk 🙂 en bedankt dat u dat ook heeft voor de mijne!
Bedankt voor uw reactie!
Beste Dorien, bedankt voor je antwoord. Ik heb mijn vorige repliek eveneens gepost op je op FB gedeelde BLOG. Staat u mij toe om uw antwoord daar ook op te plaatsen?
Mvg, Bob
Prima hoor! Ik vermoed dat je ergens zal gereageerd hebben op iemand dat mijn blog gedeeld heeft!
Bedankt Dorien en verder wens ik jullie alsnog een gelukkig en vreugdevol samenzijn, hopelijk met geen mutaties meer voor je echtgenoot. Waarschijnlijk is hij reeds meermaals boven ons huis gevlogen want ik zie de Seaking en de NH-90 bijna dagelijks boven ons huis cirkelen.
Mvg, Bob
Bob,
Ik versta Dorien maar al te goed, u hebt blijkbaar gekozen om het mutatiebeleid van Defensie te “ondergaan”. Dorien, als echtgenote van, heeft daar blijkbaar veel minder voor gekozen (alhoewel uit haar blog blijkt dat zij haar echtgenoot ten volle blijft steunen).
Sorry dat ik het zo zeg maar uw antwoord dat de keuzes die gemaakt zijn de “eigen keus” zijn (van Dorien en haar echtgenoot) hoor ik veelvuldig en zijn zo langzamerhand een cliché-antwoord aan het worden. We leven toch niet meer in het Belgique à papa van in de jaren stillekes he Bob. Akkoord, Defensie is een job waar er gemuteerd kan worden maar Defensie (net zoals andere jobs trouwens) is een job waar de hedendaagse militair ook zekerheid verwacht. Die zekerheid bestaat tegenwoordig voor velen onder andere uit de vastheid van de job (tegenwoordig niet zeker meer) en eveneens een plaats van tewerkstelling dicht bij huis, het werk van de echtgeno(o)t(e) en de school van de kinderen, enz. … Chapeau voor u dat u 8 maal gemuteerd werd en dan maar de verhuis erbij nam, maar stel uzelf de vraag wie dit heden ten dage nog veel wil doen. Stel, u woont in Brugge, waar uw vrouw werkt en uw kinderen naar school gaan, zou u dan aanvaarden dat u bvb naar Aarlon zou gemuteerd worden? Gaat u dan verhuizen, uw vrouw haar werk laten opgeven, de kinderen naar een franstalige school zenden of … vrouw en kinderen thuis laten en living in zijn in Aarlon? En dit met de onzekerheid dat het enkele jaren nadien weer niet naar de andere kant van het land is. WOW … Wat een leven heb je dan nog zeg? De vraag stellen is ze waarschijnlijk beantwoorden. Indien men dit tegenwoordig zou zeggen tegen potentiële kandidaten dan vrees ik dat men niet veel instroom meer zou hebben.
Sta me toe om eveneens te twijfelen indien de kandidaat militairen volledig op de hoogte zijn van het leven dat hen te wachten staat in Defensie (waaronder de vele mutaties).
Onbekende,
Ik wens hier geen ellenlang debat te voeren. Elk heeft zijn/haar standpunt verdedigd. Ik zou nu ook op uw antwoord kunnen repliceren, maar ik spaar mij de moeite.
Mvg
ik heb bewondering voor hoe je het volhoudt met 3 kindjes, bijna in je eentje… Er is inderdaad een mentaliteitsverandering nodig in het leger. Toen ik mijn partner leerde kennen was er nog geen sprake van straatbewaking (ovg) en toen veranderde alles plots na de aanslagen, ik was toen 3 maanden zwanger. En dan zit je daar later dat jaar met een baby van een paar maand oud ineens 2 weken alleen. Want de papa is een fiere militair die loyaal zijn plicht vervult (en zich niet ziek thuiszet). Ik heb nooit anders geweten dan dat hij om 5:40 naar zijn werk vertrekt en nu nog wat vroeger want andere kazerne nu op 140 km afstand enkel. Nu is er geen bewakingsopdracht meer maar blijft hij wel 2 keer per week in de kazerne slapen vanwege de afstand. Ik hoop dat men in de toekomst een wat menselijker beleid voert (makkelijkere transfers, meer zicht op toekomstperspectief met garanties vanuit hr, beperking in afstand tot werkplek; naargelang je niveau natuurlijk want op sommige niveaus is dit beperkt …) .
Waw! Wat jij hier schrijft voelen veel vrouwen.
En idd. wij maken de keuze niet. Ik leef nu 7j met mijn partner. En ik kan zeggen dat het leger heel wat brokken veroorzaakt heeft in onze relatie. Vandaag staan we zover dat er een einde aan onze relatie is gekomen.
Niet enkel door het leger, wel heeft het een bepaald gewicht in de breuk.
Ik zal het leger nooit begrijpen en al helemaal niet hoe men met mensen om gaat. Veel weg van huis, er is nooit een zekerheid wat planning betreft waardoor je als partner zelf maar uw planning moet wijzigen. Ik werk zelf dan ook nog. Heb mijn carrière opzij gezet omdat mijn partner op missie was.
Dus ja als vrouw offer je veel op voor het leger. Daar zouden ze bij het leger wat meer respect en erkenni g voor mogen hebben.
Dan spreek ik nog niet over de lonen waar die mannen mee naar huis komen… voor alle uren en inspanningen is dit allesbehalve in verhouding.
Chapeau hoe jij dit doet en hoe uw man uw inspanningen respecteert. Nu het leger nog…
Groeten. R.M
Wat jammer te lezen dat je relatie gestrand is. En dat defensie hier toch ook wel een zeker aandeel in heeft. De legertop beseft nog niet half welke impact dit heeft op een gezin. “Je weet waaraan je begint” is een reactie die vaak gezegd wordt, maar dat is zever vind Ik zelf. Ikzelf ben sinds de geboorte van onze tweeling (okt 2015) fulltime thuis voor de kinderen. Net omdat een job, kinderen en zijn onregelmatig leven hier niet te rijmen vielen. Velen denken dat ze goed verdienen. Maar, zoals je zelf zegt.. De verhoudingen kloppen echt niet! We steunen elkaar. Ook al botst het hier al eens wat betreft het werk! Bedankt voor uw reactie!