Het moederschap (Deel I)

Het moederschap.

 

Sinds mei 2013 mag ik mezelf “mama” noemen.  22 was ik, een paar maand later 23.

Ik vond het geweldig, een kindje van ons twee. Ik had op dat moment wel al 2 pluskinderen, maar een eigen kind is toch nog iets heel anders. De liefde die je voelt voor je eigen kind is zo sterk. Dat gevoel vond ik toen zo geweldig en magisch. Het soort liefde dat je enkel en alleen kunt voelen voor je eigen kind(eren). Al had ik natuurlijk ook wel een zorggevoel voor mijn 2 pluskinderen. Dit was toch anders.

Onze oudste zoon was geen gemakkelijke baby. Na 7 weken exclusief borstvoeding te hebben gegeven, kreeg hij krampjes en huilde hij bijna de hele dag door. Vroeg hij om de 2uur (dag én nacht!) om voeding. Ik was een zombie in hoogsteigen persoon.

Na het overschakelen naar kunstvoeding (soja), kregen we iets of wat ademruimte. 4uur tussen elke voeding waren op dat moment hemels!

Ook is hij nooit een echte slaper geweest (nog niet overigens!). Dutjes deed hij niet veel en ’s nachts doorslapen heeft geduurd tot hij bijna 3 jaar was. (Regelmatig moeten we nog eens naar zijn kamer, want Warre is een echte dromer ..) We hadden al snel door dat onze zoon een “specialleke” was. Onze kinderarts zei al na de controle toen hij 4 weken oud was: “t gaat een kind worden dat veel afleiding nodig heeft en niet lang hetzelfde gaat kunnen doen”. Wisten wij veel dat zij gelijk ging krijgen?

Onze zoon is tot op de dag van vandaag een kind dat als het hem niet interesseert, hij er zich niet lang mee kan bezig houden. Hoe ingewikkelder hoe beter! Natuurlijk begonnen wij ons vragen te stellen. Hij was amper 8 maand toen hij zijn eerste stapjes aan de kasten zette en nog geen jaar toen hij zonder hulp rondliep. Nog voor hij naar school ging kon hij tot 10 tellen en sprak hij al in volzinnen. Hij is nu 4 jaar, uiterst gevoelig, telt met gemak tot 20 en meer, spreekt het gemiddeld kind van 6 jaar onder tafel, weet perfect wat leven en dood is en spreekt over lichtsnelheid en rotors alsof hij nog nooit iets anders gedaan heeft.

Voorlopige tests wijzen op een normale begaafdheid, niet dat wij een hoogbegaafd kind wensen, integendeel. (Mijn man heeft ook een hoger IQ). Maar, wanneer hij naar het eerste leerjaar gaat, zullen er nieuwe tests afgenomen worden.

Zoals ik al zei is onze zoon ook zeer gevoelig. Met name hoogsensitief.

Soms krijg ik wel eens de vraag: hoe weet je dit? Dat is in eerste instantie een gevoel.

Hier in België staan ze helemaal nog niet zo ver wat betreft dit onderwerp dan in Nederland. Hier kijken de meeste dokters of psychologen je met een vreemde blik aan. “weeral ouders die hun kind speciaal vinden en anders moeten doen”.

Laat het mij zo stellen: een hoog gevoelig kind van 4 jaar is geen lachertje. Ondanks zijn vergevorderde taalontwikkeling, is en blijft het een kind van 4 jaar en blijft het benoemen van gevoelens niet gemakkelijk. Natuurlijk kan hij wel zeggen “ik ben boos, verdrietig, blij, bang,…” maar vaak kan hij gewoon niet zeggen waarom hij zich zo voelt.

“mama en papa moeten blij zijn” krijgen we vaak als hij iets uitgespookt heeft. Het is voor hem ontzettend erg dat wij boos zijn. Drukte, harde geluiden (ondanks dat hij zelf heel hard kan schreeuwen) zijn voor hem echt moeilijk. Het niet kunnen benoemen van bepaalde gevoelens of frustraties die hij heeft resulteren regelmatig eens in een woede aanval.

Dit alles heeft natuurlijk ook invloed op onze dochters. Want, sinds oktober 2015 zijn wij nog eens onverwachts mama en papa geworden van een tweeling. Deze dames waren allerminst gepland. Maar, meer dan welkom.

Nadat we de eerste schok te boven waren, want als je al onverwacht zwanger geraakt, houd je zeker geen rekening met het feit dat het er ook 2 kunnen zijn. (ondanks dat ik een deel ben van een drieling en mijn man zijn grootvader ook een eeneiige tweeling was). Deze zwangerschap liep enorm vlot. Extra controles waren nodig, gezien het feit dat onze dames eeneiig waren. Maar, telkens zag alles er goed uit en waren er geen tekenen tot vroeggeboorte.

De keizersnede werd gepland op 36 + 5 weken, maar, na een zware periode (manlief moest 8 weken naar het buitenland, en een druk weekend voorafgaand) beslisten ze om toch eerder te komen. Op exact 35 weken kreeg ik weeën. Geen idee wat dit was, gezien ook onze zoon met een keizersnede ter wereld kwam, omdat ik een vernauwd bekken heb. Die dag was een grote rollercoaster. 35 weken, prematuur dus, gingen onze meisjes ter wereld komen. Ging de start goed gaan of net niet? Gingen ze genoeg wegen of niet? Veel tijd had ik niet om er over te piekeren, want van zodra er een OK (operatiezaal) vrijkwam, werd ik naar boven gebracht. Op 20 oktober 2015 om 13.35 en 13.36 werden Hannah en Yenthe geboren. Ze deden het uitermate goed! Hebben geen extra hulp nodig gehad. Ze moesten de couveuse nog in. Na 3 uur werd mijn bed tussen de twee couveuses geplaats en kon ik mijn armen even bij hen leggen. Zo klein, zo breekbaar. Maar, wat waren wij ontzettend trots! De roze wolk was er niet echt, gezien het feit dat onze dochters op de neonatale moesten blijven en niet bij mij op de kamer mochten. Ik “schipperde” een hele week tussen mijn eigen kamer en de neonatale afdeling. Gelukkig was mijn kamer er vlak naast. De dag van de keizersnede zelf werd ik met bed en al naar hen gebracht, telkens ze een voeding nodig hadden. Ze dronken wonderwel vrij meteen van de borst, want ja, ook hen ging ik borstvoeding geven! Ik had op een meerlingenavond in UZ Leuven zo’n fantastisch borstvoedingskussen gezien voor tweelingen.

Dag 2 ging ik nog met de rolstoel naar hen en nadien gewoon zelf. Elke voeding tot middernacht gaf ik zelf. Tijdens de nacht zelf kregen ze afgekolfde melk. Na 3 weken hospitaal, ze moesten blijven tot ze 2,3kg wogen, mochten ze dan op 9/11/15 mee naar huis.

Ons avontuur kon beginnen.

Het eerste jaar overleefde we en ik dacht dat vanaf dan alles vlotter zou gaan. Maar, het eerste jaar was peanuts in vergelijk met het tweede jaar. Al hoop ik, nu dat ze 2 zijn, het toch wel gaat beteren. De ruzies onderling en met broer stapelen zich op. Natuurlijk niet de hele dag door. Maar toch vaak! We beslisten toen ze een paar maanden waren dat ik “tijdelijke thuisblijf mama” zou worden. Nu ben ik volledige thuisblijf mama of anders gezegd: huisvrouw. Spannend! Tot de tijd dat we het financieel bol gewerkt krijgen en we het nodig achten dat ik thuis blijf, zal ik dat ook doen.(*)Het is wel de bedoeling naarmate de tweeling ouder wordt, ik ook gewoon terug instap op de arbeidsmarkt.

Ondanks onze 3 prachtige kinderen vind ik het moederschap reuze moeilijk. En geniet ik op dit moment echt amper van hen. Ze slorpen elke vezel energie uit mijn lijf. Ik prent mezelf dan in “het is een fase, het is een fase”. Maar, hoelang? Elke fase uit een kinderleven heeft zowel z’n voor als nadelen. Ik zou liegen als ik zeg dat ik het nooit leuk vind. Maar, van een roze wolk of leuk moederschap merk ik nu weinig.

Ik heb het al vaak gedacht: als een burn- out voor ouders bestaat (en dit bestaat blijkbaar echt!), dan zit ik er niet ver van. Telkens weet ik wel weer uit het dipje te klauteren. Maar, hoe lang nog?

Als ze weer eens ruzie maken of weigeren te eten. Dan voelt dit als falen. Dan denk ik “wat doe ik fout?”.

De meisjes zitten in hun “ik ben twee en zeg neen”- fase. Warre is dan weer een puber die met zichzelf in de knoop ligt. Alleen is hij geen tiener is, maar een kleuter van 4,5 jaar!

Onze oudste zoon heeft het ook moeilijk met het altijd zien vertrekken van zijn papa. Ze zijn het alle drie zo gewoon, ze weten niet anders dan dat hun papa veel weg is, vaak op z’n werk blijft slapen of in het buitenland. Wat maakt dat ik natuurlijk ook veel van de opvoeding voor mijn rekening neem. Gelukkig staan we op dat vlak meestal op 1 lijn. Het voordeel is natuurlijk wel, als papa de dag nadien thuis komt, dat het altijd een beetje feest is. Of als papa aan de schoolpoort staat, is Warre altijd extra blij!

Ik houd ontzettend veel van onze 3 kinderen. Maar, ik vind het moederschap veel moeilijker dan ik ooit had kunnen denken. De overstap van 1 naar 3 kinderen was best heftig! Ik zie mijn kinderen graag. Maar, het moederschap is niet altijd even rooskleurig.

 

(*) Tip: lees ook mijn verhaal over thuisblijf moeders. Daarin vertel ik de reden waarom ik thuis blijf bij de kinderen.

 

Liefs,

Dorien.