Huismama.

 

Sinds 20 oktober 2015 zijn wij opnieuw de trotse ouders geworden van een identieke meisjestweeling. Sinds hun komst is ons leven drastisch verandert.

Nadat wij eerst allerlei praktische zaken hebben aangepakt, zoals het aanschaffen van een grotere auto, was er ook de vraag wat we zouden doen met de meisjes als ik terug moest beginnen werken.

De onthaalouders waar onze oudste zoon werd opgevangen hadden al 2 plaatsen gereserveerd voor onze meisjes, ik had hen dit meteen gevraagd van het moment dat wij wisten dat ik zwanger was van een tweeling. Bij hen zou ik onze meisjes met een gerust hart kunnen achterlaten. Zij verzorgen ieder kindje alsof het hun eigen kindje is! Nadat zij bevestigde dat ze zeker plaats gingen hebben, hebben wij een berekening laten maken door kind&gezin. Zij gingen aan de hand van onze gegevens berekenen wat het ons ging kosten om onze meisjes fulltime te laten opvangen door de onthaalouders.

Maar, na een telefoontje van Kind&Gezin bleek dat zij een foute berekening hadden gemaakt. Het zou ons zo maar even €750/ maand gaan kosten, zonder luiers, doekjes, melk en andere extra’s. Dit was het dubbele van hun initiële berekening.

Gezien ik zelf maar parttime werkte en mijn werkgever aangaf dat er geen extra uren voor mij zijn, moesten wij een keuze gaan maken.

Na alle pro’s en contra’s te hebben overlopen, hebben wij beslist dat het voor ons gezin voordeliger zou zijn dat ik zou thuisblijven. In januari 2016 is mijn loopbaanonderbreking ingegaan en sindsdien ben ik dan ook een “thuisblijfmama”.

Op zich veranderde er niet zoveel, ik was al op doktersvoorschrift thuis, sinds de 24^ste week van mijn zwangerschap. Na de geboorte van de meisjes is Warre nog 2 maand naar de onthaalouders geweest, om in januari 2016 te starten met school. Overdag had ik dan enkel de meisjes. Wat het op zich al een stuk eenvoudiger maakte.

De eerste maanden draaide alles rond eten en slapen bij de meisjes. Wat mij dan weer meer de tijd gaf om huishoudelijke taken in orde te brengen en wat tijd voor mezelf in te lassen. Ik deed namelijk een poging om zelf wat Yoga te doen!

Ik ben nu anderhalf jaar thuis, en ondanks dat ik er nog geen minuut spijt van heb, is het het er niet gemakkelijker op geworden. De meisjes zijn ondertussen 19 maand, stappen en hebben al hun eigen karaktertje. Overdag slapen ze nog wel een 3-tal uur. Maar, toch vind ik het nu eens zo heftig. De balans tussen bezig zijn met hen, het huishouden, tijd met mijn partner en tijd voor mezelf vind ik heel moeilijk. Tijd voor mezelf is meestal ’s avonds tegen dat alles klaar is, en ik in slaap val in de zetel. Overdag ben ik bezig met de kinderen te entertainen, eten te maken, op te ruimen en op de momenten dat ze slapen, probeer ik zelf iets te eten en maak ik gebruik van deze tijd om te stofzuigen en te dweilen (geen kleine kindervoetjes die er doorlopen 😉 ). Nadien maak ik de patatjes klaar voor hen. En tegen die tijd dat alles goed en wel rond is, zijn ze alweer aan het wakker worden.

Ikzelf ben een perfectionist, wat het natuurlijk niet gemakkelijker maakt. Met drie kinderen kan het natuurlijk niet anders dan dat er rommel ligt , maar ik probeer hen ook te leren dat ze iets moeten opruimen wanneer ze klaar zijn met spelen.

Het is heerlijk om voor onze drie kinderen te kunnen zorgen, maar het maakt het ook heel zwaar. Ik ben 24/24 en 7/7 bij hen. Met heel soms eens een uitzondering dat we op een avond een babysit vragen en wij eens iets gaan eten. Maar dan zorgen wij er nog voor dat wij de kinderen in bed leggen, dat de babysit dit niet moet doen.

Ik ben mijn ouders wel erg dankbaar voor de hulp die zij bieden. Mijn vader komt ‘s ochtends Warre ophalen, brengt hem naar school en na schooltijd gaat hij hem ook ophalen en brengen hem naar hier. Zonder die extra hulp zou mijn dag nog hectischer verlopen!

Sinds ik thuis ben, leer ik ook enorm veel over mezelf. Ik heb het echt moeilijk om voor mezelf grenzen te stellen. Net omdat ik altijd wil dat het er perfect bijligt bij ons thuis. Ik zal mezelf altijd op de laatste plaats stellen. Wat maakt dat ik al een aantal weken echt tegen mijn grenzen aanloop. Maar, gezien mijn man veel van huis is, heb ik geen keuze, ik moet blijven doorgaan, voor onze 3 kinderen.

De kinderen vragen alle drie op hun eigen manier heel veel aandacht. Ik vind het dan ook een hele opgave om ze alle drie evenveel aandacht te geven, waar ze natuurlijk allemaal recht op hebben. Wie tips heeft om dit gemakkelijker te laten verlopen; ik hoor het graag! 🙂

Veel sociale contacten heb ik ook niet meer, het merendeel van mijn oude studiegenoten en vrienden zijn zelfs nog niet toe aan de fase van trouwen of kinderen krijgen. Terwijl ik er hier al een aantal jaar middenin zit. Initieel had ik het hier niet moeilijk mee, ik had mijn werk, een fijne collega en een handje vol vrienden waarmee we het fijn hadden.

Maar, sinds de komst van de meisjes is ons gezin drukker geworden, zijn er familiaal ook nog een aantal zaken verandert die het er niet gemakkelijker op gemaakt hebben, maar vooral  het sociale dat ik had tijdens mijn job is ook weggevallen. En dat mis ik enorm. Ik was dag in dag uit met mensen bezig en dat is plots weggevallen. Ik heb nog wel een aantal vrienden waar ik contact mee heb, maar, gezien mijn schoolgeschiedenis, wonen die ook allemaal ver uit de buurt. Dus zijn dat ook maar sms en bel contacten. Maar, ik koester deze echt heel hard.

Als ze mij zouden vragen of ik het terug zou doen, de beslissing om thuis te blijven, zeg ik meteen ja. Maar, ik zou toch een aantal zaken heel anders aangepakt hebben.

Ik zou mij op voorhand al beter geïnformeerd hebben over de “gevolgen” van het huismoeder zijn. Ik zou op voorhand al contact gezocht hebben met mama’s in dezelfde situatie. Zodat ik de emotionele kant al beter gekend zou hebben.

Wat het ook moeilijk maakt, is dat mijn man veel weg is voor zijn job. Hetzij 24uur diensten, hetzij naar het buitenland. Als hij een “gewone” werkdag heeft, heeft hij een motor rit van anderhalf uur enkel te doen, wat maakt dat hij om half 7 ’s ochtends al de baan op is en pas ’s avonds na half 7 weer thuis komt. Met wat geluk kan hij dus op zo’n gewone werkdag de kinderen nog mee in bed steken. Vaak is hij ook op feestdagen aan het werk. Voor de kinderen is het dan natuurlijk extra fijn als papa toch eens een dagje thuis is. Of als papa plots aan de schoolpoort staat ipv opa. Ik ben ontzettend trots op mijn man en op wat hij doet. Maar, zijn job en werkgever (defensie) zijn allerminst familie vriendelijk. Wat soms voor veel frustraties zorgt.

Ikzelf leer nog elke dag bij over mezelf, het opvoeden en over onze maatschappij!

Want de dag van vandaag worden wij als huismoeders toch te vaak bestempeld als “jij hebt het gemakkelijk” of “jij kan lekker de hele dag doen waarin je zin hebt”. Hierbij kan ik dus bevestigen dat het “huismoeder” zijn evengoed een fulltime job is, dewelke onderbetaald is! Ondanks dat ik het soms echt heel moeilijk heb, ben ik heel blij dat ik deze kans gekregen en gegrepen heb om mijn kinderen zelf groot te brengen. Wij hebben het geluk dat dit financieel ook haalbaar was voor ons (wat niet maakt dat wij het nu zo breed hebben natuurlijk), maar we krijgen alles mooi rond. Want niet iedereen heeft financieel de mogelijkheid om de keuze te maken om thuis te blijven om voor de kinderen te zorgen. Ik heb dan ook het allergrootste respect voor werkende mama’s!! Want zelf zou ik het momenteel niet weten hoe te combineren.

Aan alle (huis)moeders onder ons: we are awesome!

Liefs, Dorien