Scheiden, het is geen uitzondering meer. Maar, dat het niet altijd in de beste verstandhouding gaat, door dat één of beide partijen onderling niet meer overeen komen, wordt er vaak niet bijverteld.
Om toch even de realiteit te schetsen na een scheiding, sprokkel ik verhalen van echtscheidingen. Die zowel positief als negatief verlopen zijn.
Hier volgt een (anoniem) verhaal, van een jonge moeder, die gescheiden is van de papa van haar kind.
“Hier gaan we dan, het onderwerp: “SCHEIDEN” :).
Ik hoor mijn oma nog zeggen toen ik zei dat we uit elkaar gingen “SCHEIDEN IS LIJDEN HEE KIND”. Wist ik toen veel … Om het in het kort uit te leggen: ik heb mijn ex leren kennen toen ik 20 was. Ik zat net in een zware periode van mijn leven, hij was een hele goede vriend. Maar voor mij ook niet meer of niet minder. Ik was nogal een vrijgevochten iemand en me binden, wou ik al helemaal nog niet.
Maar door het één en het ander mee te maken, dacht ik bij mezelf “eigenlijk ben ik toch dom om zo een goeie gast, die zoveel over heeft voor mij, geen kans geven.”
Dus werden we een koppel (en ik heb hem zeker graag gezien, ik zou liegen mocht het niet zo geweest zijn. Maar ik had niet direct “de klik”. Ik geloofde er ook niet in, in die zogenaamde “klik”, omdat ik het nog nooit gehad had bij iemand)…
Na 3,5 jaar samen, ben ik bevallen van ons zoontje (allemaal heel snel gegaan).
Na 5 jaar samen zijn we uit elkaar gegaan, ik had namelijk iemand leren kennen waarbij ik “de klik” wel had en waarbij ik me zoveel beter voelde. Maar ik heb het héél lang afgewimpeld. Omdat ik iets had van “komaan dit kan niet, niet nu, niet nu ik een zoontje heb bij iemand die me wel zekerheid biedt maar toch wetende dat je eigenlijk totaal niet samenpast”. ( We hadden heel veel andere interesses en niet echt veel gemeenschappelijke raakvlakken).
Na maanden piekeren (mijn ex wist trouwens ondertussen van de gevoelens tov mijn huidige partner), heb ik de beslissing genomen, en van dag op dag heb ik gezegd “sorry ik kan het niet meer, ik ben weg”.
Ik heb al veel mensen zien wegkwijnen omwille van het feit dat ze nooit gedaan hebben wat ze echt wilden doen en hiervan wou ik zeker geen deel uitmaken. Zodat ik me later ooit zou afvragen als ik 80 jaar ben:”wat als…”. Dan leef ik liever zoals ik het zelf wens en niet hoe andere mensen het zien voor jou, want zo is het vaak …
Natuurlijk gaat de bal dan aan het rollen, want IK was diegene die weggegaan was voor een ander, IK was de schuldige, IK deed mijn kind verdriet aan en IK was egoïstisch.Heel de familie van hem op mijn dak en mijn eigen familie die in het begin enorm teleurgesteld was. Mijn zoon die hierdoor volledig in de war was … Het was een ware hel in het begin …
Mijn ex die me enorm veel schuldgevoel aanpraatte …
Ik heb bewust de tijd genomen om een jaar alleen te wonen in het begin. Ik ging niet direct intrekken bij mijn huidige vriend, om het zeker niet nog erger te maken voor iedereen. In het begin was onze verstandhouding goed en konden we gemakkelijk dingen afspreken omtrent ons zoontje. (regeling week-week, kindergeld , kosten etc…) Tot op een punt dat hij zijn huidige partner leerde kennen. In het begin was dit ook allemaal ok. Maar na een tijd moest alles maar gebeuren zoals ZIJ het wou. Altijd commentaar op mijn manier van opvoeden, want ik moest dit zo of zo aanpakken en niet zoals IK het deed. Ik moest mijn kind maar meer structuur bieden, want daar zat volgens haar de fout in mijn opvoeding naar hem toe. En daardoor was hij onhandelbaar bij momenten.
Mijn zoontje heeft al van kinds af aan een heel andere aanpak nodig dan andere kinderen, is heel snel overstuur als er dingen veranderen of als zijn routine wegvalt, dan kan hij volledig doorflippen zal ik maar zeggen. We hebben al neurologische testen, psychologische testen laten afnemen, noem maar op. En we zijn nog altijd bezig, door hem een bepaalde therapie te laten volgen, zodat hij zijn gedrag een beetje beter leert controleren en te uiten op andere manieren, maar het is niet makkelijk.
Hij is nu 9 jaar en krijgt er meer en meer macht bij, dus ik hoop dat hij er ooit wel een deel uitgroeit, zodat hij zichzelf of anderen geen pijn doet door zijn explosief gedrag soms.
In het begin heb ik me altijd schuldig gevoeld en legde ik de schuld volledig bij mezelf en dacht ik dat mijn zoontje zo was omdat ik weggegaan was bij zijn papa. Maar we weten allebei dat hij als baby ook een heel andere aanpak nodig had, dus die gedachte heb ik nu naast me neergelegd en probeer er mijn niet zoveel meer mee te kwellen …
Het ging van kwaad naar erger dus met mijn ex en zijn partner. Het ging zover dat ze zelfs mijn leven zou geregeld hebben. (mijn ex had ondertussen al ruzie met heel zijn familie en al zijn zussen door zijn nieuwe vriendin). Natuurlijk wilden die mensen ook nog contact met ons zoontje en kwamen ze via mij wel nog in contact met hem. Ondertussen was de storm al gaan liggen tussen ons onderling, dus het contact was terug aangenaam tussen zijn familie en mij. Ik vond dat ook heel belangrijk voor onze zoon, dat hij zijn tantes en familie van mijn ex nog zag.
Dit kon mijn ex zijn vriendin natuurlijk niet hebben. Vanaf toen is alles van kwaad naar erger gegaan. Onze zoon wordt enorm opgezet tov ons. Hij durft nooit iets te vertellen over mij en mijn partner bij zijn papa thuis, omdat er constant negatieve dingen worden gezegd over mij. Zaken die echt onterecht zijn.
Gelukkig kan hij bij ons wel zichzelf zijn op dat vlak en vertelt hij vaak over zijn papa. Bij het ons wordt dit wel positief onthaald. Ik vind het belangrijk dat hij open kan zijn over alles. Ik vind het dan ook super erg dat hij daar het gevoel heeft van “ik zal maar niets leuk vertellen over mijn week bij mama”. Want het wordt toch in de kiem gesmoord en er wordt negatief op gereageerd. Hij heeft zoveel zorgen voor hem, die hij op die leeftijd niet nodig heeft en niet gezond zijn voor hem!
Dit zorgt bij hem voor extra stress, dit kan hij sowieso al missen als kiespijn met zijn problematiek. Bij ons reageert hij zijn frustraties die hij daar ondervindt ook af en dat is bij momenten zorgwekkend.
Ik communiceer nu enkel nog met mijn ex via bericht. Meestal als ik moet bijleggen voor de rekening, want hij houdt alles bij.
Hij heeft me gedwongen toen we uit elkaar gegaan zijn om het kindergeld op zijn naam te laten zetten, zodat HIJ alles kan regelen en in handen heeft.
Scheiden is lijden, ja het is waar, maar vooral als er kinderen zijn. Als je uit elkaar gaat zonder kinderen, zal er ook wel wrevel zijn in het begin, maar het gaat liggen na een tijd. Maar zijn er kindjes, dan moet je blijven communiceren samen, tot ze zelf volwassen zijn om alles in handen te nemen. Maar als die communicatie er niet is, is het de hel. Zenuwslopend en vooral energievretend.
We zijn nu een nieuw samengesteld gezin, ik heb nog een ander zoontje met mijn huidige partner. Wij hebben al een aantal UPS AND DOWNS gekend. Ik heb een hele zware depressie gehad, na de bevalling van mijn tweede zoon. Hieraan durven mijn ex en zijn partner me trouwens nog regelmatig aan herinneren, zo zijn ze wel. Alles is heel hard op mij afgekomen, na mijn tweede bevalling. Zomaar, plots uit het niets was het er allemaal. Mijn jeugd die naar boven kwam (ik ben mijn mama verloren op mijn 6 jaar en ben opgegroeid in niet zo toffe omstandigheden). Mislukte studies , mislukte relatie en een kind die misschien wel ongelukkig was door mij en onhandelbaar was. Een nieuwe baby die ik alle aandacht wou geven, maar enkel maar zat te duppen over hoe ik in godsnaam de dag ging doorkomen…
Maar met de nodige hulp en juiste mensen rond mij ben ik na vele maanden toch uit het dal gekropen en heb ik er héél veel van geleerd, door die depressie.
Jezelf altijd omringen met positieve mensen en zoveel mogelijk doen wat jezelf gelukkig maakt!! Het zit hem soms in heel veel kleine dingen. Ik ben van nature sowieso al heel optimistisch ingesteld, want toen ik voelde dat het echt niet goed met me ging, dacht ik van “allez, pept u op en doe terug leuke dingen”. Maar een mens zijn kaars kan echt wel opgebrand zijn…
