Dag van de ouderverstoting.

25 april 2018, een normale dag zou je denken. Maar, voor meer dan 50 000 mensen, waaronder het overgrote deel vaders, is dit geen gewone dag. Want, vandaag is het “dag van de ouderverstoting”.

De wat zal je denken?

Ouderverstoting. Vooral vaders zijn hiervan het slachtoffer. Maar, wat is het juist?

Het ouderverstoting syndroom is dat één van de ouders, vaak de vaders, slecht worden gemaakt door de ex-partner of dat de kinderen worden weggehouden bij hen.

Zo komen kinderen vaak  in een loyaliteitsconflict, of ontwikkelen ze een gespleten loyaliteit.

Maar, wat de ex-partner vaak niet bedenkt is dat het kind hierdoor, ook op latere leeftijd, problemen kan van ondervinden.

Ieder kind moet loyaal kunnen zijn naar beide ouders. Maar, vaak door een (vecht)scheiding laat de ex-partner dit niet meer toe.

En waarom ik hier over schrijf zal je denken? Nu, de dag van vandaag is dit nog steeds een groot taboe. En, zoals jullie wel weten is net dàt wat ik wil doorbreken. Taboes!

En ja, ook wij spreken uit ervaring. Mag ik dit luidop zeggen? Waarschijnlijk niet! Waarom niet? omdat net dat het probleem is waardoor dit probleem nog te weinig aangepakt kan worden. Omdat de slachtoffers hiervan niet durven spreken. Omdat ze schrik hebben dat zo ooit een herstel met hun kind(eren) helemaal een utopie wordt.

Ex partners staan niet stil bij de emotionele gevolgen hiervan. Zowel bij het kind als de tegenpartij.

Als het kind jaren aan een stuk te horen krijgt dat “je vader niet genoeg van je houdt” of “hij wil dit weeral eens niet doen”, of wanneer je als kind niet kan/mag zeggen dat je het bij papa leuk hebt gehad. Zo weet het kind ook niet meer wat het moet geloven en hoe de vork echt in de steel zit. Zeker wanneer een kind dit al van jonge leeftijd moet aanhoren. Vaak is het naar mijn mening is ook jaloezie één van de redenen waarom, -ja sorry voor de realiteit- vaak moeders dit fenomeen in de hand werken.

En, in ons Belgiëlandje is het zo dat vanaf een bepaalde leeftijd een rechter de kinderen niet meer gaat verplichten om naar je vader toe te gaan.

Wij werden hier ongewild mee geconfronteerd. Op het moment was mijn man zijn dochter 14 jaar.

Wij werden “gedwongen” in een situatie waarin de dochter fulltime bij haar moeder ging wonen en wij hier financieel voor mochten opdraven.

En zo gaat het vaak.

Niet dat wij onze verantwoordelijkheid wilden ontlopen. Ver van. Maar, waar wij altijd gelukkig waren met de “co-ouderschap” regeling, moesten wij nu verplicht akkoord gaan met het totaal tegenovergestelde.

Ja, en vaders blijven hier dan zeker nog steeds aan het kortste eind trekken. Dat is ook de gitzwarte realiteit.

Kan hier wat aan gedaan worden? Ja, natuurlijk! Meer openheid en transparantie over dit onderwerp. (Familie)rechters die minder blind moeten zijn hiervoor. En er niet standaard van uit moeten gaan dat de vaders de slechteriken zijn.

Een betere begeleiding bij echtscheidingen. Zodat ook de kinderen weten dat ze loyaal kunnen en mogen, maar vooral moeten zijn naar beide ouders toe.

Heeft dit onderwerp op ons als gezin, maar vooral op mijn man een invloed gehad?

Ja! Zeer zeker. Want wij voelden ons niet gesterkt, al zeker niet door de wetgever in dit land. Maar vooral … We waren gekwetst!

Heel af en toe is er tussen mijn man en zijn dochter contact. En dit stimuleer ik zeker. Het is en blijft zijn dochter én hij blijft bovenal haar vader. Dat zal altijd zo zijn!!!!

Hopelijk komt er een dag waarom dit onderwerp geen taboe meer is én er actief wordt op ingezet dat deze cijfers tot het minimum herleid kunnen worden!

Doen jullie mee om dit onderwerp zo zichtbaar mogelijk te maken? En zo elke ouder een hart onder de riem te steken die hier het slachtoffer van is?!

Liefs,

Dorien