Be you tiful. 27 jaar en onzeker.

Be *You * Tiful

27 jaar, in de fleur van mijn leven, een fantastische man die mij op zijn handen draagt, huisvrouw en drie kinderen, perfect zou je denken, toch?
Niets is minder waar, al sinds de komst van de tweeling zit ik in een soort van identiteitscrisis. Ja, als je mij dat vroeger zou gezegd hebben, had ik maar eens raar gekeken. Zo jong en al in de knoop met je leven. Het kan! En ik zit er middenin.
Onze kinderen fulltime opvoeden was een weloverwogen keuze zoals de meesten wel zullen weten. Financieel was dit gewoon veel interessanter dan te gaan werken (ik werkte parttime en mijn werkgever had geen fulltime uren over). Maar, wat valt mij dit zwaar! Ik zie hen ontzettend graag, maar ik ben echt opgebrand. Ik ben veranderd van een sociaal en vrolijk persoon naar iemand die het liefst binnen haar 4 muren is, enkel zal buitenkomen als mijn man er bij is of het echt nodig is en ik meer negatief dan positief in het leven sta. Ze zuigen letterlijk alle energie weg uit mij. De ene dag barst ik van energie en zou ik bergen verzetten en de andere dag blijf ik liever een hele dag in mijn bed. Mijn fybromyalgie helpt hier natuurlijk ook niet bij én de weinige zonneschijn al zeker niet! Daar ben ik mij wel van bewust.
In mei gaan ook de meisjes naar school. En, is het wel degelijk de bedoeling dat ook ik terug ga instappen op de arbeidsmarkt. En dan komt de vraag, “wat wil ik gaan doen?”. En net die vraag houdt mij al bijna 2 jaar bezig. Ik doe zoveel graag, kan redelijk wat dingen goed, maar echt in iets uitblinken doe ik niet. En, als ik de vacatures vandaag de dag bekijk, dan zakt de moed mij volledig in de schoenen. Ik heb zeer sterk het gevoel dat ik in iets wil uitblinken, succesvol wil zijn. Al mijn hele jeugd kamp ik met faalangst. En dat heeft mij tijdens mijn studies zeker parten gespeeld. Mijn conservatorium studies heb ik niet kunnen afmaken door fysieke omstandigheden, musicologie was gewoonweg mijn ding niet. Ik was muzikant en geen “wetenschapper”. En toen ging ik werken. Ik ben begonnen in een kledingzaak en ben geëindigd als administratief medewerker. Mijn job die ik deed toen ik in zwangerschapsrust ging, deed ik heel graag! Ik kreeg verantwoordelijkheden, kwam in contact met allerlei mensen en had een fantastische collega/ baas. Maar, helaas door hervormingen van de staat uit, moest de onderneming waar ik voor werkte, “opgedoekt” worden. Toen werd beslist dat onze onderneming naar een overnemer ging zoeken. Ik ben toen mee “overgenomen”, maar de klik met dat bedrijf is er nooit geweest. Ondanks het “vrouwvriendelijke” bedrijf waar ik terecht zou komen, had ik niet dat gevoel. Vandaar ook mijn stap om dan ook echt mijn ontslag te nemen en mij te richten op onze kinderen.
Maar, to the point, actueel heb ik een zogenaamd “a2” diploma. Mijn middelbare school heb ik afgemaakt (kunsthumaniora). En vandaag de dag kom je daar dus echt niet ver mee! Én de eisen die de werkgevers vandaag de dag stellen zijn zo torenhoog, wat enorm averechts werkt op mijn moed.
Terug gaan studeren is eventueel wel een optie, maar wat? Als ik nu al denk aan examens, begin ik al te huiveren. (Faalangst, je weet wel)…
Fotografie is een passie én er bestaat een opleiding op hogeschool niveau, maar dan neemt het rationele het weer over, kan ik daar iets mee op de huidige arbeidsmarkt? Er zijn al zoveel goede fotografen. Zit de huidige economie nog te wachten op fotografen? En eerlijk? Ik houd meer van het kunstzinnige achter foto’s dan de typische fotografie (huwelijken, communies etc …) en daar is al helemaal geen “markt” voor. Of, je moet al uitzonderlijk goed zijn. En, naar mijn mening ben ik dat zeker niet. Meubeltjes opknappen vind ik ook reuze fijn. Maar, dat is ook weeral zo’n kleine branche, dat ik hier totaal geen idee van heb of je hier effectief wel van kunt gaan leven. En dan is er nog het schrijven of bloggen… Iets waar ik mijn frustraties in kwijt kan. Maar, van bloggen je job maken is niet simpel in tijden waar er blogs in overvloed zijn. Voor mij is dit echt pure ontspanning. Eens even al mijn gedachten formuleren. Of, probeer ik zaken aan te kaarten. Zoals nu dus een beetje, over de huidige werkeconomie, “identiteitscrisissen”.
Maar, wat spreekt mij dan echt aan? Dromen mag altijd natuurlijk, dus dat ga ik dan ook maar even doen, om toch wat positief te blijven! 😉
Artikels schrijven voor een leuk magazine lijkt mij echt wel het einde. Je komt verschillende mensen tegen, het is flexibel en vaak niet echt plaatsgebonden (wat met 3 kinderen en een man die heel veel weg is wel echt handig is!). Want, oh ja, ik heb een fantastische man met een job die helemaal niet zo flexibel is. (Ik heb echt een haat- liefde verhouding met zijn job.) Veel weg, zijn job is op 120km van ons huis, 24u diensten, naar het buitenland, vroeg weg, laat thuis, weekenden, feestdagen, … En aangezien wij geen mega uitgebreid sociaal vangnet hebben, zijn mijn mogelijkheden tot avondwerk/ weekendwerk eigenlijk niet bestaande. Wat het bv een job in de verkoop niet gaat. En ik fysiek niet meer alles kan natuurlijk.
En net al deze voorgaande zaken maken mij zo onzeker over mezelf. Doe ik het goed? Ik wil dolgraag bijdragen aan dit gezin, financieel. Ook al doe ik dat onbewust al een beetje, want door mijn thuis zijn besparen we alleen al €750/maand opvangkosten, zonder pampers etc … Dus dat scheelt wel enorm. Maar, zoals ik al zei, wil ik mezelf ook buiten dit gezin nuttig voelen, wil ik ook ervaren hoe het is om je job dolgraag te doen en om succesvol te zijn in wat je doet.
En elke dag hoop ik weer dat ik opsta en denk: “Ja, dit is het wat ik wil doen”. Of kom ik de jobaanbieding van mijn leven tegen. –Hoop doet leven- zeggen ze!

En in de tussentijd werk ik aan mezelf en mijn zelfvertrouwen én hoop ik ergens mensen te inspireren met mijn schrijfsels!

Liefs,
Dorien ♥  xxx