Mijn lijf.
Al jaren heb ik een haat liefde verhouding met mijn lichaam en hoe het eruit ziet. Zeker sinds de komst van onze 3 kinderen.
Waar ik voordien probleemloos in een maatje XS paste, draag ik nu een M (ja, ik weet het, dat is een normale maat).
Op zich heb ik met de maat “medium” geen problemen. Maar mijn lichaam is danig veranderd na 3 kinderen, dat ik het soms echt heel moeilijk vind om het te aanvaarden zoals het nu is.
Ik heb een gezond BMI, we eten bewust en (meestal) gezond, maar toch blijft er een buikje hangen, zijn mijn buikspieren ver te zoeken, heb ik striemen, “dikke billekes”, cellulitis, zijn mijn heupen zichtbaar aanwezig en heb ik “love handles”.
Al moet ik toegeven dat ook ik mij laat vangen aan de “perfecte” figuren (al dan niet bekomen met © Photoshop) op de social media.
Van die ene foto met een slanke dame kan ik al onzeker worden. Al zal ik de eerste zijn om tegen een ander te zeggen dat dit vaak fake of realistisch is. Social media is op dat vlak echt vergif. Jonge meisjes gaan zich hier ook veel te vaak aan spiegelen, waardoor we gewoon een slecht voorbeeld geven aan onze toekomstige dames. Met vaak eetproblemen als gevolg.
De ene dag denk ik: wees blij met hoe je eruit ziet, je bent gelukkig én het belangrijkste, je bent gezond! Dan aanvaard ik mijn lichaam. De andere dag kan ik opstaan, mezelf in de spiegel zien (die ik bewust zoveel mogelijk mijd) en denk ik: waar is mijn slanke ik van vroeger?
Waar ik vroeger bij de eerste tekenen van stress serieus vermagerde, blijven de kilo’s nu hangen én kan ik echte eetbuien krijgen. Dit hoeft niet perse zoetigheid te zijn. Ik kan dan zoet eten en 5 minuten nadien hartig. Mijn huisdokter zegt vaak dat dit met ouder worden te maken heeft, verandering van hormonen na de zwangerschappen én door ouder te worden dat je lichaam sowieso anders gaat reageren op stresssituaties.
Ondanks de chronische pijn en vermoeidheid (fibromyalgie en cvs) die ik heb, ben ik toch wel gezegend met een sterk lichaam. Mijn lichaam heeft zo eventjes drie kinderen groot gebracht, waarvan een tweeling. Wat toch best veel vraagt van een vrouwenlichaam.
De foto’s die gemaakt zijn, zijn misschien niet van professioneel niveau, maar ze zijn wel gemaakt door m’n man, die ik vertrouw. Die mij ook dagelijks zegt dat ik er goed uitzie, dat mijn lichaam er zeker mag zijn en ik mijn troeven moet uitspelen. Dat hij me zelfs zo liever ziet dan voor de zwangerschappen. Dat mijn lichaam nu echt “je bent een vrouw én mama” uitstraalt. Mijn lichaam behoort nu tot de volwassen categorie zal ik maar zeggen.
Ik heb 2 littekens van mijn 2 keizersnedes. De keizersnede van de tweeling was vroeger dan gepland en werd uitgevoerd door een andere gynaecoloog. Hierdoor heb ik nu een heel mooi litteken en het tweede is helemaal niet mooi. Ik heb ook een klein breukje in dit litteken, wat maakt dat het nog lelijker is. Op m’n elleboog heb ik ook een dik litteken van zeker 10- 15cm van 2 zware operaties, en zo heb ik nog een aantal littekens. Maar die van de tweede keizersnede en m’n elleboog maken het mijn zelfbeeld niet altijd even gemakkelijk.
Veel van hoe ons lichaam eruit ziet, na eender welke gebeurtenis dat het heeft moeten ondergaan of gewoon door het ouder worden, ieders lichaam is anders.
De ene kan een hele taart naar binnen schuiven en zal geen grammetje aankomen. Ik daarentegen moet nog maar aan een taart denken of de eerste kilo hangt er al extra aan.
Ik probeer dan ook heel bewust gelukkig te zijn met mijn lichaam. (niet gemakkelijk!) Probeer te leren van mensen hoe ik mij kan kleden zodat ook ik zelfzeker kan zijn.
Want ik merk dat kledij heel veel doet. Soms denk ik van: “ik zou ook eens een make-over moeten krijgen”. Zodat ik weet hoe ik mijn troeven kan uitspelen en hoe ik mijn mindere zones kan wegtoveren. Want in dat ene jurkje lukt het mij om er rank en slank uit te zien, waar in die ene broek mijn blubber buikje zichtbaar aanwezig is. Ik hou enorm van kleding. Maar, weet niet altijd wat past bij mij. En dat brengt vaak frustraties teweeg.
Ik kan niet klagen, ik heb echt een massa aan kledij! (veel te veel zelfs). En toch vind ik het nog elke dag aartsmoeilijk om niet altijd hetzelfde aan te trekken, waarvan ik weet dat het dingen verbergt of die wat ruimer zitten.
Er zijn hier thuis al ontzettend veel diëten gepasseerd. Maar, zoals de meeste Belgen, houden ook wij van lekker eten. Maar, we proberen dit wel gezond te houden. Bewust meerdere groentjes per keer, niet te veel rood vlees, mager vlees of vis, fruit, … Maar, gezien ons drukke gezin, de drukte van mijn man zijn job, is het niet altijd gemakkelijk om tegen de avond een lekkere, gevarieerde en gezonde maaltijd op tafel te toveren. Als de kinderen mij ’s middags de tijd gunnen, neem ik wel heel graag de tijd om iets lekker te maken. Koken ontspant mij. En al zeker als ik zie dat al de mondjes van ons gezin gretig opengaan van mijn maaltijd! Al zondigen ook wij af en toe en laten we een afhaalmaaltijd aan huis komen. Al proberen we hierbij de frieten en vettige zaken toch ook te beperken en proberen we een pastaschotel of sushi te bestellen.
Tijdens het schrijven van deze blog, merk ik hoe moeilijk ik het vind om over mijn eigen lichaam te schrijven. Ik had verwacht dat het allemaal veel vlotter zou verlopen. Want nu moet ik echt heel bewust nadenken over hoe ik over mijn lichaam denk en hoe ik dit kan overbrengen.
Elke dag leer ik bij. Zo ook over het aanvaarden van mijn lichaam en vaarwel te zeggen aan mijn oude lichaam. Dat ik ipv een juffrouw, nu een vrouw én mama ben. Dat ik gezond ben. Geen overgewicht heb en op mijn chronische ziekte na, echt wel gezond ben.
Ik probeer dan ook heel bewust te zeggen: ik hou van mijn “nieuwe” lichaam!!
Hebben jullie ook complexen over jullie lichaam? Hoe gaan jullie hier mee om?
Tips zijn altijd welkom!
Lieve Dorien,
Lees je even hetgeen ik op mijn tijdlijn plaatste van mijn zus, 11 jaar geleden.
Mijn zus was al een paar jaar verhuisd met haar 5 kleine kinderen en man naar LA. Ze schreef een blog (fb was er nog niet), maar ik las veel verdriet, veel heimwee, ann was ongelukkig, voelde haar niet goed. Het deed me heel veel pijn, want wij waren onafscheidelijk, onze kinderen hadden dezelfde leeftijd. Ik gaf haar een tip …. ze heeft die opgevolgd …. ze is een hele andere ann geworden, zelfs met haar 5 kinderen …. het was niet de bedoeling dat ze dit nu uiteindelijk ging bereiken …..maar het heeft haar gelukkig gemaakt …. op heel veel vlakken.
Schoon geschreven Schattie x
Wow meid, wat een eerlijke tekst! Ik begrijp je volledig, al ben ik zelf geen mama, ik heb soms vaak hetzelfde denkpatroon. Ik ben dan een maatje L soms Xl en mijd soms ook de spiegel maar ik mag er ‘stiekem’ wel trots op zijn op mijn leeftijd. Perfectie bestaat nu eenmaal niet, want iedereen vult ‘perfect zijn’ in op een andere manier. Je mag en moet trots zijn op je lichaam als mama van drie, als vrouw, als echtgenote!
Dikke bees en thanks for sharing xxx
Je bent ook nog jong, dan houden die dingen je nog zo bezig, maar ik kan je uit ervaring zeggen dat het zonde is van je tijd en je eigenwaarde. Over 15 jaar kijk je terug en denk je wat zag ik er goed uit, maar dan is het te laat, want je kan niet met terugwerkende kracht genieten van je prachtige lijf. Dat lijf waar drie bijzondere kindjes in zijn gegroeid. Dat lijf waar je het mooiste en dierbaarste mee hebt gemaakt. Ik adviseer een dagje sauna, waar “normale” mensen lopen met “normale” lijven. Een schets van de realiteit ipv die lijven op insta. Heel verhelderend ✨.
Een ontroerend eerlijk relaas… Herkenbaar voor heel wat vrouwen overal ter wereld. Ik denk dat geen enkele vrouw echt 100% tevreden is met haar lichaam. Aanvaarden dat er heel wat minpuntjes zijn, die afwijken van het ideaalbeeld dat de media ons voorspiegelt is heel moeilijk. Er zijn slechts weinig vrouwen die er zo eerlijk over zijn, die zulke mooie maar ook onthullende foto’s durven posten. Die zich zo letterlijk durven blootgeven. Ik ben trots op jou, al ken ik je niet persoonlijk. Je komt er wel.
Bedankt voor je lieve reactie! Hiervoor doe ik het.